«Ποια είναι αυτή, ρε;» ρώτησε εκείνος, κοιτώντας την μικρότερη κοπέλα άγρια.
«Η Ιφιγένεια Χρηστίδου. Δεν την θυμάσαι;»
του απάντησε και εκείνος έμεινε στυλωμένος στην θέση του.
«Κοίτα τι αλήτισσα έγινε το μικρό»
...
«Ποιος είναι αυτός;» τον ρώτησε ε...
Κεφάλαιο Ενδέκατο Τίτλος κεφαλαίου: «Πρόσεχε πως μου μιλάς μικρή!»
Oops! This image does not follow our content guidelines. To continue publishing, please remove it or upload a different image.
Μιχαήλ Αθανασιάδης
«Πες μου εσύ, Μιχαήλ. Τι κάνεις; Σου φέρονται καλά οι μπάτσοι;» με ρώτησε ο πατέρας μου, ο πρόεδρος μοτοσυκλετιστικής λέσχης, και εγώ έβαλα τα γέλια με το σοβαρό ύφος που έχει ζωγραφιστεί στο πρόσωπό του.
«Θα αφήσω εγώ κανένα να μου μιλήσει περίεργα;» είπα και εκείνος ρόλαρε τα μάτια του. «Σωστό και αυτό. Θυμάμαι πως είχες μανία να μαλώνεις την μικρή όταν έβριζε. Βέβαια, για να ξέρεις ακόμη βρίζει, δεν άκουσε ποτέ» είπε και γελάσαμε.
«Το ξέρω...» ψιθύρισα μετά από λίγο, και εκείνος με κοίταξε με μάτια διάπλατα. «Δηλαδή εσείς-» δεν πρόλαβε όμως να τελειώσει την πρότασή του, και η Ιφιγένεια μαζί με τον Νίκο μπήκαν στο δωμάτιο.
Η μικρή αλήτισσα κρατούσε το φαγητό του προέδρου, και του χαμογέλασε. «Πρόεδρε!» του είπε χαρούμενα όταν εκείνος αγριοκοίταξε τον δίσκο με το απαίσιο φαγητό του νοσοκομείου.
«Τι είναι αυτό το πράγμα που μου φέρατε πάλι;» ρώτησε αγανακτισμένος ο πρόεδρος, και γέλασε μετά που η Ιφιγένεια έδειξε τον Νίκο. «Αυτός μου το έδωσε! Εγω είπα να σου φέρουμε καμία μπριζόλα, μα με έβριζαν οι νοσοκόμες» παραπονέθηκε και πλησίασε.
«Αυτός τι κάνει εδώ;» ρώτησε με σταυρωμένα χέρια ο Νίκος μετά που βοήθησε την Ιφιγένεια να σηκώσει τον πατέρα μας στο κρεβάτι του νοσοκομείου. «Νίκο, είναι ο αδερφός σου, πρόσεχε τον τόνο σου» του είπε σοβαρά ο πρόεδρος, και η Ιφιγένεια γύρισε και τον κοίταξε με μάτια διάπλατα και μετά κοίταξε και τον Νίκο.
«Εδώ έχουμε και το γλυκάκι!» είπε για να ελαφρύνει την ατμόσφαιρα. «Σου είπα να μην το φέρεις το γλυκό!» την μάλωσε τάχα θυμωμένος ο Νίκος λίγη ώρα αργότερα, και εκείνη του έβγαλε γλώσσα.
«Μπράβο βρε κορίτσι μου! Γι΄αυτό είσαι το αγαπημένο μου παιδί!» είπε ο πρόεδρος, και εγώ με τον Νίκο τον κοιτάξαμε ταυτόχρονα, τάχα πληγωμένοι και εκείνος έσκασε στα γέλια. «Είδατε! Εμένα συμπαθεί πιο πολύ ο πρόεδρος!» είπε και η Ιφιγένεια γελώντας και του έδωσε το γλυκό.
«Και για πες μου Νίκο, τι έγινε πάλι με τους Rippers;» ρώτησε σοβαρά τώρα ο πρόεδρος και εγώ κοίταξα τον Νίκο την ίδια στιγμή που τα μάτια του έπεσαν πάνω μου. «Μπορούμε να το συζητήσουμε όταν δεν θα υπάρχουν μπάτσοι στο δωμάτιο;» τον ρώτησε με σφιγμένο σαγόνι. «Νίκο» του ψιθύρισε η Ιφιγένεια και τον έπιασε από το μπράτσο. Μην τον αγγίζεις γαμώτο!
