I can do it with a broken heart | Mabbie

Hoofdstuk 11: juice channels

De avond in de Melkweg had alles in zich om een succes te worden. De zaal was uitverkocht, het publiek stond vol verwachting te wachten, en de band was goed voorbereid. Matthyas had zich voor de show geconcentreerd, zijn ademhaling diep en zijn gedachten gefocust op de muziek. Ondanks alles wat er in zijn persoonlijke leven speelde, had hij zich voorgenomen om alles te geven op het podium.

De show zelf verliep vlekkeloos. Matthyas stond er weer, zijn stem krachtig en vol emotie, alsof hij zichzelf had hervonden tussen de noten en akkoorden. De band voelde de energie en speelde met een intensiteit die de zaal deed vibreren. Het publiek zong mee, applaudisseerde luid, en leek niets te merken van de pijn die Matthyas verborg achter zijn krachtige zang en ogenschijnlijk zelfverzekerde houding.

Maar achter die façade van kracht en vastberadenheid knaagde er iets aan Matthyas. Iets wat hij steeds moeilijker kon negeren. Het was de schijn, het doen alsof alles goed was, dat hem langzaam maar zeker brak.

Na de laatste noot, toen het publiek uitzinnig klapte en de lichten dimden, verliet Matthyas haastig het podium. Zijn ademhaling was onregelmatig, zijn handen trilden, en zijn hart bonkte in zijn borst. De energie die hem net nog overeind had gehouden, leek ineens volledig te zijn verdwenen.

"Matt, alles oké?" vroeg Robbie bezorgd toen hij Matthyas zag wegglippen naar de kleedkamer. Maar Matthyas antwoordde niet. Hij vluchtte naar binnen, gooide de deur achter zich dicht en voelde de muren van de kleedkamer op hem af komen.

De tranen kwamen onvermijdelijk, alsof de zwaartekracht ze uit hem trok. Hij liet zich op de bank vallen, zijn gezicht in zijn handen verbergend, en huilde zoals hij al zolang niet meer had gedaan. Het was alsof alle opgekropte emoties van de afgelopen weken ineens hun uitweg vonden, als een overstroming die hij niet meer kon stoppen.

En toen kwam de tweede klap. Nog voor hij zijn tranen had gedroogd, hoorde hij een melding op zijn telefoon. Tussen zijn vingers door zag hij het scherm oplichten, met een notificatie van een van die vervelende juice channels. Hij klikte het aan, hoewel hij wist dat het beter was om dat niet te doen.

De kop van het artikel sprong hem direct in het oog: "Bankzitter Matthyas het Lam en vriend Raoul de Graaf uit elkaar?" Er volgden speculaties over hun relatie, het feit dat ze al een tijdje niet samen in het openbaar waren gezien, en de abrupte verandering in de setlist—nummers als 'Cupido' en 'Stapelgek' waren plotseling verdwenen, en iedereen wist dat Raoul had meegewerkt aan die liedjes.

Matthyas voelde een rilling over zijn rug trekken. Het was alsof zijn hele privéleven op een presenteerblaadje werd gepresenteerd voor de wereld om te zien, te bespreken, te oordelen. Hij dacht terug aan het publiek van zojuist, hun ogen die op hem gericht waren, de lof die ze over hem uitstortten. Hoeveel van hen hadden in stilte al diezelfde vragen gehad? Hoeveel mensen wisten het al voordat hij zelf volledig had durven accepteren dat het echt voorbij was tussen hem en Raoul?

Er was een zachte klop op de deur voordat Robbie voorzichtig naar binnen glipte. Zijn ogen vonden die van Matthyas, en meteen wist hij dat er iets mis was. Robbie kwam naast hem zitten, zonder een woord te zeggen, en legde zijn hand op Matthyas' schouder.

"Het is zo zwaar, Rob," fluisterde Matthyas uiteindelijk. Zijn stem was rauw van het huilen. "Het doen alsof... ik weet niet hoe lang ik dit nog volhoud."

Robbie knikte begrijpend, zijn blik vol medeleven. Hij wist dat hij geen woorden hoefde te spreken. Matthyas had al genoeg aan zijn hoofd zonder dat er meer druk op hem werd gelegd. In plaats daarvan trok Robbie zijn vriend in een omhelzing, die meer zei dan welk woord dan ook.

"Je hoeft niet alles alleen te dragen, Matt," zei Robbie uiteindelijk, zacht en oprecht. "We zijn hier voor je, en we zullen dit samen doorstaan. Wat er ook gebeurt."

Matthyas leunde tegen Robbie aan, nog steeds trillend van de emotie, maar er was een klein beetje verlichting in het feit dat hij niet helemaal alleen was in deze strijd. Het voelde alsof de muur die hij om zichzelf had gebouwd, heel even was neergehaald. Misschien kon hij het nog even volhouden—met zijn vrienden aan zijn zijde.

De show in de Melkweg was goed gegaan, dat kon niemand ontkennen. Maar Matthyas wist dat de echte strijd niet op het podium werd gevoerd. Het was het gevecht om zichzelf niet te verliezen, om niet te bezwijken onder het gewicht van het verdriet en de verwachtingen. En terwijl hij daar zat, vastgehouden door een vriend die meer voor hem deed dan hij ooit zou kunnen uitdrukken, besloot Matthyas dat hij, ondanks alles, zou blijven vechten. Zelfs als hij niet zeker wist hoe hij de volgende dag zou doorkomen.