"Hatırlamaya çalışıyorum. Sürekli kabuslar görüyorum, yada rüya desem daha doğru olur."
"Batu seni gerçekten dinliyorum ama seni böyle ciddiye almak gerçekten zor"
Göz devirdim ve "Ne biçim psikoloksun oğlum sen." bacaklarımı koltuğun üstünden indirip tepetaklak durdugum koltukta düz bir şekilde oturdum.
"Karşımda baş aşağı duruyorsun lan nasıl anlayayım. Baştan anlat şunu?"
Offlayıp ona baktım. "16 yaşındaydım. Yani babamın söylediğine göre annem ben 16 yaşındayken ölmüş. Neden öldüğünü çok fazla sordum hastalık diyip durdu ama bana sadece hastalık gibi gelmiyor." İç çekip arkama yaslandım.
"Çok ağlamışım ilk aylarda sonra uyuşturucu kullanmaya başladım. Babamın deposunda ne kadar çeşit varsa kullandım, o kadar beter bir hale gelmişti ki kafamın ayık olduğu tek bir saniye bile yoktu. Tam bir yıl kafam güzel dolaştım etrafta." Uyuşturuyla geçen gecelerimi hatırlayınca bile başıma ağrı giriyordu.
Arda'ya baktım dikkatle beni dinliyordu. "Sonra bir gün.. hastanede açtım gözlerimi, aşırı dozdan. Doktor aşırı dozdan beynimin hasar aldığını söyledi. O hasar da hafızamda işte, annemin yüzünü hatırlamıyorum, hatırladığım tek şey siyah düz saçları olduğu." Kafamı eğdim derin bir nefes aldım. Gözlerim dolsun istemiyordum.
"Su ister misin?"
"Yok sağol." Offlayıp kafamı kaldırdım ve devam ettim.
"Arkadaşımın abisi var, adı Cihan. Tanışalı çok olmadı ama nereye baksam onu görüyorum, sürekli karşıma çıkıyor hatta onunla tanıştıktan sonra garip rüyalarım arttı. Dedemin söylediğine göre benim dedem onun dedesiyle askerlik arkadaşıymış, dedem küçükken Cihan'ın sürekli bizim çiftliğe geldiğini söylüyor ama ben küçükken hep dedemin yanındaydım Cihan'ı hatırlamıyorum."
"Cihan'ı da mı unuttuğunu düşünüyorsun?"
Onaylayarak kafamı salladım. "Adam her yerden çıkıyor."
"Bunu hiç ona sordun mu?"
"Hayır. Cesaret edemedim, ya yanlış düşünüyorsam diye. Ama ilk karşılaştımızda bana birşeyleri hatırlayacağımı söylemişti."
"Cihan'la konuşman lazım."
Saçlarımı çekip çocuk gibi mızmızlandım. "Ah! Nasıl yapacağım ki? Adam geriyor bir kere beni oğlum."
"Anladığım kadarıyla sana karşı nazik davranıyor."
"Nazik değilde." Offlayıp ellerimi saçlarımdan çektim. "Ne bileyim garip işte."
"İlk seansımızda sana verdiğim görev. Git Cihan'la konuş Batu. Cihan'la anılarını hatırlarsan annenle olan anılarına da yardımcı olabilir."
Homurdanıp ayağa kalktım. "Söylemesi kolaydı." Kapıya doğru yürüdüm.
"Konuş onla!"
"Sana cesedimi göndermesini rica ederim." Odadan çıkıp klinik kolidorunda yürümeye başladım.
Bulmam gereken bir adam vardı ama hiç bulunmak istediğini düşünmüyordum. İç çekip klinikten çıktım ve motoruma doğru ilerledim.
Telefonumu çıkarıp İrem'i aradım.
"Efendim Batuş?"
"İrem abin nerede biliyor musun?"
"Yok bilmiyorum yavrum ya, kaç gündür eve de gelmiyor zaten."
İç çekip elimi saçlarıma attım. "Nerde olduğunu bilen var mıdır?"
"Biliyorsa ya Gökay abi yada Hidayet abi biliyordur. Sen niye arıyorsun ki abimi?"
