Bölüm 24

146 6 2
                                    

Ufacık bir olay bile umudu yeşertir ya bazen...

Berfinden
-----------------------------------------
Sabah yanımdaki boşluk yüzünden uyandım Baran yoktu, tuvaletten de ses gelmiyordu

Acaba ben mi çok geç uyanmıştım yoksa Baran evde mi değildi? Saate bakmak için telefonumu aldım o sırada gelen bildirimi gördüm

Güzelim acil işim çıktı uyanana kadar yetişmeye çalışacağım

Mesaj iki saat önce atılmıştı belki gelmiştir de terasta oturuyordur diye hemen kalktım

Önce yüzümü yıkadım sonra da üzerime bej rengi kolsuz crop ve altıma da gri kumaş pantolon geçirip hemen aşağı indim

Önce yüzümü yıkadım sonra da üzerime bej rengi kolsuz crop ve altıma da gri kumaş pantolon geçirip hemen aşağı indim

Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.

Berfin Info

Evde hiç ses yoktu, kimse uyanmamış mıydı? Oturuyor olsalar mutlaka ses gelirdi

Tam kahvaltı saatiydi ama hazır olan bir kahvaltı da yoktu gerçekten garip giden birşeyler vardı

Cebimden telefonumu çıkardım Baranı aradım, uzun uzun çaldı tam kapatacakken telefon açıldı

"Alo" sesi normal geliyordu demekki müsaitti "Baran nerdesin? Kimse de yok evde" bir süre ses gelmedi sonra arkadan bir ses duydum

Bir kadın sesi...

"Ayla" dedi ve yine sustu ne olmuştu ki Aylaya? "Ne Ayla? Ne oldu Aylaya?" Tekrar sessizlik oldu

"Ayla intihar etmeye çalışmış hastanedeyiz" sırf aile yapısından dolayı intihar mı etmeye çalışmıştı yani

"Nerdesiniz? Bende geliyorum" yukarı odama doğru ilerlemeye başladım "sen gelmesen daha iyi"

Kenara bıraktığım çantamı koluma taktım "niye?"

"Ayla intihar etme fikrini senin verdiğini söyledi"adımlarım durdu, ben vermiştim intihar etme fikrini, hayır. O böyle düşünülmesini istemişti

"Ne? Saçmalamasın! Baran ben yapamam öyle birşey" yine sustu, birşey söylemedi. Biliyorum sen yapmazsın demedi sadece sustu

"Sen  de benim dediğimi mi düşünüyorsun?"adımlarım geriledi çok uzaklaşmadığım odama geri döndüm

"Konuşsana! Benim söylediğimi mi düşünüyorsun?" Sesimi yükselttim sabrım taşıyordu artık

"Ben hiçbir şey düşünemiyorum, nolur Berfin eve gelince konuşalım" ona inanıyordu bana değil ona inanıyordu

"Hiçbir şey konuşmayacağız, kal onun yanında sakın gözüme gözükme benim!" Telefonu suratına kapattım ve kendimi yatağa attım hala telefonum çalmaya devam ediyordu ama cevaplamadım

Ben Aylayla insan gibi konuşmaya çalışmıştım ama belki ki aklındaki plan buydu, belkide Baran'ın odaya girmesi bile işine gelmişti

Odamdan çıkıp dolu gözlerle Banu annenin odasına girdim, o da her zamanki gibi pencereden dışarıya bakıyordu

Mardin Güzeli Hikayelerin yaşadığı yer. Şimdi keşfedin