Σταμάτα! ΑΣΤΥΝΟΜΊΑ!

𝐕𝐈𝐈.«Άφησέ με να φύγω!»

Κεφάλαιο Έβδομο
Τίτλος κεφαλαίου: «Άφησέ με να φύγω!»

Μιχαήλ Αθανασιάδης

«Θα την γυρίσω εγώ σπίτι» είπα στην Σοφία και εκείνη απλά μου χαμογέλασε. Η Ιφιγένεια γύρισε και με κοίταξε μετά που ήπιε ακόμη ένα σφηνάκι, και εγώ τράβηξα το ποτήρι από το χέρι της όταν πήγε να το ξαναγεμίσει.

«Σήκω, μικρή αλήτισσα» την διέταξα, μα εκείνη μου γέλασε δυνατά. «Ώπα ο μπάτσος, θέλει παρέα;» είπε γελώντας και σηκώθηκε άχαρα από την καρέκλα. «Τελείωνε μικρή» είπε κοφτά και εκείνη με πλησίασε, παραπατώντας μία, δύο φορές.

Όταν έφτασε κοντά μου, τοποθέτησε τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου και με κοίταξε χαμογελώντας. «Δεν πάω πουθενά μαζί σου, μπάτσε» είπε και ξέσπασε σε μεθυσμένα γέλια. Εγώ έσφιξα το σαγόνι μου, και την έπιασα από την μέση. «Καληνύχτα» είπα στους υπόλοιπους και την έσειρα κακήν κακώς από το μαγαζί.

«Σταμάτα πια!» της φώναξα όταν συνέχισε να τραβιέται μακριά μου. «Παράτα με ρε μπάτσε, μας τα έπρηξες!» φώναξε και εγώ είπα αρκετά. Την έπιασα και την έβαλα στον ώμο μου και ξεκίνησα να περπατάω προς το αμάξι μου. Με γρήγορους ρυθμούς, της έβαλα την ζώνη και μπήκα στην θέση του οδηγού, ξεκινώντας το αμάξι.

Την κοίταξα όταν συνειδητοποίησα πως είχε ησυχάσει. Εκείνη κοιτούσε έξω από το παράθυρο με σταυρωμένα χέρια, και το μέτωπό της ακουμπισμένο στο τζάμι.

[...]

«Μιχαήλ!» μου φώναξε και με κοίταξε με αυτά τα όμορφα μάτια της που με έκαναν να περνάω κάθε θάλασσα για να φτάσω σε εκείνη. «Τι έγινε μικρή;» την ρώτησα και την πήρα στην αγκαλιά μου, χαμογελώντας της.

«Ο Νίκος είπε πως οι πατεράδες μας σχεδιάζουν να μας παντρέψουν» είπε μουτρωμένα και εγώ γέλασα δυνατά. «Αφού δεν έχουμε τέτοιο έθιμο, γιατί λένε τέτοιες μαλακίες;» συνέχισε και να με ρωτάει, και εγώ απλά την κοιτούσα, είναι τόσο γαμημένα όμορφη.