ညပိုင္းမွာေတာ့သံလြင္သတိရလာသည္။ေသနတ္မွန္ထားတဲ့ေနရာကေအာင့္ၿပီးေတာ့နာေနသည္။မ်က္လုံးေတြကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့မီးေရာင္စူးစူးကိုျမင္လိုက္ရ၍မ်က္လုံးေတြကအလိုေလ်ာက္ျပန္ပိတ္သြားသည္။ၿပီးမွေျဖးေျဖးခ်င္းအလင္းေရာင္ကိုအသားက်ေအာင္လုပ္ၿပီးျပန္ဖြင့္လိုက္ေတာ့ေဘးမွာသူ႕သားငယ္ကကုတင္ေဘးကခုံမွာေခါင္းမွီၿပီးေျခဆင္းကာအိပ္ေပ်ာ္ေနသည္။မ်က္ႏွာမွာလဲအနာကပ္ပလာစတာေတြ ၂ခု၃ခုေလာက္ကပ္ထားသည္။အခန္းပတ္ပတ္လည္ေဝ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ေဘးကပစၥည္းေတြတင္တဲ့စင္ကလြဲရင္ဧည့္သည္အတြက္ထိုင္ခုံရယ္သူ႕ႏွာေခါင္းမွာတပ္ထားတဲ့ေအာက္ဆီဂ်င္အိုးရယ္ပဲရွိသည္။အခန္းထဲမွာသံလြင္နဲ႕မင္းဆက္ႏွစ္ေယာက္ထဲသာရွိေနသည္။သံလြင္လဲအခန္းကိုစစ္ေဆးၿပီးေတာ့မင္းဆက္ကိုလဲမႏွိုးခ်င္တာနဲ႕ျပန္ၿပီးအိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ႀကိဳးစားလိုက္သည္။သံလြင္လဲတစ္ေလွ်ာက္လုံးသတိေမ့ၿပီးကုတင္ေပၚမွာအိပ္ေနရတာဆိုေတာ့ေက်ာပူလာတာနဲ႕ဟိုဘက္လွည့္ဖို႔ျပင္ေနစဥ္တံခါးဝကေနတစ္ေယာက္ဝင္လာတာကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ေက်ာ္ခန႔္ျဖစ္ေနသည္။
"Boss..."
"ရႉးးးး"
ေက်ာ္ခန႔္ေျပာမလို႔ျပင္ေနတုန္းသံလြင္ကႏႈတ္ခမ္းေပၚလက္ညွိုးျဖတ္တင္ကာတိုးတိုးေျပာဖို႔သတိေပးလိုက္သည္။ထိုအခါမွေက်ာ္ခန႔္လဲအသံကိုႏွိမ့္လိုက္ကာ
"Boss သတိရလာၿပီလားဗ် ဒဏ္ရာကဘယ္လိုေနေသးလဲ"
"သက္သာပါၿပီ နည္းနည္းပဲေအာင့္ေတာ့တာ မင္းေရာဘာမွမျဖစ္ဘူးမလား"
"ဟုတ္ ကြၽန္ေတာ္ကဘယ္ေနရာမွမထိပါဘူး"
"သားငယ္သနားပါတယ္"
"ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္တယ္Boss"
"မင္းဟာကဘယ္လိုႀကီးလဲ"
"သခင္ေလးေၾကာက္ဖို႔ေကာင္းတာBossမသိလို႔ဗ်"
ေက်ာ္ခန႔္ေျပာရင္းအရွိန္ပါသြားတာနဲ႕အသံနည္းနည္းက်ယ္သြားေတာ့မင္းဆက္က အင္း အဲ လုပ္လာသည္။ေက်ာ္ခန႔္လဲသတိနဲ႕ျပန္ထိန္းလိုက္ကာ
"အခုရဲေတြကသတိုးရာဇာအေလာင္းေကာက္တာေလ တစ္စစီလိုက္ေကာက္ေနရတယ္Bossရ"
YOU ARE READING
My son become my husband
Romanceဖတ်ဖူးတဲ့Manhwaတစ်ပုဒ်ကိုကျောရိုးယူပြီးရေးထားခြင်းဖြစ်ပါသည်။အဲ့ဒီ့အတွက်မူရင်းauthorကိုcrdပေးပါတယ်ဗျ #pic crd
