Κεφάλαιο Εικοστό Δεύτερο
Τίτλος κεφαλαίου: Δεν μπορεί να είναι αλήθεια…
Μιχαήλ Αθανασιάδης
«Θα τους πιάσουμε» μου λέει ο Μάνος και βλέπω την υπόλοιπη ομάδα να γνέφει θετικά. Είμαστε έξω από το compound της λέσχης των Rippers, με ένταλμα να ψάξουμε τα κτίρια για ναρκωτικά, όπλα και όλα τα σχετικά. Αυτή την φορά θα τους πιάσουμε, το ξέρω. Αυτο που με φοβίζει είναι να μην εμφανιστεί η Ιφιγένεια με τους υπόλοιπους σήμερα. Δεν θα αντέξω να περάσω πάλι την αγωνία και τον φόβο που ένιωσα την προηγούμενη φορά.
«Μόλις λάβαμε την εντολη ότι μπορούμε να εισέλθουμε στα κτίρια» λέει η Εβελίνα και κοιταζόμαστε. Ο Μάνος, πρώτος, μαζί με άλλους τρεις αστυνομικούς, εισέρχονται πρώτοι, δίχνουν το χαρτί, μα δεν χρειάζεται.
Οι πυροβολισμοί ξεκινούν αμέσως. «Σειρά μας…» ψιθυρίζω, και η Εβελίνα με ακολουθεί μαζί με ακόμη τέσσερις αστυνόμους. Τρέχουμε μέσα από την πίσω πόρτα εμείς, και αμέσως ξεκινάει η μάχη.
Μπροστά μου πλησιάζουν τρεις Rippers. Πιάνω τον έναν από τον λαιμό και τον ρίχνω κάτω, η Εβελίνα αμέσως του περνάει χειροπέδες. Ο επόμενος κρατάει όπλο, και ξεκινά να πυροβολεί προς το μέρος μας.
«Στοχεύστε τον ώμο ή τον μηρό του» διατάζω και η Εβελίνα αμέσως πυροβολεί. Οι υπόλοιποι ΄τεσσερις προχωρούν μπροστά μας και αναλαμβάνουν τον άλλο Ripper.
«Μιχαήλ!» φωνάζει ο Μάνος και γυρνάω και τον κοιτάω ερωτηματικά. «Βρήκαμε κοπέλες δεμένες σε δύο δωμάτια…» λέει και κοιτά εξαγριωμένος το κενό.
«Τις είχαν ναρκώσει» συνεχίζει, και μετά εξαφανίζεται εφόσον ακούστηκαν πυροβολισμοί ξανά. «Τι θα κάνουμε τώρα;» ρωτά πανικόβλητη η Εβελίνα, και εγώ κοιτάζω ακόμη τέσσερις Rippers να μας πλησιάζουν από τα δεξιά μας.
«Θα χωριστούμε, Εβελίνα, Ματθαίε και Δημήτρη θα πάτε να βγάλετε τις κοπέλες από εδώ μέσα. Στέλιο, Ηλία και Γιώργο, μαζί μου» μου γνέφουν καταφατικά, και εγώ κοιτάω μπροστά μου.
«Προχωράτε!» διέταξα και χωριστήκαμε αμέσως. Η Εβελίνα έτρεξε με τους άλλους δύο πίσω από την δική μου ομάδα, που πλέον πυροβολούσαμε για να σκοτώσουμε αν χρειαζόταν.
Υπήρχαν θύματα και αιχμάλωτοι. «Πίσω» λέω λίγο αργότερα εφόσον είδα την Εβελίνα να μπαίνει στα δωμάτια. Έχουν μείνει δύο Rippers που εμποδίζουν την έξοδο και ακόμη ακούω πυροβολισμούς από την μεριά του Μάνου. Σκατά…
«Μην βγείτε έξω!» ακούω την φωνή του Μάνου στον ασύρματο, και κοιτάω την στιγμή που βγαίνει η Εβελίνα από τα δωμάτια. «Χρειαζόμαστε βοήθεια! Κάποια από τα κορίτσι δεν έχουν τις αισθήσεις τους!» με κοιτάει τόσο θυμωμένα. Την καταλαβαίνω…
«Έχετε στο οπτικό σας πεδίο τον Ελευθερίου;» ρωτάω και απαντάει θετικά ο Μάνος. «Που βρίσκεται;» συνεχίζω, και η Εβελίνα με πλησιάζει επιθετικά. «Τι κάνεις! Θες να σκοτωθείς!» είναι έξαλλη, μα μόνο έτσι θα τις βγάλουμε ζωντανές τις κοπέλες.
«Κάνε πίσω Εβελίνα» την διατάζω και εκείνη ξεφυσά θυμωμένα. «Είναι στο βορειοδυτικό τμήμα του δεύτερου κτιρίου» λέει ξανά ο Μάνος όταν τον ρωτάω που βρίσκεται, και εγώ αμέσως προχωράω στο δεύτερο κτίριο.
«Μείνε ακίνητος!» λέω όταν αντικρίζω τον Ελευθερίου να κάθεται άνετος στο σαλόνι του κτιρίου και να πίνει ένα ουίσκι. Με το που με αντικρίζει και εκείνος, μου δίνει ένα τόσο σαδιστικό χαμόγελο, που ξαφνικά, νιώθω πως κάτι δεν πάει καλά.
«Μιχαήλ Πετρίδης…» ψιθυρίζει και χαμογελά άσχημα. «Λάθος, λάθος. Μιχαήλ Αθανασιάδης πλέον…» συνεχίζει και γελά ξανά, πίνοντας ακόμη μία γουλιά από το ποτήρι του.
«Και για πες… Πως είναι η Ιφιγένεια Χρηστίδου; Με θυμάται ακόμη;» ρωτάει και εγώ κάνω ένα βήμα πίσω, σοκαρισμένος. «Α, α, α!» γελάει ξέφρενα και εγ΄έχω αρχίσει να τα χάνω, να τρελαίνομαι με την σκέψη που έρχεται στο μυαλό μου. Όχι, όχι! Δεν μπορει!
«Το πουτανάκι με έστειλε δέκα χρόνια στην στενή, απορώ πως δεν το σκέφτηκε ότι θέλω να την σκοτώσω… Βέβαια, μετά που θα την γαμήσω ξανά. Γλυκό παρθενάκι ήταν τότε…» γελά ξανά.
أنت تقرأ
Σταμάτα! ΑΣΤΥΝΟΜΊΑ!
عاطفية«Ποια είναι αυτή, ρε;» ρώτησε εκείνος, κοιτώντας την μικρότερη κοπέλα άγρια. «Η Ιφιγένεια Χρηστίδου. Δεν την θυμάσαι;» του απάντησε και εκείνος έμεινε στυλωμένος στην θέση του. «Κοίτα τι αλήτισσα έγινε το μικρό» ... «Ποιος είναι αυτός;» τον ρώτησε ε...
