Trapped

Chapter Thirty

Nanghihina ang mga tuhod ko habang hinihintay na tumigil ang elevator sa tamang palapag. I'm not yet prepared for this. I know this isn't the right time for this. Why now? Nanginginig ang paa ko nang humakbang ako palabas ng elevator. Natatakot din akong buksan ang unit namin.

Until now I'm still scared to face the truth. I'm scared that Hidler will find out about my son. I kept on convincing myself that 'soon I'll tell him. Maybe soon I can tell him' but I'm always terrified and I can't accept whatever his reaction will be. What should I do now?

Tatago na lang ba ako at sabihan si Cindy na i-text ako kapag umalis na si Hidler and after that, we'll run away again. Pero hanggang kailan ako tatakbo kapag may mga ganitong nangyayari sa buhay ko? Nakakapagod kung alam ko naman na mahahanap at mahahanap lang ako ni Hidler.

Mariin akong napapikit habang dahan dahang tina-type ang password ng unit. Wether I like it or not, I have to face this. There's no turning back once I step my feet inside.

Pagkabukas ko ng pinto ay sabay sabay silang napalingon sa akin. Mukhang nabuhayan ang itsura ni Cindy nang makita ako. Pabagsak kong binaba ang mga pinamili ko at kaagad na dinampot ang anak ko na walang kaalam alam sa mga nangyayari. Binigay ko si Homie kay Cindy at binulong na pumasok muna sa kuwarto nila at huwag lalabas hangga't hindi ko sinasabi. Kahit na naguguluhan ay sumunod naman siya sa akin.

Pinapanood lang ako Hidler at nang lingunin ko naman siya ay madilim ang tingin niya sa akin. Tiningnan ko rin siya ng masama.

"Anong ginagawa mo dito? Bakit hindi ka man lang nagsabi na pupunta ka? Basta ka na lang na pumapasok ng—" natataranta na ako dahil hindi ko na alam kung anong sasabihin ko sa kaniya. Gusto kong sabihin na wala akong pakialam kahit na hindi niya tanggapin si Homie.

"So this is your reason why you can't invite me inside. You have a son" seryoso niyang sabi. Walang bakas na kahit na anong emosyon ang makikita sa kaniyang mukha. Sa kaba na nararamdaman ko ay napayuko na lang ako at hindi ko na siya magawang tingnan sa mga mata.

"Is it mine?"muli niyang tanong. Yumuko siya, pilit na hinuhuli ang tingin ko. Iniangat ko ang tingin ko at sinalubong ang tingin niya.

"No!" My stupid tears are now coming out.

"Cut your fucking lies, Celestina Arkia. How could you do this to me?!" His raging eyes now gazing straightly to me.

"What do you care?!" Sigaw ko rin sa kaniya.

"I'm his father! We've talked so many times yet you didn't bother to tell me about him. What kind of mother are you?" I scoffed at that.

"Dahil alam kong ayaw mo ng anak. A-alam kong aayawan mo lang naman siya at ayokong masaktan ang anak ko. Baka nga kung nalaman m-mong buntis ako noon, utusan mo akong ipalaglag siya." namalayan ko na lang ang sarili ko na umiiyak na ako sa harapan niya.

"Can you hear yourself? Is that what you think of me? Do you really think I could do that? How fucking heartless and criminal I am in your thoughts?" He's angry but you can hear the pain in his voice while he's saying that.

"Pwede ba? Di ba ikaw yung nag utos noon na ipalaglag ni Dolores yung bata?"

"That was different." His jawline is so visible as soon as I brought up the past.

"How different was that? You wanted to kill an innocent child. That's your nature, you can kill easily."

"You just said it. I'm still that guy in your head. You still see me as an evil and manipulative bastard" halatang napapagod na siyang makipagsagutan sa akin. Sumuko na siyang makipag away. Napailing na lang siya at bumuntong hininga.