I can do it with a broken heart | Mabbie

Hoofdstuk 19 : Hand in hand

De repetitie voor hun volgende show stond gepland in een kleine popzaal in Apeldoorn. Het was geen grote locatie, maar perfect voor een intieme show, waar de energie tussen de band en het publiek rechtstreeks voelbaar zou zijn. Matthyas en Robbie arriveerden als eersten. Hand in hand liepen ze de zaal binnen, de ochtendschemer nog in hun ogen en de stilte van de lege ruimte om hen heen.

Het was de eerste keer dat ze zo openlijk hun band toonden voor de anderen. Robbie hield Matthyas' hand stevig vast, alsof hij hem nooit meer wilde loslaten. Matthyas leek rustiger dan de afgelopen weken, zijn ogen nog altijd droevig, maar er was een soort kalmte over hem gekomen die hij eerder had gemist. Ze hadden samen iets gevonden dat hen door de donkere dagen heen hielp, en dat was nu zichtbaar voor iedereen.

Koen en Milo kwamen kort daarna binnen. Koen, met zijn gitaar op zijn rug, gaf hen een knikje en een klein, tevreden glimlachje toen hij de twee hand in hand zag. Milo, die altijd wat minder subtiel was, glimlachte breed en gaf Matthyas een speelse duw tegen zijn schouder, alsof hij blij was dat zijn vriend eindelijk een beetje geluk had gevonden, ondanks alles wat er was gebeurd.

De repetitie zelf verliep zonder problemen. Matthyas zong met een zachte intensiteit die Robbie recht in zijn ziel leek te raken. Zijn stem trilde nog soms, maar het leek eerder door emotie dan door zwakte te komen. Hij had een nieuwe bron van kracht gevonden in Robbie, en dat gaf hem het vertrouwen om verder te gaan, zelfs met de herinnering aan Raoul nog altijd in zijn hart.

Tijdens de pauzes zochten Matthyas en Robbie elkaar steeds weer op, alsof de ruimte tussen hen nauwelijks te verdragen was. Matthyas leunde zwaar op Robbie, zijn hoofd tegen Robbie's schouder terwijl hij diep ademhaalde, zijn ogen gesloten alsof hij even helemaal in het moment wilde verdwijnen. Robbie's arm gleed als vanzelfsprekend om Matthyas heen, beschermend en liefdevol, en hij trok hem nog iets dichter naar zich toe.

Koen en Milo keken toe vanaf de andere kant van de ruimte, hun ogen vol begrip en medeleven. Ze hadden Matthyas door de wrakken van de afgelopen weken zien ploeteren, maar nu was er eindelijk iets van licht teruggekeerd in zijn leven. Het was een opluchting om hun vriend, die zo lang in zichzelf opgesloten had gezeten, nu zo intiem en op zijn gemak te zien bij Robbie. Het leek alsof Matthyas, ondanks al het verdriet, eindelijk weer een stukje van zichzelf terugvond.

Toen de repetitie bijna voorbij was en de laatste akkoorden door de zaal galmden, keek Matthyas op naar Robbie, zijn ogen vol emotie maar ook met een kleine glimlach die op zijn lippen speelde. Het was geen grote, blije glimlach, maar het was oprecht, en dat was alles wat Robbie nodig had om te weten dat ze op de goede weg waren.

Robbie, die al zo lang had gewacht op dit moment, voelde een golf van voldoening door zich heen gaan. Eindelijk had hij Matthyas, niet op de manier die hij ooit had voorgesteld, maar op een manier die zoveel dieper en betekenisvoller was. Hij wist dat ze nog een lange weg te gaan hadden, dat de pijn en het verdriet niet zomaar zouden verdwijnen, maar hij was bereid om elk moment bij Matthyas te blijven, hem vast te houden en hem te helpen waar hij kon.

Koen en Milo pakten hun spullen in, en Koen riep naar hen: "Hé, jongens, zullen we nog wat gaan drinken om deze goede repetitie te vieren?"

Matthyas keek naar Robbie voor een antwoord, en Robbie knikte zachtjes. "Ja, laten we dat doen," zei hij, zijn stem warm en geruststellend.

Ze verlieten de popzaal, en Matthyas bleef dicht bij Robbie, hun handen nog steeds in elkaar verstrengeld. Terwijl ze de straat op liepen, voelde Matthyas zich, ondanks alles wat nog steeds in hem woedde, voor het eerst in lange tijd iets van hoop. Misschien, dacht hij, was dit het begin van iets nieuws, iets wat hem eindelijk uit de duisternis zou trekken. En hij wist dat hij het niet alleen hoefde te doen, want Robbie was daar, stevig naast hem, klaar om hem op te vangen wanneer hij viel.