I can do it with a broken heart | Mabbie

Hoofdstuk 6: ''oh matt....''

Matthyas zat naast Robbie aan de eettafel, langzaam en met tegenzin wat van het eten naar binnen werkend dat Robbie voor hem had klaargemaakt. Het was niet veel—een paar happen hier en daar—maar het was beter dan niets. Robbie hield hem scherp in de gaten, zijn blik doordrenkt met bezorgdheid. Matthyas wankelde nog steeds op zijn benen, zijn lichaam verzwakt door de dagen van verwaarlozing.

Na het eten bleef Matthyas even stil zitten, zijn ogen vermoeid en leeg. Hij wist dat hij moest douchen—hij voelde zich vies, niet alleen fysiek, maar ook emotioneel, alsof hij het gewicht van al zijn verdriet en zelfhaat van zich af moest spoelen. Maar zelfs die simpele taak leek een overweldigende uitdaging.

Robbie merkte zijn aarzeling op en boog zich naar hem toe. "Matt, je moet echt even douchen," zei hij zacht. "Je zult je erna beter voelen, dat beloof ik."

Matthyas knikte langzaam, maar zijn ogen bleven naar de grond gericht. "Ik weet het," fluisterde hij. "Maar... ik weet niet of ik het kan."

Robbie keek hem meelevend aan en legde zijn hand geruststellend op Matthyas' arm. "Laat me je helpen," stelde hij voor. "Ik kan je rug wassen, en dan doe jij de rest. Je hoeft het niet alleen te doen."

Matthyas keek op, een flits van paniek in zijn ogen. "Ik... ik wil niet dat je me naakt ziet," zei hij zacht, zijn stem trillend van schaamte.

Robbie knikte begrijpend, hij wilde Matthyas absoluut niet ongemakkelijk laten voelen. "Dat snap ik, Matt," antwoordde hij zacht. "Maar je hoeft je niet te schamen. We kunnen het op een manier doen die voor jou oké voelt. Ik zal alleen je rug wassen, en dan laat ik je de rest zelf doen. Ik wil er gewoon voor zorgen dat je je wat beter voelt."

Matthyas bleef een moment stil, wikkend en wegend, maar uiteindelijk knikte hij. "Oké," fluisterde hij, zijn stem nog steeds aarzelend maar met een vleugje vertrouwen in Robbie's voorstel. "Maar... alleen mijn rug."

Samen liepen ze naar de badkamer. Matthyas' bewegingen waren traag en onzeker, en Robbie bleef dicht bij hem om hem te ondersteunen. Toen ze eenmaal in de badkamer stonden, draaide Matthyas zich om, zijn vingers trillend terwijl hij zijn shirt over zijn hoofd trok. Vervolgens deed hij zijn broek uit, maar toen hij zijn handdoek wilde pakken, zag Robbie hoe Matthyas instinctief zijn hand beschermend op zijn heup legde, zijn ogen angstig op de grond gericht.

Robbie verwachtte dat Matthyas misschien ongemakkelijk zou zijn over het ontbloten van zijn geslachtsdeel, zoals de meeste mensen zouden zijn in zo'n kwetsbare situatie, maar het was die beschermende hand over zijn heup die hem verbaasde. Er was iets vreemds, iets dat Robbie niet helemaal begreep. Waarom beschermde Matthyas juist dat deel van zijn lichaam?

"Matt," zei Robbie zacht, zijn stem voorzichtig en zorgzaam. "Is er iets aan je heup dat... waar je je zorgen over maakt?"

Matthyas verstijfde bij die vraag, zijn ademhaling versnelde een beetje. Hij bleef zwijgend staan, zijn hand stevig op zijn heup gedrukt. Robbie kon de spanning in zijn houding zien, en hij voelde zijn hart een slag overslaan. Er was duidelijk iets mis.

Zonder Matthyas verder onder druk te zetten, stapte Robbie naar voren en legde zachtjes een hand op zijn schouder. "Je hoeft me niets te laten zien als je dat niet wilt," zei hij kalm. "Maar weet dat je me kunt vertrouwen. Wat er ook is, ik wil je alleen maar helpen."

Matthyas' ogen vulden zich met tranen terwijl hij de woorden van Robbie hoorde. Er was een strijd gaande in zijn hoofd—het verlangen om zich te verbergen en de schaamte die hem verteerde, tegenover het diepere verlangen om eindelijk zijn pijn te delen, om niet langer alleen te lijden. Na wat een eeuwigheid leek, liet hij zijn hand langzaam van zijn heup glijden, onthullend wat hij al die tijd had geprobeerd te verbergen.

Op zijn heupen waren diepe, rode striemen en kleine littekens zichtbaar, het resultaat van de wonden die hij zichzelf had toegebracht. Robbie's ogen werden groot van schok en verdriet toen hij de waarheid zag. Hij had geweten dat Matthyas het moeilijk had, maar dit... dit was anders. Dit was een niveau van pijn en zelfdestructie waar hij niet op voorbereid was.

"Oh, Matt..." fluisterde Robbie, zijn stem brak bijna onder de emotie. "Waarom... waarom heb je dit gedaan?"

Matthyas begon te snikken, zijn schouders schokkend terwijl hij zich vastklampte aan de wastafel voor steun. "Ik... ik weet het niet," stamelde hij tussen de snikken door. "Het... het helpt... voor even. Het maakt de pijn... minder, maar... daarna... voelt het alleen maar erger."

Robbie voelde een brok in zijn keel en vocht tegen zijn eigen tranen. Hij wilde Matthyas niet laten zien hoezeer dit hem raakte, omdat hij wist dat Matthyas al genoeg schuld en schaamte met zich meedroeg. "Matt, luister naar me," zei hij, zijn stem nu stevig maar liefdevol. "Je hoeft dit niet alleen te doen. We gaan dit samen oplossen, oké? Ik ben hier voor je, altijd. En ik ga je helpen, stap voor stap. Maar we moeten eerst goed voor je zorgen."

Matthyas knikte, nog steeds trillend van het huilen, en liet Robbie hem voorzichtig naar de douche leiden. Terwijl het warme water over zijn vermoeide lichaam stroomde, voelde Matthyas een klein beetje van zijn spanning wegvloeien. Robbie hield zijn belofte, en waste voorzichtig zijn rug, terwijl Matthyas de rest zelf deed, zoals afgesproken.

En terwijl ze daar samen in die badkamer stonden, voelde Matthyas voor het eerst in lange tijd een sprankje hoop. Misschien, met Robbie aan zijn zijde, kon hij het echt beter krijgen. Misschien was er een weg uit deze duisternis—een weg die hij niet langer alleen hoefde te bewandelen