I can do it with a broken heart | Mabbie

Epiloog: I can do it with a broken heart

De laatste show van hun tour was bijna voorbij. Het publiek in de uitverkochte zaal gonsde van de energie, en de sfeer was geladen met een mengeling van opwinding en emotie. Matthyas had de hele avond op het podium gestaan, zijn stem krachtig en zijn aanwezigheid intens, maar nu was het moment aangebroken om iets bijzonders aan te kondigen.

"Voordat we onze laatste nummer spelen," begon Matthyas, zijn stem galmend door de zaal, "willen we jullie iets vertellen." Hij pauzeerde even, keek naar zijn bandleden, en zag de bevestigende knikjes van Koen, Milo, en vooral Robbie. Ze wisten allemaal hoe belangrijk dit moment was.

"We hebben hard gewerkt aan een nieuw nummer, een lied dat ons allemaal dierbaar is. Het heet 'Ik kan het doen met een gebroken hart', en het komt vanavond om precies middernacht uit." Het publiek barstte in gejuich uit, maar Matthy voelde ook een golf van zenuwen door zich heen gaan. Dit nummer was zo persoonlijk, zo eerlijk, en het zou de wereld in gaan om door iedereen gehoord te worden.

De show eindigde met een knallend slotnummer, maar in de stilte die daarop volgde, hing nog steeds de belofte van middernacht in de lucht. Toen de lichten uitgingen en de jongens het podium verlieten, voelde Matthy een mengeling van opluchting en spanning. Ze hadden het gedaan. Ze hadden het lied aangekondigd en zouden het straks met de wereld delen.

Later die avond, terug in Robbie's appartement, zaten ze samen op de bank. De spanning van de avond viel langzaam van hen af, en de realiteit van wat er was gebeurd begon in te zinken. Robbie had een dekentje over hen heen getrokken, en Matthyas lag opgekruld tegen zijn borst, hun lichamen dicht tegen elkaar gedrukt. De warmte van Robbie's lichaam en de rust van de ruimte om hen heen gaf Matthy een gevoel van veiligheid dat hij al heel lang niet meer had gevoeld.

Het was net een uur geleden dat Matthy, met een zachte fluistering en een verlegen glimlach, Robbie officieel zijn vriend had genoemd. Het was een klein moment, maar een grootse betekenis voor hen beiden. Robbie had zijn armen stevig om Matthy heen geslagen, zijn lippen zachtjes tegen Matthy's slaap drukkend.

Ze zaten in stilte, genietend van elkaars aanwezigheid, maar de stilte was niet ongemakkelijk. Het was gevuld met alles wat ze niet hoefden te zeggen. Het was gevuld met begrip, met liefde, en met de wetenschap dat ze dit samen hadden doorstaan.

Matthy keek op naar Robbie, zijn ogen glanzend in het zachte licht van de kamer. "Rob... ik wil je bedanken," zei hij zachtjes, zijn stem breekbaar. Robbie keek hem aan, zijn hart hamerend in zijn borst terwijl hij Matthy's woorden in zich opnam.

"Waarvoor, lieverd?" vroeg Robbie, hoewel hij het antwoord al wist.

"Dat je me gered hebt," fluisterde Matthy, zijn stem schor van de opkomende emoties. "Ik weet niet waar ik zonder jou zou zijn... ik weet niet eens of ik er nog zou zijn."

Robbie voelde zijn keel dichtknijpen, en hij slikte de brok in zijn keel weg voordat hij zachtjes antwoordde. "Matthy, jij hebt jezelf ook gered. Ik was er gewoon om je op te vangen." Hij boog zich voorover en drukte een lange, zachte kus op Matthy's voorhoofd. "Ik zou het opnieuw doen, keer op keer, want ik hou van je. En ik ben zo ongelooflijk trots op hoe ver je bent gekomen."

Matthyas voelde een traan over zijn wang glijden, maar hij lachte door zijn tranen heen. "Ik hou ook van jou, Robje. Meer dan ik ooit gedacht had dat ik nog kon."

Ze bleven zo zitten, in elkaars armen, terwijl de tijd voorbij tikte. En toen, precies om middernacht, klonk het zachte ping van hun telefoons. Het nummer was officieel uitgebracht.

Matthy haalde diep adem en keek Robbie aan. "Dit is het," zei hij, zijn stem een mengeling van nervositeit en opwinding. Robbie glimlachte, zijn hand zachtjes over Matthy's rug wrijvend.

"Dit is het," herhaalde hij, met de zekerheid die Matthy zo hard nodig had. Ze klikten samen op de link, luisterden naar de eerste tonen van hun lied, en voelden de woorden die ze hadden gecreëerd nu tot leven komen in de oren van de wereld.

En terwijl de muziek door de kamer zweefde, voelde Matthy een nieuw soort rust in zich neerdalen. Hij wist dat hij dit niet alleen hoefde te dragen. Hij had Robbie, hij had zijn vrienden, en hij had de muziek die hen allemaal verbond.

En dat was genoeg. Meer dan genoeg.