«Ποια είναι αυτή, ρε;» ρώτησε εκείνος, κοιτώντας την μικρότερη κοπέλα άγρια.
«Η Ιφιγένεια Χρηστίδου. Δεν την θυμάσαι;»
του απάντησε και εκείνος έμεινε στυλωμένος στην θέση του.
«Κοίτα τι αλήτισσα έγινε το μικρό»
...
«Ποιος είναι αυτός;» τον ρώτησε ε...
Κεφάλαιο Δέκατο Πέμπτο Τίτλος κεφαλαίου: «Τέλος πάντων, πρέπει να φύγω»
Ops! Esta imagem não segue nossas diretrizes de conteúdo. Para continuar a publicação, tente removê-la ou carregar outra.
Ιφιγένεια Χρηστίδου
«Ρε κορίτσι μου, σου μιλάω» είπε αγανακτισμένος ο Μιχαήλ και εγώ ξεφύσησα και κοίταξα τριγύρω μου.
Είμασταν στο τμήμα, και το κλίμα ήταν λίγο περίεργο. Καθόμασταν στους καναπέδες. Ο Νίκος και εγώ ήμασταν απέναντι από τον Μιχαήλ. Ο Αργύρης καθόταν στην δεξιά πλευρά, δίπλα του ο Παναγιώτης. Ο Λεωνίδας με τον Ορέστη στην απέναντι πλευρά από εκείνους.
Ο Νίκος αγριοκοίταζε τον Μιχαήλ, ο Παναγιώτης χαζογελούσε σιγανά με την κατάσταση. Ο Ορέστης πάλι είχε σταυρωμένα τα χέρια και κοιτούσε τα χαρτιά σοβαρός, ενώ ο Αργύρης, με σπασμένο χέρι, μας έχει πρήξει τα αρχίδια γιατί δεν μπορούσε να οδηγήσει την μηχανή του.
«Ναι βρε κορίτσι του, συγκεντρώσου μηπως και φύγουμε από το χοιροστάσιο» είπε ο Λεωνίδας, και εγώ τον αγριοκοίταξα. Ο Παναγιώτης δεν συγκράτησε τον εαυτό του άλλο, ξέσπασε σε γέλια, η φώκια. «Είστε απαράδεκτοι!» τους φώναξα και σταμάτησαν αμέσως.
«Δεν το πιστεύω ότι ούτε πλάκα δεν μπορούσε να κάνουμε για τους μπάτσους» συνέχισε να μου μπαίνει ο Παναγιώτης. «Δεν είπα αυτό» είπα, προσβεβλημένη.
«Αρκετά, αρκετά» είπε ο Νίκος όταν πιαστήκαμε στα χέρια. Με έπιασε απαλά από την μέση και με έφερε κοντά του στον καναπέ. Σταύρωσα τα χέρια μου, και ξεφύσησα.
«Να συνεχίσω τώρα;» ρώτησε κοφτά, αιχμηρά, ο Μιχαήλ, και σήκωσα το κεφάλι μου, αντικρίζοντας τα σκοτεινά πλέον μάτια του. «Ναι βρε μπατσούλη μας» είπε περιπεχτικά πάλι ο Παναγιώτης, και σηκώθηκα από τον καναπέ. «Θα σε γαμήσω» είπα και αυτός έσκασε στα γέλια, μα έκανε να φύγει, τρομαγμένος.
«Δεν σας μπορώ άλλο εσάς τους δύο» ψιθύρισε ο Νίκος και σηκώθηκε από τον καναπέ. Ενώ είχα το πάνω χέρι, με έπιασε ξανά από τη μέση και με πήγε στον καναπέ. «Δεν θα το ξαναπώ. Αρκετά» είπε σοβαρός ο Νίκος και εγώ του μούτρωσα.
