«ភ្លើងតណ្ហា» (ភាគទី:៣)
«ធ្វើរឿងដែលគួរធ្វើ!!»
«ខ្ញុំសុំទោស ខ្ញុំពិតជាមិនចាំពិតមែន» គេខ្ញាំដៃនិងខោក្រណាត់ជាប់ប្រឹងទប់ភាពឈឺចាប់ក្នុងចិត្តត្បិតបានដឹងហើយថាជានាយដែលបានបំពានគេ
«មិនចាំ តែក្នុងចិត្តអូនដឹងច្បាស់ណាស់គីមថេយ៉ុង...មាត់ថាមិនចាំតែជាក់ស្ដែងបង្ហាញចេញមកមិនដូចមាត់ទេ បើមិនចេះសម្ដែងមិនបាច់ខំ!!» នាយខាំថ្គាមសង្គឺតធ្មេញនឹកខ្នក់ខ្នាញ់ដែលគេព្យាយាមលាក់បាំងមិនព្រមនិយាយការពិត ហេតុអ្វីមិនព្រមទទួល?? ឬខ្លាចនាយធ្វើបាប??
«ខ្ញុំមិនបានសម្ដែង តែខ្ញុំពិតជាមិនចាំមែន» តបទាំងញ័រមាត់មិនឈប់
«អង្គុយចុះសិនទៅ»
«បើលោកអគនាយកមានរឿងនិយាយតែមួយនេះទេ ខ្ញុំសូមចេញទៅធ្វើការវិញសិនហើយ» គេប្រញាប់ងាកបែរក្រោយបម្រុងដើរចេញតែឈប់ក្រោយឮសម្ដីនាយតបបកមកវិញធ្វើឲ្យគេកាន់តែខ្លាច
«មើលទៅស្រាអញ្ជើញមិនចង់បែបចង់បានស្រាពិន័យហើយណ៎??» ជុងគុក បង្ហាញមុខមាំស្មើធម្មតាងើបឈរអស់កម្ពស់ដើរមករកមាឌល្អិតដែលញ័រខ្លួនទទ្រើកឈរអោនមុខចុះត្រឹមទ្រូងនាយ
«ហ្ហឹក» ឮសម្លេងគេយំនាយស្រងាកចិត្តនៅមិនទាន់បានធ្វើអ្វីនៅឡើយហេតុអីក៏យំ ឬនៅខ្លាចនៅភ័យរឿងយប់នោះទៀត?? នាយចាប់កញ្ឆក់ដៃគេមួយទំហឹងមកបុកនិងទ្រូងមាំចាប់អោបចង្កេះនិងអង្អែលក្បាលគេថ្នមៗដើម្បីលួងលោម
«សុំទោសលោកអគនាយកខ្ញុំ...ខ្ញុំ» ថេយ៍ យំមួយសន្ទុះទើបរុញនាយចេញនិយាយពោលពាក្យសុំទោសដោយមិនអាចនិយាយពាក្យអ្វីផ្សេងបាន
«ឲ្យយើងបានទទួលខុសត្រូវនៅអ្វីដែលយើងបានប្រព្រឹត្តផងទៅ» នាយនិយាយដោយសម្លេងស្រាលដឹងច្បាស់ថាគេរឹងទទឹងមានៈតែនាយនៅតែចង់បានគេមកស្រុះស្រួលជាមួយគ្នាដោយសតិវិធីមិនចង់ធ្វើឲ្យគេរបួសផ្លូវចិត្តបន្តទៀតទេ !!
«រឿងនោះវាហួសទៅហើយ រយៈពេលជាង៥ឆ្នាំហើយខ្ញុំក៏មិនបានយកទុកក្នុងចិត្តដែលសូមលោកអគនាយកបំភ្លេចចោលចុះ» ក្នុងចិត្តគេមិនអាចធ្វើបែបនេះព្រោះមិនចង់ឲ្យនាយមកលំបាកបង្ខំចិត្តទទួលខុសត្រូវគេទាំងដែលបានមិនបានស្រឡាញ់ គេមិនត្រូវការ
«បំភ្លេចហ្ហេស?? វាងាយពេកទេដឹងគីមថេយ៉ុងវាជារឿងលេចសើចសម្រាប់អូនមែនទេ??» នាយកម្រោលខឹងភ្លាម ហេតុអ្វីឲ្យនាយបំភ្លេចទាំងដែលនាយខំរងចាំខំតាមរកគេរហូតជាង៥ឆ្នាំមកនេះ?? នាយឈ្លក់វង្វេងនាយងប់ងល់ត្រឹមតែមួយយប់ដូចជាមនុស្សឆ្គួតមកឲ្យបំភ្លេចត្រឹមមួយនាទីអញ្ចឹងហ្ហេស??
