Mardin Güzeli

Bölüm 5

İnsanlar korkularını saklayamazlar. Denerler ama başaramazlar, korkular kaçılacak birşey değildir ki nasıl başarabilsinler saklamayı..
En korktuğumuzu unutmaz beyin. En güzel köşeye yerleştirir, her zaman zorlar, zehir eder hayatı...

Berfinden
----------------------------------
Vücudumun titremesini yok sayarak çıkışa doğru koşmaya başladım. Daha doğrusu çalıştım çünkü sürekli dengemi kaybediyor düşecek gibi oluyordum. Çıktığımda acı bir çığlık koptu, içim parçalanıyordu sanki.
Başım dönmeye başlamıştı, midem de bulanmadan duramadı tabii.

''BERFİN!'' Arkamdan boğuk bir ses duyuyordum sadece...
deponun bahçesinden çıkınca artık dengemi sağlaymamış düşmüştüm ve hemen biri koştu yanıma '' DOKUNMA, DOKUNMA BANA SÜRME PİS ELİNİ DOKUNMA!'' Avazım çıktığı kadar bağırıyordum '' BEN SANA BİRŞEY YAPMADIM NOLUR DOKUNMA YALVARIRIM'' Gözümdeki yaşlar bitmiyordu asla.

Sırtımı duvara yaslamış kafamı ellerimin arasına almıştım '' ben birşey yapmadım, onları ben öldürmedim sen öldürdün. Ben birşey yapmadım. Benim suçum değil'' sürekli aynı şeyleri sayıklıyordum...

Barandan
-------------------------------
Berfin bir el ateş edince şaşırmıştım açıkçası. Faik acı ile bağırdı bizimkiler hemen yanına koştular ama Berfin kendinde değil gibiydi. Vücudu titriyor, bir yandan da ağlıyordu '' Berfin iyi misin!?'' beni duymuyordu. Bir süre sonra koşarak dışarı çıktı fakat dengesini koruyamıyordu. Hemen arkasından gittim.

Dışarı çıktığım an duyduğum çığlık o kadar canımı acıtmıştı ki. İçinde ne yaşadığını bilmiyordum ve bu beni delirtiyordu. Attığı çığlık içimi parçalamıştı.

Seslendim ama duyacak gibi değildi sadece birşey sayıklıyordu. Düştüğü an kaldırmak için gittim fakat bana dokunma diye çığlık attı.

Ne yapacağımı bilemez durumda kaldım ne yaparsam düzelirdi ki? Bağırması arttı ben sana birşey yapmadım nolur dokunma diyordu kim onu bu hale getirmişti?

Duvarın kenarına geçti oturdu. Sürekli ben birşey yapmadım onları ben öldürmedim diyordu. Onun bu halleri beni çıldırtmak üzereydi tam o sırada telefonu çalmaya başladı üstünde 'Didem kuşum ' yazıyordu hemen açtım.

"Didem ben Baran Berfin yanımda birşey oldu Berfine ben birşey yapmadım ben öldürmedim diyip duruyor ben ne yapıcam sakinleşmiyor"

Tek nefeste söylemiştim Didem de telaşlanmıştı " bak sakın dokunma ona şuan, ona sadece ben burdayım benim yanımdasın kimse sana birşey yapamaz de sakinleşene kadar" Didemin dediğini yapmaya başladım.

Yavaş yavaş sakinleşiyordu bir anda durdu suratıma baktı.

Berfinden
----------------------------------
Yavaş yavaş sakinleşiyordum bir anda durup karşımdakine baktım. Baran sakinleştirmişti beni hemen sarıldım ona korurdu dimi beni?

Şaşırmış olacak ki ilk başta sarılmadı bana ama sonrasında da hiç bırakmadı. Ağlamaktan ağrıyan başım gözlerimin kapanmasına sebep oluyordu bende karşı çıkmamıştım zaten.

Sonrasında tek hatırladığım şey birinin beni kucakladığıydı...

&

Gözümü açtığımda karanlık bir odada yatıyordum sahi nereydi burası. Kaçırılmış mıydım?

Sanmıyorum en son Baran'ın yanındaydım o izin vermezdi. Vermezdi dimi?

Hemen kalktım dışarıdan giren ışıkla biraz görünüyordu oda, hemen ışığı buldum, açtım.

Odaya baktım çoğunlukla krem rengi kullanılmıştı insanı rahatlatabilecek bir odaydı. Daha fazla oyalanmadan aşağıya indim koltukta oturmuş telefonuyla uğraşan Baranı gördüm.

Gergin gözüküyordu çene hatları gayet belliydi ilk defa bu şekilde inceleme şansım olmuştu. Gözünün altındaki yara izi dikkatimi çekmişti acaba yeni mi olmuştu yoksa sadece bir iz miydi?

