Münzevi | Cüneyd Güneş | CünZey

3. zeynep nerede.

İyi okumalarr ❤️  Yorumlarınızı merakla bekliyorumm.

bölüm şarkısı: gitme

Zeynep Cüneyd'in yanından ayrılır ayrılmaz Vahid, oğlunun yanına girmişti.

Vahid odaya girdiğinde sedirde dağılmış hâlde oturan Cüneyd'e baktı. "Cüneyd.. Oğlum."

Cüneyd babasının sesiyle ayağa kalktı. Gerçekten dağılmış görünüyordu. Sanki birkaç saniye daha ayakta dursa tekrar bayılacakmış gibi görünüyordu.

Vahid bakışlarıyla kapıyı işaret etti. "Zeynep değil mi? Şu meşhur Meryem Hanım'ın kızı.. Senin de refikan."

Cüneyd yumruklarını sıktı. Babasının Zeymep'in adını anması, nedenini bilmediği bir şekilde onu rahatsız etmişti. "Öyle." dedi sadece.

"Pek düşünüyor seni maşallah. Sana güveniyor belli."

Cüneyd konuşmadı. Ardından ise "Neden geldin?" diye sordu.

"Sana biat etmeye geldim Mürşid Efendi. Helallik isteyeceğim senden."

Vahid oğlunun yüzünde değişen ifadeyi izledi birkaç saniye. Söylediklerinin doğru olup olmadığını anlamaya çalışıyordu. Kaşlarını çatmış, tek eliyle sakalını sıvazlıyordu düşünürken.

Büyümüştü. Karısının, biricik Gülayşe'sinin sebebi olan oğlu büyümüştü. Hayatını karartan o iblis büyümüştü.

"Mürşidimiz olmuşsun Cüneyd Efendi Hayırlı uğurlu olsun." dedi Vahid oğluna duyduğu tüm nefreti içine gömerek.

"Miz? Sen bu kapıyı terk etmedin mi efendi? Nereden mürşidin oluyorum ben senin?"

"Ben bu kapıyı terk etmedim Cüneyd. Bu kapı beni terk etti."

Cüneyd dolan gözlerinin, acıyan kalbinin ardında güçlü durmaya çalışıyordu.

"Bu kapı benim bahtıma kapanalı yıllar oluyor oğlum."

Vahid Cüneyd'e baktı. Elini uzattı oğlunun yüzünü okşamak için. Bilmediğinden değil, aksine bildiğinden yapıyordu bu hamleyi.

Cüneyd hızlıca bir adım geri gitti.

Vahid istediği şeyi anlamıştı. Yaralıydı oğlu, zaafı çoktu. Tam da onu istediği gibi..

"Aramıza bir kapı daha girmeden önce, hakikati bilmen gerek oğlum. Amcanın kanına girme, bendim..."

Cüneyd ağlamamak için dişlerini sıkarken devam et dercesine babasına baktı. Annesine kıyan babası olamazdı değil mi?

"Bendim Cüneyd. O gün, orada ben vardım."

Cüneyd gözlerini babasından ayırmaz iken, zihninde bir düğüm daha çözülmeye başladı. Cüneyd'in merkezi olan o gün, şimdi bambaşka bir şekilde ona kendini hatırlatıyordu.

"Gülayşe'm! Gülayşe'm yapma! Gözümün nuru, yapma! Kurbanın olayım yapma!" diye bağırıyordu Vahid korkuyla.

Gülayşe, Vahid'den birkaç adım ileride, surların tam ucunda duruyordu.

Küçük Cüneyd ise, zihninde beliren her bir kesitte olduğu gibi yine korkuyla izliyordu yaşananı. Babasından sadece birkaç adım uzakta duruyor, korkusundan yerinden kımıldayamıyordu.

Vahid Gülayşe'ye doğru birkaç adım atıp genç kadını tutmaya çalışıyor. "Gülayşe'm yapma! Yalvarırım yapma Gülayşe!"

"Kırklara karışacağız biz!" diyor Gülayşe Vahid'i iterken. "Kurtulacağız!"