«ហ្ហឹ្ហក...ត្រូវហើយបំភ្លេចវាចោលទៅ»
«អូនកំពុងតែគិតអី» នាងស្រែកឡើងសរសៃបំពង់ក
«ចុះលោកចង់ឲ្យខ្ញុំធ្វើយ៉ាងម៉េចហ្ហឹកៗ ពួកយើងមិនដែលស្គាល់គ្នាក៏មិនធ្លាប់បានយល់ពីគ្នាដែលថែមទាំងមិនបានស្រឡាញ់គ្នាទៀត វាមិនអាចទេ មិនបាច់មកលំបាកទទួលខុសត្រូវលើខ្ញុំទេហ្ហឹកៗ អ្ហឹម..» ថេយ៍ស្រែកតវ៉ាក្ដែងៗមិនឲ្យនាយទទួលខុសត្រូវទាំងដែលនោះជាលើកដំបូងគេជាមនុស្សស្អាតស្អំធ្វើឲ្យនាយកាន់តែមានអារម្មណ៍ថាកាន់តែចង់បានគេមកក្រសោប ជុងគុកចាប់កញ្ចឹងកគេអោនសង្គ្រប់បបូរមាត់តូចច្របិចដែលខានប៉ះមកជាយូរនៅតែផ្អែមនៅតែក្រអូបដដែលនាយស៊កអណ្ដាតលិតបឺតយកៗមិនខ្វល់ពីដៃតូចៗលើកមកគក់ទ្រូងនាយឌឹបៗរុញផងក្តិចផងចង់ឲ្យនាយលែង
ផាច់!! មាត់មានសេរីភាពថេយ៍វាត់មួយកំភ្លៀងបង្កជាស្នាមលើផ្ទៃថ្ពាល់ជុងគុកងាកមុខទៅម្ខាង នាយយកអណ្ដាតទល់ថ្ពាល់ងាកមុខមកវិញសម្លឹងកែវភ្នែកមាឌល្អិតចាក់ទម្លុះចិត្តគេដល់ក្រអៅបេះដូង
«បាន...មិនត្រូវការការទទួលខុសត្រូវមែនទេ??» នាយសួរសម្លេងមាំណាស់ពោលឡើងត្រជាក់ដូចជាទឹកកកគេយំញ័រដែលដែលទះនាយមុននេះ
«ត្រូវហើយ ហ្ហឹកខ្ញុំមិនត្រូវការទេ» គេខ្លាច ខ្លាចរឿងមួយនោះកើតឡើងលើគេ គេមិនចង់ជួបអារម្មណ៍មួយនិងម្ដងទៀតទេ
«ល្អណាស់!! ចាំណាគីមថេយ៉ុងអ្វីដែលចនជុងគុកយើងចង់បានគឺត្រូវតែបាន ហើយអូនកុំមកស្រែអង្វរឲ្យយើងទទួលខុសត្រូវឲ្យសោះ»
«លោក...លោកចង់ធ្វើអី» គេកាន់តែភ័យញ័រទ្រូងខណៈពេលដែលឃើញនាយចាប់ដោះអាវខ្លួនឯងចេញម្ដងមួយៗបោះចោលថែមទាំងចង់ដោះខ្សែក្រវាត់ចេញទៀត
«ធ្វើរឿងដែលគួរធ្វើ!!»
«កុំមកធ្វើស្អីឆ្គួតៗដាក់ខ្ញុំណា» គេដើរថយក្រោយតាមជំហ៊ានជើងដែលនាយដើរចូល
«មិនមែនធ្វើរឿងឆ្គួតទេ ហើយក៏មិនលំបាកដែលគ្រាន់តែដេកកន្ធែកជើងថ្ងូរឲ្យយើងស្ដាប់!!»
«ហ្ហឹកអារោគចិត្ត អ្ហាយ...លែង»