Beni fark etmiş olacak ki hemen telefonu yanına attı bende gidip yanındaki koltuğa oturdum. "İyi misin? Bir yerin ağrıyor mu? Bak kötüysen hastaneye gidelim hiç beklemeyelim"

Hiç nefes almadan bir sürü soru sıralamıştı "Baran sakin ol. İyiyim herşey yolunda. Saat kaç oldu birde benim telefonum nerde?" Baran durdu.

Cebinden benim telefonumu çıkarıp verdi bende hemen saate baktım  '22.45'  6 cevapsiz arama gözüküyordu 2 tanesi Didemden 2 tanesi Babamdan 1 tanesi Ömerden 1 tanesi Yarendendi acaba dedeme mi birşey olmuştu?

Hemen babamı aradım, ikinci çalışta açtı "baba iyi misiniz? Hepiniz aramışsınız dedeme mi birşey oldu?" Biraz korkmuştum açıkçası.

"Kızım nerdesin sen saatlerdir sana ulaşmaya çalışıyoruz herşey yolunda mı?" Babam da korkmuştu belliydi"Baran'ın yanındayım baba noldu birşey mi var?"

Babam sıkıntılı bir nefes verdi "deden seni görmek istiyor seninle konuşacakları varmış " bir anda dondum. Yıllardır suratıma bakmayan beni torunu olarak görmeyen, sesime bile tahammül edemeyen adam beni görmek istiyordu

" Emin misin baba beni niye görmek istesin dedem" babam da şaşırmıştı belliki "bilmiyorum kızım seni görmek istedi neredeysen gel hemen" yapacak birşey yoktu mecbur gitmem gerekirdi" tamam baba geliyorum " dedim ve yerimden kalktım.

Beni dikkatle dinleyen adamı yeni fark ediyordum"hastaneye gidiyoruz sanırım?" Başımla onaylayınca o da kalktı ve evden çıkıp arabaya doğru yürümeye başladık.

Hiçbir şey olmamış gibi davranıyordu ve bu beni tedirgin ediyordu "Ee Baran" durdu ve bana döndü " ben özür dilerim seni de meşgul ettim, sana silah çektim falan kusura bakma olur mu" Baran yanıma geldi iki kolumdan da tuttu ama çok naif bir tutuştu.

"Sakın böyle düşünme, tamam silah olayı biraz garibime gitmedi değil ama beni meşgul falan etmedin gerekirse her gün seninle uğraşabilirim" şaşırmıştım açıkçası hem adamını vurmuştum hemde ona silah çekmiştim ama gayet sakindi.

"Bu arada bu krizin sebebini de öğrenicem ama, şimdi değil " diyince gerilmiştim. Kimsenin bilmesini istemiyordum o sadece bende kalmalıydı ve Didemde...

"Yapma böyle birşey bende kalması gereken bir olay öğrenmene gerek yok" cevap vermemişti sadece geçiştirmek için kafa sallamıştı. Arabaya biner binmez ilk işim Didemi aramak oldu.

Zaten ilk çalışta da açmıştı" kuşum iyi mısın sakinleştin mi herşey yolunda mı bak ben geldim Mardin'e hemen geliyim yanina" nasıl öğrenmişti ki Didem"bir dakika sen nereden öğrendin?" Didem sustu " ya seni aramıştım ben Baran diye biri açtı yardım istedi benden. Bu Baran senin bana anlattığın Baran mı acabaaa?"

Sıkıntılı bir nefes verdim" evet Didem evet. Neyse sen nerdesin şimdi?" Didem ilk başta bir çığlık atti "kızım boşver sen benim nerde olduğumu hiç anlatmıyorsun da ya" Baran'ın duymaması için telefonun sesini kısıyordum ama Didemin bağırışından duymaması çok mümkün değil gibiydi.

"Sonra anlatırım Didem nerdesin sen?" Didem heyecanla cevap verdi " ben bir otele yerleştim kızım düşünme sen beni" Didem yine aynı Didemdi "tamam ben bi hastaneye uğrayacağım dedemin yanına ordan gelirim yanına konuşuruz" Didem de onaylayınca kapattım telefonu.

Dedem acaba ne konuşacaktı benimle. Yine evlen mi diyecekti. Baran bana benimle evlen demişti dimi?

"Baran" hemen bana döndü "ben şey dicektim sana" Baran kafasını salladı "ne dicektin?" Derin nefes aldım " Bana dedin ya evlen benimle diye, kabul ediyorum evlenelim...

-------------------------------------------------
Merhabalarr yine bol kaoslu bir bölümle geldim 🪷
Sizce nasıl gidiyor yorumlarda belirtirseniz çoook sevinirim🎀🎀

Oylamayı unutmayın şekerlerr🍬

Instagram: yaziyor.yaziyor89