Nane hatun?" Hatun mu?
"Sen kimsin adem? Ne işin var buralarda? En esası da adımı nerden bilirsin?" Genç kızın sert, soluksuz sorularına güldü yabancı.
"Nacizane sorularınıza cevab alacaksınız elbet. Size eşlik ede bilir miyim?" Yabancı adamın ist...
Nane ona fısıltılar eşliğinde edilen lafları bile duyamadı. İçi hiç bir şey alamadı. Nane yandı. Nane Ferit'e yandığı günlere yandı. Nane yalnızlığına yandı. Nane o yalnızlıkta kaybettiği bebeğine yandı. Nane öyle bir yandı ki, bundan sonra iflah olmazdı.
Ellerinin altında ki karları avcuna sıktı, yumruk yaptı. Soğuktan donan bedenini yok saydı, hızlı soluklar verdi. Dumanları havaya karışan nefesine baktı Nane. Öfkesi an be an çoğaldı. İçi bir çağlayan misali coştu taştı. Şimşek çarpmış gibi hızla dikeldi, konuşan adama doğru koşarak boğazından yapıştı.
Musa bunu beklemiyormuş gibi şaşkınca elleri boğazını sıkıca kavrayan kıza baktı. O an anladı bu kızın Nane olduğunu.
Musa dudaklarını alayla kıvırdı, acır bir ifade ile Nane'ye baktı.
"NE GÜLÜYORSUN! ÖLDÜ DİYORUM BE ADAM! DELİRDİN Mİ? BENİM FERİT'İM ÖLDÜ!" Dese de, adamın gözlerinde ki hakikat Nane'nin yüreğini korkuttu. Ya gerçekten yaşıyorsa? Ya evlendiyse?
Onları uzaktan seyreden Lale, olaya dahil olmadı. Sükunet ile izledi, kovulduğu köy ile yüzleşti. Sonra gözleri Penah ağanı buldu. Hiddetle baktı, öfke ile solundu.
"Sen hiç sevinme Lale bacım. Seni alacak halimiz yok! Şimdi defol harabene! Senin gibi yolsuzlar ile işimiz olmaz! Kardeşimin de kafasını yiyip, bitirme! Seni sevecek hali yok! Elin artığı ile işimiz olmaz bizim! Ne sandın sen? Seni alıp, baş köşeye koymamızı mı? Çok beklersin Lale! Senin yerin bura değil, yolunu şaşırdın her hal. Git genel eve, orada iyi sahip çıkarlar sana!"
Zihnin de yankılanan sözler canını acıttı. Gözleri tekrar Penah ağaya çıktı. Derin bakışlarını gördü, hesap etti yapacaklarını. Başına oyun edecekti Nane'nin. Sevmediği kesindi. Bu aile de kimse kimseyi sevemez. Öyle yürek yoktu onlarda. Taş zellesiydiler hepsi. Gözleri gönülleri kaya gibi sertleşmiş bu insanların. Ama Lale bu gününe şükür etti. Onlara muhtaç değildi, ayakları üstünde dura bilirdi. Bunu başarmıştı.
"NE SUSUYON? SÖYLE! ÖLDÜ DE! ÖLDÜĞÜNÜ SÖYLE BE ADAM!" Derken elleri daha sıkı kavradı adamın boğazını.
Musa'nın nefesi kesilecekken, sertçe itti kızın ellerini. Büdreyen Nane ise yete kapaklandı. Acınır haldeydi. Doğruları duymak ağır geliyordu ona. Yapamazdı, bu defa hayır. İhaneti kaldıramazdı.
