I can do it with a broken heart | Mabbie

Hoofdstuk 16: ''laat me je helpen''

De show in het Circustheater in Scheveningen was een succes, maar het was ook de laatste show voordat ze een maand pauze zouden hebben. Het publiek had hen enthousiast toegejuicht, maar zodra de lichten dimden en de gordijnen sloten, voelde Matthyas de druk langzaam van zijn schouders glijden. De wetenschap dat ze nu een paar weken geen shows hadden, gaf hem een klein beetje ruimte om adem te halen—maar niet genoeg om echt te herstellen.

De dagen na de show verliepen in een vreemd soort roes. Matthyas en Robbie brachten veel tijd samen door, niet langer alleen als bandleden, maar als iets meer. Ze gingen op dates—kleine uitstapjes naar rustige plekjes waar ze niet herkend zouden worden. Het was niet veel, maar het gaf hen een beetje lucht, een moment om te ontsnappen aan de constante druk die op hun schouders rustte.

's Nachts deelden ze nog steeds hetzelfde bed, een gewoonte die inmiddels zo vertrouwd was geworden dat ze zich niet konden voorstellen het anders te doen. Matthyas kroop altijd dicht tegen Robbie aan, terwijl Robbie zijn armen beschermend om hem heen sloeg. Voor Robbie was het een manier om Matthyas dicht bij zich te houden, om hem te laten weten dat hij er altijd voor hem zou zijn. Maar zelfs nu, met al die nabijheid, bleef er een afstand tussen hen—een muur die Matthyas niet leek te kunnen of willen doorbreken.

Praten over zijn gevoelens bleef moeilijk voor Matthyas. Zelfs nu hij en Robbie iets meer waren geworden dan alleen vrienden, bleef hij worstelen met zijn demonen in stilte. Robbie probeerde hem keer op keer te laten openen, om hem te laten praten over wat er door zijn hoofd ging, maar telkens weer stuitte hij op dezelfde muur van stilte.

Die muur werd pas echt zichtbaar op een avond, toen Robbie hem aantrof in de badkamer. Matthyas stond voor de spiegel, zijn blik leeg, een scheermesje strak in zijn hand geklemd. Robbie verstijfde in de deuropening, zijn hart bonkte luid in zijn borstkas. Het was alsof de tijd even stil stond terwijl hij probeerde te verwerken wat hij zag.

"Matt..." begon Robbie voorzichtig, zijn stem zacht, bijna smekend. Hij wist dat hij geen plotselinge bewegingen moest maken, niets moest zeggen dat Matthyas verder zou kunnen duwen. Maar de schok en de pijn waren duidelijk hoorbaar in zijn stem. "Leg het scheermes neer, alsjeblieft."

Matthyas keek op, zijn ogen ontmoetten die van Robbie in de spiegel. Zijn greep om het scheermesje verstevigde, maar hij maakte geen beweging om het te gebruiken. Er was iets leeg in zijn blik, een diep, intens verdriet dat woorden overstijgde.

Robbie stapte langzaam dichterbij, zijn handen omhoog in een gebaar van vrede. "Je hoeft dit niet te doen, Matt," zei hij, zijn stem trillend van emotie. "Ik ben hier. We kunnen dit samen doen, je hoeft hier niet alleen doorheen."

Maar Matthyas bleef stil. De woorden bereikten hem niet, of hij wist gewoon niet hoe hij erop moest reageren. Het was alsof hij gevangen zat in zijn eigen hoofd, zijn gedachten een doolhof waaruit hij geen uitweg kon vinden. Zijn hand trilde, het mesje nog steeds vastgeklemd tussen zijn vingers.

Robbie stond nu vlak achter hem, dichtbij genoeg om Matthyas aan te raken, maar hij durfde niet. Hij wist dat een verkeerde beweging alles zou kunnen verergeren. "Je hoeft niets te zeggen," fluisterde Robbie uiteindelijk, zijn stem vol pijn. "Maar alsjeblieft, laat me je helpen. Weet dat ik hier ben, wat er ook gebeurt."

Er was een lange stilte. Matthyas' blik bleef strak op de spiegel gericht, maar langzaam, heel langzaam, ontspande zijn hand. Het scheermesje viel uit zijn greep en kletterde met een klein geluid op de wastafel. Robbie ademde opgelucht uit en sloot zijn ogen even, dankbaar dat Matthyas op dit moment geen verdere schade had toegebracht.

Zonder te aarzelen, sloeg Robbie zijn armen om Matthyas heen, voorzichtig en teder. Hij voelde hoe Matthyas' magere lichaam tegen het zijne leunde, uitgeput en leeg. Matthyas zei niets, hij huilde niet eens, maar het gewicht van zijn stilte sprak boekdelen. Hij had de woorden niet, hij kon niet uitleggen wat er in hem omging, maar het feit dat hij Robbie toeliet, was al genoeg.

Ze bleven daar staan, in de kleine badkamer, omgeven door de koude, steriele tegels en het zachte geluid van hun ademhalingen. Robbie wist dat dit niet de laatste keer zou zijn dat ze met iets dergelijks te maken zouden krijgen, maar voor nu was het genoeg om Matthyas gewoon vast te houden, om hem te laten weten dat hij niet alleen was.

En terwijl de stilte tussen hen voortduurde, besloot Robbie in stilte dat hij nooit zou opgeven. Niet op Matthyas, en niet op hen. Hoe moeilijk het ook zou worden, hij zou blijven vechten, voor zichzelf en voor de man die hij nu in zijn armen hield.