I can do it with a broken heart | Mabbie

Hoofdstuk 7: afzeggen

Terwijl het warme water nog steeds zachtjes neerdruppelde in de douche, stond Matthyas met een handdoek om zijn middel gewikkeld voor de spiegel. Zijn handen trilden lichtjes terwijl hij zijn tanden poetste, zijn gedachten een wirwar van emoties. Het voelde vreemd om hier te staan, in zijn eigen badkamer, na dagen van totale apathie. Maar nu was Robbie hier, en hoewel de schaamte nog diep in hem zat, voelde hij zich ook opgelucht. Voor het eerst in wat een eeuwigheid leek, voelde hij zich niet helemaal alleen.

In de woonkamer, met de badkamerdeur op een kier, zat Robbie op de rand van de bank, zijn telefoon stevig in zijn hand geklemd. Zijn gedachten waren nog steeds bij wat hij zojuist had gezien—de littekens op Matthyas' heupen, de rauwe wonden die zoveel meer vertelden dan woorden ooit konden. Het beeld spookte door zijn hoofd, en hij wist dat hij nu iets moest doen, hoe moeilijk het ook zou zijn.

Met een diepe zucht opende Robbie zijn telefoon en belde het management. Het rinkelen van de telefoon duurde langer dan hij wilde, elke seconde voelde als een eeuwigheid. Uiteindelijk nam iemand op aan de andere kant van de lijn.

"Hey, Robbie hier," begon hij zacht, zijn stem zorgvuldig onder controle gehouden. "Ik moet iets belangrijks met jullie bespreken."

De manager aan de andere kant klonk onmiddellijk bezorgd toen Robbie uitlegde wat er aan de hand was. "Matthyas is momenteel niet in staat om op te treden," zei Robbie, terwijl hij naar de gesloten badkamerdeur keek. "Hij is fysiek en mentaal gewoon niet in staat om de komende show te doen. We moeten de volgende show annuleren."

Er was een korte stilte aan de andere kant van de lijn, gevolgd door een bezorgde stem die vroeg naar de details. Robbie gaf zo weinig mogelijk informatie, maar maakte duidelijk dat Matthyas tijd nodig had om te herstellen. "Het is geen kwestie van keuze meer," zei Robbie vastberaden. "Hij kan dit nu echt niet aan. We moeten voor zijn welzijn kiezen."

Het management stemde uiteindelijk met tegenzin in, maar Robbie kon de spanning in hun stem horen. Hij wist dat het annuleren van een show grote gevolgen had, maar dit ging om Matthyas' gezondheid, en dat kwam op de eerste plaats.

Na het telefoongesprek met het management, nam Robbie nog een moment om op adem te komen voordat hij een tweede nummer belde. Dit keer belde hij Koen. Terwijl hij wachtte tot Koen opnam, voelde hij zijn hart sneller kloppen. Dit gesprek zou persoonlijker zijn, zwaarder.

Koen nam na een paar rinkels op, zijn stem opgewekt, niet wetend wat er zou komen. "Hey Rob, wat is er aan de hand? Hoe gaat het met Matt?"

Robbie slikte even voordat hij sprak. "Koen, ik ben bij Matthy," begon hij, zijn stem zacht en ernstig. "Hij... hij is er slecht aan toe, man. Heel slecht."

Koen zweeg aan de andere kant van de lijn, en Robbie kon de bezorgdheid bijna voelen door de telefoon. "Wat bedoel je? Hoe slecht hebben we het hier over?" vroeg Koen uiteindelijk, zijn stem gespannen.

Robbie zuchtte diep. "Het is... het is veel erger dan we dachten. Hij heeft zichzelf verwond, Koen. Op zijn heupen, er zijn littekens en verse wonden... hij doet zichzelf pijn. Ik had nooit gedacht dat het zo ver zou komen, maar... ik heb het met mijn eigen ogen gezien."

Er was een lange stilte aan de andere kant van de lijn. Toen Koen eindelijk sprak, was zijn stem vol ongeloof en verdriet. "Oh god, Rob... dit is echt erg. Wat gaan we doen? We moeten hem helpen."

Robbie knikte, ook al wist hij dat Koen het niet kon zien. "Ja, we moeten er voor hem zijn. Ik heb net met het management gebeld, en we hebben de volgende show gecanceld. Matthy kan in deze staat gewoon niet optreden. Hij moet rusten en we moeten ervoor zorgen dat hij de hulp krijgt die hij nodig heeft."

Koen stemde in, nog steeds duidelijk geschrokken door het nieuws. "Goed dat je dat hebt gedaan. We kunnen niet doorgaan alsof alles normaal is terwijl hij zo lijdt. We moeten hem helpen, wat het ook kost."

"Ja," antwoordde Robbie zacht. "Hij moet weten dat we er voor hem zijn, dat hij er niet alleen voor staat. Ik blijf vannacht hier, zorg dat hij eet en een beetje rust krijgt. Maar we moeten ook nadenken over wat er verder moet gebeuren."

Koen zuchtte aan de andere kant van de lijn. "Rob, als er iets is wat ik kan doen, laat het me dan weten. Dit gaat voor alles."

"Ik weet het, Koen. Bedankt," zei Robbie. "We zullen dit samen doen, oké? We halen Matt hier wel doorheen."

Toen het gesprek eindigde, bleef Robbie nog even met de telefoon in zijn hand zitten, zijn gedachten overweldigd door de ernst van de situatie. Hij keek naar de gesloten badkamerdeur, wetend dat er nog een lange weg te gaan was, maar vastbesloten om Matthyas te helpen, hoe zwaar het ook zou worden. Dit was meer dan een vriendschap—dit was familie. En familie liet je niet in de steek.