I can do it with a broken heart | Mabbie

Hoofdstuk 1: generale repetitie

De zaal was stil en leeg, op een paar technici na die her en der rondliepen om de laatste voorbereidingen te treffen. Het was de avond van de generale repetitie, en de spanning was voelbaar in de lucht. Dit was het moment waarop alles samen moest komen, het moment waarop ze zichzelf moesten bewijzen dat ze klaar waren voor de tour die de volgende dag zou beginnen.

Matthyas stond op het podium, de lichten fel op hem gericht. Hij haalde diep adem en probeerde zijn zenuwen onder controle te houden. Ondanks alles wat hij had doorgemaakt, wist hij dat hij hier moest zijn. De muziek had hem altijd kracht gegeven, zelfs nu, met het verdriet dat als een schaduw over hem hing.

De repetitie begon en de eerste nummers gingen verrassend goed. Matthyas voelde de vertrouwde energie van het podium door zijn aderen stromen. Zijn stem was krachtig, maar toch zat er een subtiele trilling in, een echo van de emoties die hij nog steeds probeerde te verbergen. De tranen welden soms op in zijn ogen, vooral bij de nummers die hij met Raoul had geschreven, maar hij hield zichzelf staande.

Koen, Milo en Robbie speelden met zorg en precisie, hun ogen af en toe op Matthyas gericht om ervoor te zorgen dat hij in orde was. Ze hadden allemaal gemerkt hoe hij de laatste dagen iets lichter leek, alsof het toegeven van zijn pijn hem een beetje ademruimte had gegeven. Maar ze wisten ook dat de wonden nog vers waren, dat de pijn nog lang niet verdwenen was.

Na het laatste nummer viel er een stilte over de zaal. De muziek stierf weg, en voor een moment stond Matthyas stil, zijn hart bonzend in zijn borst. Toen de laatste noot vervaagde, barstte het kleine team van technici in applaus uit, en Matthyas voelde een golf van opluchting door zich heen gaan. Ze hadden het gedaan. De generale was voorbij, en ondanks de emotionele hindernissen, had hij het doorstaan.

Robbie sprong van zijn drumstel af en liep naar Matthyas toe. "Dat ging goed, Matt," zei hij met een bemoedigende glimlach. "Je hebt het geweldig gedaan, man."

Matthyas glimlachte zwakjes, zijn vermoeidheid eindelijk zichtbaar nu de adrenaline langzaam wegebde. "Bedankt, Rob. Het voelde... goed om weer te zingen. Maar ik had jullie niet kunnen missen."

Koen en Milo voegden zich bij hen, beiden knikkend en tevreden met hoe de repetitie was verlopen. "Je hebt het echt goed gedaan, Matt," zei Koen. "We zijn klaar voor morgen. Dat voel je toch ook?"

Matthyas knikte. "Ja... ik denk het wel."

Robbie keek even naar de anderen en richtte zich toen weer tot Matthyas, een zorgzame blik in zijn ogen. "Matt, ik weet dat het een zware tijd voor je is. En ik wil niet dat je vannacht alleen bent, zeker niet nu we morgen de tour beginnen. Wat denk je ervan om bij mij te blijven vannacht? Dan kunnen we samen ontspannen en ervoor zorgen dat je morgen fris en helder bent."

Matthyas keek Robbie aan, zijn ogen zacht en vol dankbaarheid. Hij wist dat Robbie het beste met hem voor had, en het idee om niet alleen te zijn, om de nacht door te brengen met iemand die hem steunde, voelde als een enorme opluchting. "Dat klinkt goed, Rob. Dank je... echt."

"Geen probleem," zei Robbie met een warme glimlach. "We bestellen wat eten, kijken een slechte film of zo, en maken ons geen zorgen om morgen. We hebben dit."

Koen en Milo knikten instemmend. "Het klinkt als een goed plan," zei Milo. "We moeten allemaal een beetje ontspannen voordat het echte werk begint. Morgen wordt een lange dag."

"Precies," voegde Koen eraan toe. "We zijn een team, en we zorgen voor elkaar, net zoals we altijd doen."

Matthyas voelde zich gesteund door hun woorden, zijn hart een beetje lichter door de wetenschap dat hij er niet alleen voor stond. Hij wist dat het morgen zwaar zou worden, dat er momenten zouden zijn waarop de herinneringen aan Raoul te veel zouden worden, maar hij had zijn vrienden aan zijn zijde. En dat gaf hem de kracht om door te gaan, ondanks alles wat er gebeurd was.

"Oké," zei Matthyas, terwijl hij zich van het podium liet zakken. "Laten we dan maar gaan. Ik ben klaar voor een avond zonder zorgen."

Met die woorden verlieten ze de repetitieruimte, een gevoel van eenheid en vastberadenheid om hen heen. De nacht zou misschien kort zijn, maar het was een nacht waarin ze samen zouden zijn, en dat was precies wat Matthyas nu het meeste nodig had.