Münzevi | Cüneyd Güneş | CünZey

20. târumar.

Selamlar!

Bu aralar aşırı yoğunum, malum sınav senesi. Ama elimden geldiğince sık yazmaya çalışıyorum.

Gecikmelerimi mazur görün 🩶 Kusuruma bakmayın ne olur.. 🩶

Bölüme geçmeden söylemem gereken ufak bir iki şey var. Zeynep'in sağ kolu kırık ve alçıda. Geçen bölüm bunu unutmuşum ahwmhsösjd doktor söyledikten sonra betimlemelerde kullanmamışım.

Bu bölümün yarısına geldikten sonra aklıma geldi, düzenlenedim sonrasında. Hatam affola 🩶

Târumar; karışık, dağınık ve perişan anlamlarına gelmektedir.

Twitter hesabım › @capelliblu_

İyi okumalar! Sizleri seviyorum 🩶

*

"Amcam öyle diyince çok sinirlenmiştim ona. Çocuk aklı, ona ceza vermeyi koydum kafama." dedi Cüneyd büyük bir tebessüm ile konuşarak.

Cüneyd, Zeynep'in zihninin yaşanılanlar dan uzaklaşabilmesi için, öncesinde anlatmaya hiçbir zaman fırsat bulamadığı çocukluk anılarını anlatıyordu Zeynep'e.

Zeynep de, başına gelenleri düşünmeyi kısa süreliğine bırakmış, anın keyfini çıkarıyordu.

"Nasıl bir ceza..?" diye sordu Zeynep kıkırdayarak.

Cüneyd usulca gülümsedi. "Hava daha yeni yeni kararmaya başlamıştı.. Kaçtım evden, sokağın sonundaki bir tane ağaca tırmandım. En tepesine kadar çıktım."

Zeynep gülümseyerek Cüneyd'i dinlemeye devam etti.

"Hava iyice kararana kadar kaldım orada. Sinirim geçmemişti, amcamı iyice korkutmak istemiştim. Lâkin.. Gece çöktüğünde benim korkacağımı hesaba katmamıştım. Dışarısı oldukça sessizleşmişti, köpekler havlıyordu. İlk defa gece dışarıda kalıyordum."

"Sonra peki..? Tüm gece orada mı kaldın?"

Cüneyd güldü. "Planım oydu aslında. Lâkin, amcam beni bulamayınca-"

Kapının hızla açılmasıyla Cüneyd'in sözü bölündü. Cüneyd de Zeynep de kapıyı döndüler.

Dürüst olmak gerekirse, gelen kişiyi ikisi de beklemiyorlardı.

Mira'ydı gelen.

Genç kızın gözleri ağlamaktan kızarmış, normaldeki neşesinin aksine oldukça yorgun görünüyordu.

"Zeyno! Çok özledim seni.." dedi Mira sesi titreyerek. Adımlarını Zeynep'in yanına ilerletti.

"Mira.. Ben de seni çok özledim.." dedi Zeynep. Onun da gözleri dolmuştu.

Cüneyd ayağa kalktı, Mira oturdu Cüneyd'in kalktığı yere.

"Zeynep'im." dedi Cüneyd kızlar konuşmaya başlamadan. "İkiniz rahatça konuşun.. Ben hemen kapının önünde olacağım. Bir şey lazım olursa, seslenirsin."

Zeynep aslında Cüneyd'in gitmesini istemiyordu. Ama o buradayken Mira'nın rahatça konuşamayacağını da biliyordu. Bu yüzden kabul etti, başını salladı. "Kapının önünden gitme.. Tamam mı..?"

Hâlâ korkuyordu Zeynep. Cüneyd gözünün önünden ayrılırsa, tekrar yok olurmuş gibi geliyordu.

"Tamam Zeynep'im.. Hemen kapının önündeyim." dedi Cüneyd gülümseyerek. Ardından ise usulca odadan çıktı.