I can do it with a broken heart | Mabbie

Hoofdstuk 10: Terugkeer

Het was een grauwe donderdagmiddag toen Matthyas plotseling opdook bij de repetitieruimte, onverwacht en zonder voorafgaand bericht. De andere bandleden—Koen, Milo, Robbie—waren al bezig met het afstellen van hun instrumenten toen de deur zachtjes openging en Matthyas naar binnen stapte. Zijn verschijning bracht een golf van stilte over de ruimte. Iedereen stopte waar ze mee bezig waren en staarde naar hun vriend die, ondanks zijn opgewekte houding, zichtbaar veranderd was.

"Hey jongens," zei Matthyas met een glimlach die zijn gezicht net niet helemaal bereikte. Zijn ogen glinsterden, maar niet van vreugde—het was meer de holle glans van iemand die zichzelf dwingt om door te gaan. Toch was het zijn aanwezigheid die de rest van de band verraste. Niemand had verwacht dat hij zou komen, laat staan met een glimlach.

Koen keek naar Matthyas, en hoewel hij blij was om zijn vriend weer te zien, kon hij niet negeren hoe dun Matthyas was geworden. Hij was altijd al tenger geweest, maar nu leken zijn kleren, zelfs zijn trui, om hem heen te hangen alsof ze een maat te groot waren. Zijn jukbeenderen waren scherper, zijn ogen dieper in hun kassen gezonken, en zijn handen trilden lichtjes toen hij zijn microfoon oppakte.

"Matthy, goed je te zien," zei Robbie, die zijn drumstokken neerlegde en naar hem toe liep. "Hoe gaat het met je?"

Matthyas haalde zijn schouders op, zijn glimlach bleef standvastig, alsof hij deze op zijn gezicht had geplakt. "Gaat wel, weet je wel. Ik wilde gewoon weer aan de slag. We hebben werk te doen, toch?"

Robbie knikte, maar zijn ogen bleven Matthyas nauwlettend volgen. Hij zag de zwakte onder die opgewekte houding, het was overduidelijk dat er iets mis was. Toch besloot hij er nu niet op in te gaan. Als Matthyas hier was, dan was dat al een stap in de goede richting.

De repetitie begon, en tot ieders verrassing was Matthyas in goede vorm. Zijn stem had nog steeds die onmiskenbare kracht en emotie die hem de frontman van de band maakte. Ze speelden hun nummers door, en hoewel zijn lichaam zwakker leek, was zijn zang net zo sterk als altijd. Er was een vastberadenheid in zijn optreden, alsof hij zichzelf wilde bewijzen—aan zichzelf, aan hen, misschien zelfs aan Raoul.

Maar naarmate de repetitie vorderde, werd duidelijk dat er iets anders aan de hand was. Tussen de nummers door vroeg Matthyas plotseling: "Kunnen we 'Cupido' en 'Stapelgek' van de setlist halen?" Zijn stem klonk luchtig, maar er was een onderliggende toon van ernst die de anderen niet ontging. "Ik dacht... misschien kunnen we in plaats daarvan 'Systeem' en 'Niks' spelen. Ze zijn misschien wat minder populair, maar... het doet me minder aan... aan alles denken."

Er viel een stilte terwijl de andere bandleden zijn verzoek verwerkten. 'Cupido' was altijd een belangrijk nummer geweest, een van hun grootste hits, en ook 'Stapelgek' was een publieksfavoriet. Maar iedereen wist wat die nummers voor Matthyas betekenden, en waarom hij ze nu niet kon spelen. Ze waren doordrenkt met herinneringen aan Raoul, en die herinneringen waren nu te pijnlijk om te herbeleven.

Koen was de eerste die reageerde, hij legde zijn gitaar neer en keek Matthyas recht aan. "Natuurlijk, Matt. Wat jij nodig hebt, doen we. 'Systeem' en 'Niks' zijn ook goede nummers, het maakt niet uit wat populairder is. Als dit jou helpt, doen we dat."

De anderen knikten instemmend. Ze begrepen dat dit Matthyas' manier was om door te gaan, om niet te verdrinken in de zee van verdriet waarin hij al zo lang verdronk.

"Thanks, jongens," zei Matthyas, zichtbaar opgelucht. "Ik waardeer het echt. Laten we verdergaan."

De repetitie ging verder, en ondanks alles ging het verrassend goed. Matthyas zong met een intensiteit die ze lang niet bij hem hadden gezien, zelfs met de trillingen die af en toe in zijn stem te horen waren. Het was duidelijk dat hij vocht—tegen zichzelf, tegen de pijn, tegen de herinneringen die hem achtervolgden. En hoewel zijn lichaam zwakker was, was zijn wil om door te gaan sterker dan ooit.

Toen de repetitie ten einde kwam, voelde iedereen de onuitgesproken spanning in de lucht. Ze wisten dat dit nog maar het begin was van Matthyas' weg naar herstel, en dat er nog veel obstakels te overwinnen waren. Maar voor nu, waren ze blij dat hij hier was, met hen, bereid om te vechten.

"Goed gedaan vandaag, Matt," zei Milo toen ze hun spullen begonnen in te pakken. "Je hebt echt alles gegeven."

Matthyas glimlachte zwakjes en knikte. "Ja, het voelde goed om weer bezig te zijn. Bedankt, jongens, voor alles."

Terwijl ze de repetitieruimte verlieten, liepen ze zij aan zij, een hechte groep vrienden die elkaar door dik en dun steunden. Ze wisten dat de weg nog lang en moeilijk zou zijn, maar zolang ze samen waren, zouden ze het aankunnen. En Matthyas, met zijn broze maar vastberaden glimlach, wist dat ook.