«Καλά» ξεφύσησε ηττημένος ο πρόεδρος, και η Ιφιγένεια του χαμογέλασε όταν της είπε πως το γλυκάκι του άρεσε πολύ. Αυτό το κορίτσι πάντα το αγαπούσε ο πατέρας μου, με τον δικό της πατέρα ήταν κολλητοί φίλοι για χρόνια. Μαζί την ίδρυσαν την λέσχη.
«Η Φαίδρα έφυγε;» ρώτησε ο πρόεδρος και εγώ τον κοίταξα. «Όχι, κάνει παρέα με τον αλήτη» είπα εκνευρισμένα και σταύρωσα τα χέρια μου στο στέρνο μου. Ο πρόεδρος γέλασε δυνατά, και η Ιφιγένεια του έδωσε λίγο νερό για να μην πνιγεί μόνος του. «Δεν είναι αστείο. Μα με τον Κορωναίο;» κούνησα το κεφάλι μου και ξεφύσησα. Αν είναι δυνατόν πάλι.
«Είναι καλό παιδί ο Αργύρης... Απλά είναι λίγο γυναικάς. Ήταν βασικα» είπε συνειδητοποιώντας κάτι και εγώ γέλασα. «Ναι σίγουρα» είπα και είδα τον Νίκο που με παρακολουθούσε. «Συγνώμη που δεν σου κάνουμε πλέον Αθανασιάδη.
Αλλά αυτοί ήμαστε, αν δεν σου αρέσει η πόρτα είναι ανοιχτή» είπε θυμωμένα ο αδερφούλης μου και εγώ σηκώθηκα όταν με πλησίασε απειλητικά. «Η Φαίδρα είναι και δική σου αδερφή, αν δεν το ξέχασες, Νικολάκη. Αν σε ένοιαζε λίγο για αυτήν θα την πρόσεχες!» του φώναξα μα τότε η Ιφιγένεια μπήκε στην μέση.
«Αρκετά!» φώναξε και μας χώρισε. Εγώ κάθισα πίσω στην καρέκλα και πέρασα ένα χέρι από τα μαλλιά μου. Πολύ ωραία πάλι... Γύρισα και κοίταξα τον πατέρα μου, που με παρακολουθούσε με τα φρύδια του σηκωμένα ερωτηματικά.
«Έλα ρε Νίκο τώρα» την άκουσα να λέει, και μετά άκουσα την πόρτα να ανοίγει και να κλείνει πίσω του. «Στο καλό» είπα θυμωμένα, και τότε η Ιφιγένεια γύρισε και με κοίταξε ξεγριωμένη.
«Δεν μπορείς μια φορά να το κρατήσεις κλειστό το ρημάδι, ρε μπάτσε;» με ρώτησε και εγώ σηκώθηκα και την πλησίασα. «Πρόσεχε πως μου μιλάς μικρή!» της φώναξα και εγώ, μα αυτή δεν έκανε πίσω.
«Εσύ να προσέχεις πως του μιλάς!» είπε θιγνένη στην θέση του αδερφού μου, και εγώ φούντωσα ακόμη πιο πολυ. «Γιατί ρε, τόσο σε νοιάζει ο αλήτης που δεν θες ούτε να του μιλάμε πια;» ρώτησα και έσφιξα τις παλάμες μου σε γροθιές.
«Είσαι ηλίθιος» μου ψιθύρισε και με πλησίασε ακόμη πιο πολύ. «Αρκετά, αρκετά» είπε από το κρεβάτι ο πρόεδρος και η Ιφιγένεια άρπαξε την ευκαιρία και έφυγε μετά που τον χαιρέτησε.
«Δεν το πιστεύω...» είπα ξεφυσώντας και κάθισα ξανά στην καρέκλα. «Την έχεις πατήσει άσχημα με την μικρή εσύ» γέλασε ο πρόεδρος μετά που κοίταξε. «Αλλά να μου πεις, από πάντα σου άρεσε»
