I can do it with a broken heart | Mabbie

Hoofdstuk 20: Zoenen

De rit terug naar Robbie's appartement was rustig, gevuld met een comfortabele stilte die tussen hen hing. Matthyas keek uit het raam naar de voorbijglijdende lichten van de stad, zijn hand nog steeds stevig in die van Robbie. Er hing een zachte spanning in de lucht, alsof ze beiden wisten dat er iets tussen hen was veranderd, iets wat dieper en intiemer was geworden.

Toen ze het appartement binnenstapten, voelde Matthyas een vermoeidheid over zich heen komen die hij niet kon negeren. Hij had de hele dag weer amper gegeten, iets wat Robbie natuurlijk meteen opmerkte. "Ga zitten, Matt," zei Robbie zacht, terwijl hij naar de keuken liep.

Matthyas gehoorzaamde zonder een woord te zeggen en liet zich op de bank vallen. Hij sloot zijn ogen voor een moment, probeerde de leegte in zijn maag te negeren, de gedachte aan hoe uitgeput hij zich voelde. Maar toen hoorde hij Robbie rommelen in de keuken, de zachte geluiden die hem kalmeerden, een herinnering dat hij niet meer alleen was.

Even later kwam Robbie terug met een klein schaaltje in zijn handen. "Hier, lieverd," zei hij, zijn stem vol zorgzaamheid terwijl hij het schaaltje met yoghurt, aardbeien en frambozen aan Matthyas overhandigde. "Je moet dit echt opeten."

Matthyas keek even naar het schaaltje en toen naar Robbie, zijn hart maakte een klein sprongetje bij de bijnaam die Robbie voor hem gebruikte. Er was iets geruststellends aan de manier waarop Robbie hem bemoederde, iets wat hem het gevoel gaf dat het goed zou komen, ook al voelde hij zich vanbinnen nog zo verloren.

Met een zachte glimlach begon Matthyas te eten. De yoghurt was koel en de vruchten zoet, en hoewel hij eigenlijk geen trek had, voelde hij zich toch beter met elke hap die hij nam. Robbie zat naast hem, zijn ogen op Matthyas gericht, vol liefde en bezorgdheid.

Toen het schaaltje leeg was, zette Matthyas het voorzichtig op de tafel en keek op naar Robbie. Hun ogen ontmoetten elkaar, en voor een moment hing er een stilte tussen hen die gevuld was met alles wat ze niet hoefden te zeggen. Er was een zachte glimlach op Matthyas' gezicht, iets wat hij de laatste tijd zelden had gevoeld, en Robbie antwoordde met een glimlach van zijn eigen.

Zonder echt na te denken, leunde Matthyas naar voren, en Robbie deed hetzelfde. Hun lippen ontmoetten elkaar in een tedere kus, zacht en voorzichtig, alsof ze het moment wilden proeven zonder het te breken. Maar al snel groeide de intensiteit van de kus, en voor ze het wisten, gingen ze over in een tongzoen.

Het was de eerste keer dat ze zo met elkaar zoenden, en het voelde als een nieuwe stap, een dieper niveau van intimiteit dat hen beiden overweldigde. Matthyas voelde Robbie's hand achter zijn hoofd, hem dichterbij trekkend, terwijl zijn eigen handen zich stevig vastklampten aan Robbie's shirt.

De wereld leek even te vervagen, en alles wat er nog toe deed, was de warmte van Robbie's lippen, de tedere beweging van hun tongen die elkaar verkenden. Het was een kus vol passie, maar ook vol van de belofte van iets wat sterker was dan de pijn en het verdriet dat hen beiden had achtervolgd.

Toen ze uiteindelijk adem moesten halen en langzaam terugtrokken, bleven hun voorhoofden tegen elkaar leunen. Matthyas voelde zijn hart bonzen, zijn ademhaling snel, maar hij voelde zich ook gevuld met een nieuw soort rust.

"Robbie..." fluisterde Matthyas zacht, zijn stem trillerig maar vol betekenis. Robbie glimlachte naar hem, zijn hand zachtjes langs Matthyas' gezicht strijkend.

"Het komt goed, Matthy," antwoordde Robbie met een geruststellende stem. "We doen dit samen."

Matthyas knikte, voelde de tranen achter zijn ogen prikken, maar deze keer waren het geen tranen van verdriet. Het waren tranen van opluchting, van het besef dat hij misschien eindelijk iemand had gevonden die hem hielp zichzelf weer te vinden.

Ze bleven zo nog een tijdje zitten, de stilte tussen hen nu gevuld met een nieuwe verbinding die hen beiden door de komende dagen zou dragen. En terwijl de avond langzaam overging in nacht, wisten ze allebei dat dit pas het begin was van iets wat hen uiteindelijk zou genezen, stukje bij beetje