Rytuał

Rozdział 27 Pokoj historii

Od rana panowało duże poruszenie, nikt nie wiedział, że to ja uwolnilam syrenę, no może poza domysłami Scotta, pewnie to kwestia czasu kiedy dowie się kapłanka .

Siedziałam właśnie w stołówce, gdy w moja stronę zmierzała Eva.

— ale akcja z ta ogoniastą, rada szaleje, będzie używać magi żeby dowiedz się kto zdradził.

— zdradził? — zapytałam zdezorientowana, — dlaczego od razu takie ostre słowa?

— chodzi plotka ze Eliash łapie osoby do rytuału
— tego rytuału, który chciał żebym przeszła?

Wilkołaczyca uniosła brwi,

— kapłanka boi się ze weźmiesz w nim udział — szepnęła jakby zdradzała mi tajemnice

— dlaczego?

— mówię co słyszę.

— Idę na zajęcia — wstałam i ruszyłam w stronę prawego skrzydła.

Dziwne, ale nie bałam się tego co kapłanka może mi zrobić, a tego co może zrobić rodzicom.

Nagle poczułam szarpnięcie, zostałam wciągnięta w pusty korytarz, a nade mną stał Scott. Wpatrywał się we mnie tymi ciemnymi oczami, przyciskając do ściany, gdzie ręka blokował mi wyjście.

— muszę iść mam zajęcia — szepnęłam

— to Ty ja uwolniłaś — szepnął, a było to stwierdzenie.

— nie wiem o czym mówisz — spuściłam wzrok nie mogąc kłamać patrząc w jego oczy

— coś Ty zrobiła Alano, wiesz jak trudno złapać syrenę? Kapłanka nie może się dowiedzieć

— po co ja w ogóle trzymała? — zapytałam — to żywa istota nie zasługiwała na to

Dwayn zaśmiał się

— wiesz co uczyniła?

Zaprzeczyłam ruchem głowy

— wdarła się do waszego świata, zabijać trzydziestu mężczyzn

Stałam zszokowana tym co usłyszałam

— wiec dlaczego nie została skazana na smierć? — zapytałam podejrzliwie

Wilkołak przesunął się bliżej mnie, tak, że między nami nie było już wolnej przestrzeni, moje serce przyspieszyło, co nie umknęło jego uwadze.

— bo syreny dziwnym trafem znikają bez śladu od jakiegoś czasu, a są potrzebne

— do czego?

Uśmiechnął się lekko.

— zabijane są jak mieszańcy? — zapytałam zirytowana

— nie ja stanowię to prawo mała wiedźmo.

Uslyszałam kroki, a Scott odskoczył ode mnie jak oparzony. W korytarzu pojawił chłopak o jasnych włosach.

— wataha Cię potrzebuje — powiedział, przeskakując wzrokiem to ze mnie to na wilka.

Odwrócił się i odszedł, nie sadze żeby mnie wydał, a może sama powinnam się przyznać?

W zamyśleniu weszłam do sali, gdzie przebywał już starszy Mag z siwym wąsem 

— witaj Alano, usiądź
Zrobiłam to co mówił.

przede mną paliła sięświeca.

– skup się, magia jest intuicyjna

Choć coraz łatwiej mi przychodziła nadal jeszcze nadnią nie panowała całkiem. Patrzyłam na świece, która wybuchła załatwiając jedynie plamę z wosku.