«ភ្លើងតណ្ហា» (ភាគទី:៦)
«ចង់ទៅផ្ទះម្ល៉េះ ទីនោះមានអីសំខាន់??»
ជុងគុកបន្តសង្រ្គាមក្ដៅគគុកមិនព្រមឈប់ដោយងាយឡើយរហូតទាល់តែថេយ៍បាក់ស្បាតទន់ត្របកភ្នែកសន្លប់បាត់មាត់ទើបនាយព្រមឈប់ចាត់ការស្លៀកពាក់ឡើងវិញឲ្យមានរបៀបមុននិងលើកបីគេឡើងដើរចេញពីការិយាល័យ បំណងនាំគេទៅវិមាន
«ចាហ្វាយ??» រ៉ូទីនភ្ញាក់ព្រឺត មើលទៅចាហ្វាយកំពុងបីអ្នកប្រុសតូចជាប់ទ្រូងប៉ុណ្ណឹងកដឹងថាមុននេះមានរឿងអ្វីកើតឡើងនេះចាហ្វាយលែងទាំងព្រលឹមទល់ថ្ងៃត្រង់
«ត្រៀមអ្នកបើកឡាន ហើយចាត់ការការងារដែលនៅសល់»
«បាទទាន» នាយរហ័សអោនគោរពខលនិយាយជាមួយអ្នកបើកឡានត្រៀមចាហ្វាយនិងចុះទៅដល់ខាងក្រោមបន្តិចទៀតនេះ
ល្ងាច៚
ស្ថិតនៅក្នុងវិមានដ៏ធំស្កឹមស្កៃប្រៀបដូចជារាជវាំងដ៏សែនស្រស់ស្អាត បន្ទប់ជាន់លើដែលធំជាងគេបង្អស់បង្ហាញឲ្យឃើញមានមនុស្សពីរនាក់កំពុងគេងអោបគ្នាយ៉ាងស្កប់ស្កល់
«យើងគ្មានថ្ងៃលែងអូនចេញពីដៃម្ដងទៀតទេ មិនថាទាញអូនដោយវិធីណាក៏ដោយយើងនិងយកអូនមកអោបក្នុងទ្រូងមួយនេះរហូតទៅ» ជុងគុក ញញឹមស្រាលអូសម្រាមដៃលើផ្ទៃមុខសម៉ត់រលោងគ្មានស្នាមសាច់សខ្ចីដូចជាកូនង៉ែតបបូរមាត់ឈូកស្ដើងត្របកភ្នែកពីជាន់នាយកាន់តែគនកាន់តែដកចិត្តមិនរួច
«ហឹម...» សម្លេងក្រហឹមចេញពីមាត់នាយតូចល្អិតគេងបម្រាស់ខ្លួនទៅម្ខាងដោយការរំខានគេងមិនទាន់ឆ្អែត
«ភ្ញាក់បានហើយ» គេភ្ញាក់ព្រឺតបើកភ្នែកធំៗក្រោយឮសម្លេងមួយនេះងាកច្វាច់ឃើញមុខនាយក្រាស់ហើយធ្វើឲ្យគេមួលម៉ៅភ្លាម
«អួយ...» គេបម្រាស់ខ្លួនបំណងចង់ងើបចេញតែមិនអាចនៅតំបន់ទន់ជ្រាយរបស់គេពេលនេះគឺឈឺខ្លាំងណាស់ អ្វីដែលគេចាប់អារម្មណ៍បំផុតនោះគឺខោអាវគេប្ដូរទៅជាខោអាវគេងយប់ ហើយទីនេះជាកន្លែងណា??
«នៅឈឺទៀតមែនទេ»
«ទីនេះជាកន្លែងណា» មិនចាប់អារម្មណ៍ឆ្លើយបែរជាសួរបកសម្លេងចាចៗដោយភាពឆ្នាស់ឆ្នើម
«វិមានរបស់យើង!!»
«ឆ្គួតបំផុត»
«ចង់ទៅណា» នាយចាប់កំភួនដៃគេកន្ទ្រាក់មកវិញខណៈពេលដែលគេបម្រុងងើបចេញពីពូក
«លែងខ្ញុំភ្លាម» រលាស់ដៃចេញតែមិនអាចនាយចាប់ជាប់ ថែមទាំងចាប់គេដាក់ឲ្យអង្គុយលើភ្លៅនាយថែមទៀតអោបចង្កេះគេមិនព្រមលែង
«ប្រាប់សិនមកថាចង់ទៅណា»
«ទៅផ្ទះខ្ញុំ!!ចប់ទេ លែងភ្លាម!!» គេរើនាយនៅមិនព្រមលែង
«នៅទីនេះចាប់ពីពេលនេះតទៅធ្វើជាអ្នកប្រុសតូចក្នុងវិមាននេះនិងធ្វើជាប្រពន្ធយើង» នាយនិយាយមាត់ៗហើយក៏មិនបាននិយាយលែង
«ឆ្គួតទេហ្ហេស»
«យើងធ្វើមែន»
«ខ្ញុំមិនព្រមទេ ខ្ញុំចង់ទៅផ្ទះវិញឥឡូវនេះ»
«យើងមិនបានសុំអនុញ្ញាតពីអូនទេ»
«អញ្ចឹងលែងខ្ញុំទៅ»
«តែអូនត្រូវនៅទីនេះជាដាច់ខាត»
«លោកពិតជាឆ្គួតមែនទែនហើយ» គេសឹងតែស្រែកយំហេតុអ្វីនាយមុខស្ពនម្នាក់នេះផ្ដាច់ការយ៉ាងនេះ គេស្អប់បំផុត!!
