«Ποια είναι αυτή, ρε;» ρώτησε εκείνος, κοιτώντας την μικρότερη κοπέλα άγρια.
«Η Ιφιγένεια Χρηστίδου. Δεν την θυμάσαι;»
του απάντησε και εκείνος έμεινε στυλωμένος στην θέση του.
«Κοίτα τι αλήτισσα έγινε το μικρό»
...
«Ποιος είναι αυτός;» τον ρώτησε ε...
Κεφάλαιο Εικοστό Πρώτο Τίτλος κεφαλαίου: «Μιχαήλ…»
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Ιφιγένεια Χρηστίδου
«Μιχαήλ…» αναστενάζω ξανά όταν περνάει τα χέρια του απαλά από το στήθος μου. «Τι είναι μικρή;» ρωτά με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο που με κάνει να ξεχνάω τα πάντα… Αυτή την στιγμή θέλω μονάχα να είμαι κοντά του, να τον αγγίζω, να με αγγίζει… Ο χρόνος τελειώνει με εμάς… Αυτό που θέλω είναι εκείνος μόνο αυτή την στιγμή, τίποτα άλλο.
«Που ταξιδεύει το όμορφο μυαλό σου, μικρή;» με κοιτάει στα μάτια, το χέρι του αγγίζει τον λαιμό μου, και όταν δεν του απαντάω, εκείνος με σφίγγει επιπληκτικά. Του χαμογελώ, και βλέπω αμέσως τον πόθο να αντανακλάται στα μάτια του. «Δεν παίζουμε, μικρή…» με προειδοποιεί, δαγκώνοντας με ξανά στο λαιμό.
«Μιχαήλ!» τον κοιτάω σαστισμένη. Με μία κίνηση, βρέθηκα από κάτω του. Ξαφνιάστηκα τόσο που δεν συνειδητοποίησα πως εκείνος πλέον βρίσκεται ανάμεσα στα πόδια μου, και μπορώ να νιώσω τον ενθουσιασμό του ξεκάθαρα στον μηρό μου. «Τι έγινε μικρή; Πάλι αφαιρέθηκες; Τσκ τσκ…» κουνάει το κεφάλι του και ανασηκώνεται στα γόνατά του.
«Γδύσου…» διατάζει, και εγώ ανοιγοκλείνω τα μάτια μου. «Δεν με άκουσες μικρή;» ρωτάει ξανά και σταυρώνει τα χέρια του στο ημίγυμνο στέρνο του. Δεν του απαντάω, ξεκινάω με την μπλούζα μου και ύστερα με το παντελόνι μου.
Εκείνος με παρακολουθεί εξεταστικά, τα μάτια του καίνε το γυμνό πλέον σώμα μου, και εγώ δαγκώνω τα χείλη μου και τον κοιτάω στα μάτια. Εκείνος βγάζει την φόρμα του, και μένει γυμνός μπροστα μου.
«Που πας;» ρωτάει βραχνά και με κοιτάει στα μάτια λες και κρατάω την ζωή του στα χέρια μου. «Όχι τόσο γρήγορα…» ψιθυρίζει και με πιάνει από το χέρι, με γυρίζει, κολλώντας την πλάτη μου στο σώμα του. «Πρώτα θα παίξουμε…» λέει και νιώθω το πονηρό χαμόγελό του στον λαιμό μου. Μου αφήνει υγρά φιλιά, και εγώ προσπαθώ να συγκρατήσω τους αναστεναγμούς από το να ξεφύγουν ξανά, μα εκείνος με καταλαβαίνει αμέσως.
