Münzevi | Cüneyd Güneş | CünZey

27. kontrol edilemeyen öfke.

Selamlar!

Upuzun bir aranın ardından gelebildim sonunda. Araya başta sınav haftam girdi, ardından ise yazdıklarım asla içime sinmedi.

Ya bünyeme fazla sayısal yüklemesi yapıp yazmayı unuttum, ya da Sekcün bana iyi gelmedi. Ben de bilmiyorum.

Her neyse lafı çok uzatmayayım. Umarım beğenirsiniz de beklettiğime değer. Bölümle ilgili her türlü eleştirilerinize de açığım 🫶🏻

Sizleri seviyorum 🩶 İyi okumalar!

*

"Cüneyd! Cüneyd dur!" diyerek korkuyla seslendi Zeynep. Ama Cüneyd durmadı. Hızlı adımlarla çıktı odadan.

Zeynep alçıdaki eliyle sol kolundaki serumu çıkardı. Canı acımıştı. Ama umrunda değildi.

Hızlıca çıkardığı serumun ardından, kolundan ince bir çizgiyle kanın süzüldüğünü gördü. Bu da umrunda değildi.

Hızlıca kalktı yataktan. Bundan dolayı başı dönüyordu. Odadan çıktığında hafifçe sendeledi ve duvara tutundu.

Kendine gelmek için biraz bekledi. Ardından Cüneyd'in peşinden ilerlemeye başladı.

"Cüneyd!" diye seslendi gözlerinde yaşlarla. "Cüneyd bekle, dur!"

Cüneyd duymadı Zeynep'i. Durmadı da. Kendine duyduğu öfke gözünü karartmıştı. Adımlarını hastanenin en üst katına kadar yöneltmiş, gecenin sessizliğine sığınarak çatı katına atmıştı kendini.

Rüzgarın uğultusu etrafta yankılanıyor, soğuk hava üzerindeki gömlekten içine işliyordu âdeta.

Pek de umrunda değildi.

Birkaç adım attı çatı katında. Ne yapması gerektiğini düşündü. Kendisine nasıl bir ceza verebileceğini düşündü.

Sağlıklı değildi düşündükleri. Farkındaydı elbet. Lâkin pek de umursamıyordu kendi sağlığını.

Gayesi de buydu ya zaten. Kendine zarar vermek istiyordu..

Çatı katının en uç kısmına yürüdü. Yaklaşık yarım metre boyundaki duvarın üzerine çıktı. Rüzgarı her zerresinde hissediyordu şimdi.

Orası gibiydi burası da... Surlar gibiydi.

Aklına düşen surlar, ona annesini anımsattı. Sebebi olduğu annesini.

Önce yumruklarını sıktı kendisine duyduğu öfke ile. Ardından ise dişlerini.

"İblis..." diye mırıldandı Cüneyd sıktığı dişlerinin arasından. "İblis... İblis hep sendin Cüneyd."

Alaylı bir gülümseme belirdi Cüneyd'in yüzünde. Bunca zamanki aptallığıyla alay edecek kıvamdaydı. "Bunca zaman aradığın düşman hep sendin Cüneyd. Aradığın katil hep sendin."

Öfke, içinde bir alev gibi yanıyordu. Zaman geçtikçe sönmüyor, aksine katlanıyordu.

"İblis sendin Cüneyd." dedi tekrar. "Sen zalimlerden oldun Cüneyd. Sen annene zulmettin. Sen kendi annenin sebebi oldun."

Kendisine zarar vermek istiyordu.

Hayatında ilk defa belki de istiyordu böyle bir şeyi... O denli dönmüştü gözü. Bedeninin kendisine Rabbinden bir emanet olduğunu unutacak kadar dönmüştü gözü.

Atlamak istedi...

Aşağı atlamak, kendisine zarar vermek istedi.

"Cüneyd... Yapma..." diyen Zeynep'in sesini duydu içinde bir yerlerde. Hep olduğu gibi...