«ចង់ទៅផ្ទះម្ល៉េះ ទីនោះមានអីសំខាន់??»
«មិនពាក់ព័ន្ធនិងលោកទេ»
«សម្រេចថាតាមសម្រួលឬក៏...»
«បាន!! តែខ្ញុំត្រូវខលប្រាប់អ្នកផ្ទះសិន»
«នៅជាមួយអ្នកណា??»
«មិត្តភក្តិ»
«តែពីរនាក់??»
«.......» គេមិនតបស្ងាត់សម្លឹងកែវភ្នែកនាយលែងចំងាកមុខចេញ
«បាន...ខលទៅយើងមានការបន្តិចយើងត្រឡប់មកវិញត្រូវទៅញាំបាយជាមួយគ្នា»
«......» គេមិនមាត់តាមមើលនាយងើបចេញទៅយកទូរស័ព្ទឲ្យគេហើយក៏ចេញទៅក្រៅបាត់ គេមិនខ្វល់ច្រើនប្រញាប់ខលទៅមិត្តយ៉ាងលឿន
«ហាឡូថេយ៍» ឈូរី នាងលើកនិយាយសម្លេងកោកកាករបស់ក្មេងក៏ពន្លឺឡើងមកជាមួយថេយ៍ឮហើយក៏អាចស្ងប់ចិត្ត
«ថេយ៍រ៉ូមានរករឿងឯងទេ»
«ធ្វើដូចមិនដឹង អាល្អិតនេះរករឿងប៉ុណ្ណាគេសឹងតែបោចសក់យើងជ្រុះបាត់ពីលលាដ៍ទៅហើយ»
«ហឹសៗ លំបាកឯងហើយសុំទោសផងណា»
«យើងនិងស្លាប់បន្តិចទៀតនេះបើសិនជាឯងមិនត្រឡប់មកវិញ»
«អឺ...ឈូរី»
«ហ្ហាស៎??»
«គ្នាមានការងារច្រើនដែលត្រូវធ្វើប្រហែលជាយប់ជ្រៅទើបរួចរាល់អញ្ចឹងយប់នេះយើងគេងនៅក្រុមហ៊ុនឯងអាចជួយមើលថេយ៍រ៉ូជំនួសយើងនៅយប់នេះផងបានទេ» គេមិនអាចនិយាយអ្វីបានក្រៅពីកុហកឡើយព្រោះមិនចង់ឲ្យគេបារម្ភ
«នេះការងារថ្ងៃដំបូងក៏ថែមម៉ោងដល់ថ្នាក់និងផងហ្ហេស ឯងលំបាកទេបើថាទ្រាំមិនបានទេមកដេកផ្ទះវិញមកយើងជាអ្នកចិញ្ចឹមឯងវិញ»
«អត់ទេឈូរីគ្នាស្រឡាញ់ការងារនេះ គ្នាមិនចង់ឈប់ទេ»
«អឹមតាមចិត្ត ថេយ៍រ៉ូយើងបញ្ចុកបាយហើយគេកំពុងលែង!! លែងឆ្អែតយើងចាប់គេងូតទឹកនិងដាក់ឲ្យគេងហើយកុំភ័យអីធ្វើការឯងបន្តចុះ»
«លំបាកឯងហើយ»
«ឯងនិយាយបែបនេះយើងកាន់តែមានអារម្មណ៍ថាខុស»
«អ្ហា៎...យើងឈប់និយាយហើយ»
«រ៉ូគី អ្នកណាខលមកនៀក...» គ្រាន់តែឈូរីបង្ហាញលេខភ្លាមអាល្អិតញញឹមរត់មករកយ៉ាងលឿន
«អាប់ប៉ា...»
«បាទ នឹកអាប់ប៉ាទេ» ថេយ៍ញញឹមសឹងស្រក់ទឹកភ្នែកថ្ងៃនេះមិនបានជួបកូនសឹងពេញមួយថ្ងៃគេនឹកខ្លាំងណាស់មិនធ្លាប់បែកគ្នាយូរដល់ថ្នាក់នេះទេ
«នឹកអាប់ប៉ាណាស់»
«យប់នេះគេងជាមួយមីងឈូណា អាប់ប៉ាជាប់ធ្វើការស្អែកទើបបានជួបកូន»
«បាទអាប់ប៉ា»
«ក្មេងឆ្លាត»
«រឿងធំយ៉ាងនេះអូនបែរជាលាក់យើងមិនឲ្យដឹង» នៅក្នុងបន្ទប់ការងារធំទូលាយបង្ហាញឲ្យឃើញនាយកម្លោះមុខមាំខាំថ្គាមឡើងចេញសរសៃកខណៈដែលជ្រួលជ្រាលក្រោយស្ដាប់ឮការសន្ទនានិងសកម្មភាពរបស់មនុស្សមាឌតូចតាមកាំមេរ៉ាសុវត្ថិភាពពិតជាដូចនាយទាញទុកមិនខុស គេច្បាស់ជាលាក់រឿងនេះពីនាយ !!
