Σταμάτα! ΑΣΤΥΝΟΜΊΑ!

𝐈𝐈.«Κοίτα που μας βγήκε μπάτσος ο γιος του προέδρου...»

Κεφάλαιο Δεύτερο
Τίτλος κεφαλαίου: «Κοίτα που μας βγήκε μπάτσος ο γιος του προέδρου...»

Ιφιγένεια Χρηστίδου

«Δεν το πιστεύω ότι τον έπιασαν τον μαλάκα» είπε αγανακτισμένος ο Νίκος, και εγώ ξεφύσησα καθώς πήρα το κράνος μου και τα κλειδιά της μηχανής μου από το μπαρ του δωματίου.

«Κάποιο έπρεπε να πιάσουν ρε Νίκο. Αν φεύγαμε όλοι, θα έπιαναν κανέναν από τα αρχίδια και θα μπλέκαμε άσχημα» του είπα και ο Λεωνίδας συμφώνησε μαζί μου.

«Άντε, προχωράτε, πρέπει να φτάσουμε στο τμήμα νωρίς» είπε ο Νίκος και ξεκινήσαμε να περπατάμε προς το πάρκινγκ.

Καβάλησα την μηχανή μου και φόρεσα το κράνος μου. Ξεκίνησα την μηχανή και το γκάζωσα προς το αστυνομικό τμήμα. Από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου έκανα παρέα με αυτά τα παιδιά.

Η λέσχη είναι η ζωή μου. Το ίδιο και του πατέρα μου. Εκείνος έδωσε την ζωή του για εμάς, για την λέσχη, γιατί είμαστε μία αληθινή οικογένεια, ότι και να νομίζω ο έξω κόσμος. Θα τους τελειώσουμε μία και καλή αυτή την φορά.

Τότε, πήραν πολλά μέλη μακριά μας, όμως αυτή την φορά δεν θα τους αφήσουμε. Έχουμε ολόκληροι στρατό, κανένας δεν θα αγγίξει την οικογένειά μας. Ακόμη και εγώ που είμαι γυναίκα και δεν είμαι μέλος στο συμβούλιο της λέσχης, έχω την ίδια, και μεγαλύτερη αγάπη για την λέσχη. Είναι οικογένειά μου, και θα την προστατέψω με την ζωή μου.

Τους τελευταίους τέσσερις μήνες έχουμε έρθει αντιμέτωποι με την λέσχη των Rippers MC, πολλές φορές. Το ξέρω πως δεν θα τους ξεφορτωθούμε τόσο εύκολα.

Το πρόβλημά μου είναι οι μπάτσοι. Μπαίνουν συνέχεια στα πόδια μας τελευταία και δεν μου αρέσει καθόλου. Ο χώρος που ζούμε είναι επικίνδυνος, κανείς δεν μπαίνει μέσα, και προσπαθούν να μας την κάνουν πουστικα, μα όχι. Ξέρουμε καλύτερα πλέον. Την μάνα τους θα βλέπουν να κλαίει από πάνω τους αν πλησιάσουν τις γυναίκες και τα παιδιά της λέσχης.

Όταν ήμασταν πλέον έξω από το τμήμα, οι μπάτσοι γύρισαν και μας κοίταξαν περίεργα, μα εγώ τους έγραψα. Μπήκαμε μέσα και εγώ στάθηκα στην πόρτα του δωματίου.

Φαίνεται ότι ωραία την έχουν βρει οι μπάτσοι. «Που είναι;» ρώτησε ξανά εκνευρισμένα ο Νίκος και εγώ, για να τον καθησυχάσω του έσφιξα το χέρι.

«Ποιος είναι αυτός;» ρώτησα τον Λεωνίδα όταν γύρισα και αντίκρισα τα γνώριμα πράσινα μάτια του. Εκείνος με κοιτούσε σοβαρά και εγώ στραύρωσα τα χέρια μου κάτω από το στήθος μου και δεν άφησα το βλέμμα μου να ξεφύγει από πάνω του. Όχι που θα σε φοβηθούμε, παπάρα.

«Ο Μιχαήλ Αθανασιάδης είναι. Δεν τον θυμάσαι;» μου απάντησε ο Λεωνίδας και εγώ έμεινα στήλη άλατος να τον κοιτάει. «Κοίτα που μας βγήκε μπατσος ο γιος του προέδρου...» είπα και συνέχισα να τον κοιτάζω.

Έχει περισσότερους μυς από τότε. Τα μαλλιά του τα έχει πολύ κοντά και τα μάτια του γυαλίζουν με τον ίδιο τρόπο που έκαναν και τότε όταν θύμωνε.

«Μπελάδες με τον νόμο πάλι, Σταυρούλη;» τον ρώτησα ναζιάρικα και περπάτησα προς εκείνον. Με έπιασε από την μέση και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο, κάνοντάς με να του χαμογελάσω.

«Δεν έχω κανένα πρόβλημα με τον νόμο, μωρό μου» μου απάντησε ο Σταύρος, τάχα αθώος, και εγώ απλά γέλασα. «Άντε πάμε, μην βλέπουμε και φάτσες που μας προκαλούν εμετό» είπε και ο Νίκος και κοίταξε έντονα τον Αθανασιάδη.

«Καλά λέει ο Νικολάκης. Πάρτε δρόμο, το τμήμα δεν είναι έδρα αλητών. Εκτός αν θέτε να πάτε να τα πείτε στα κελιά» τον αγριοκοίταξα, μα μετά του χάρισα ένα χαμόγελο.

«Κοίτα που βγάζει και γλώσσα ο μπάτσος» του είπα και τον είδα που έσφιξε τα χέρια του σε μπουνιές. Άρπα την, μπάτσε.

«Άντε πάμε, δεν μπορώ να βλέπω τις φάτσες τους» είπα και τα βλαμμένα γελάσανε όσο προχωρούσαμε προς τις μηχανές μας.

«Θα πάμε κατευθείαν στο compound» είπε ο Νίκος και εμείς τον ακολουθήσαμε. Έπρεπε το συμβούλιο να μιλήσει σύντομα.

Ο πρόεδρος, Δημήτρης Πετρίδης, είναι το πιο τίμιο άτομο που ξέρω. Όταν έχει να κάνει με πόλεμο, εκείνος ποτέ δεν κρύβεται πίσω από τα μέλη της λέσχης.