Efulim

Bölüm 12 - Alınması Gereken Bir İfade

Herkese uzun bir aradan sonra merhaba. Yine oylamalar yetersiz olduğu için ve son attığım bölüme istediğim sınırda oy gelmediği için yeni bölüm atmayacaktım ama dayanamadım. 

Oylama sayıları beni hiç mutlu etmiyor ve dolayısıyla istekli bir şekilde oturup da bölüm yazamıyorum maalesef. Hevesim hiç kalmıyor...

Yine de az da olsa bekleyenler vardır diye taslakta bekleyen yeni bölümü atmak istedim. 

Umarım bölümü beğenirsiniz.

İyi okumalar....

3 Ay Sonra

Kutlama gecesinin üzerinden uzun bir zaman geçmişti. Geceyi çok güzle bir şekilde sonlandırmıştık. Herkesi güzelce uğurladıktan sonra hep birlikte kafeden ayrılmış ve ertesi gün de kafeyi açmayıp dinlenmiştik. 

Klinikte de işlerim gayet güzel ve yoğun bir şekilde gidiyordu. Seanslarım zaman geçtikçe çoğalıyordu. Ama çalışmaktan ve mesleğimden asla sıkılmıyor ve bir kez bile şikayet etmiyordum. Aksine bu yoğun temponun içerisinde olduğum için kendimi iyi hissediyordum. Hatta kendime ekstradan bir iş bile ayarlamaya çalışıyordum. Tabii net bir durum söz konusu değildi şimdilik.

Bu üç ayın içerisinde satın aldığımız eve yeni eşyalar almış ve sonunda yerleşmiştim. Artık kendime ait bir evim vardı ve bu çok iyi bir histi. Klinik ve ev arasında arada bir kafeye gitmeye devam ediyordum. 

Aa bu arada müzik grubumuzu oluşturmuştuk artık. Hatta birkaç kez kafede sahne bile almıştık ve müşteriler düşündüğümün aksine bizi sevmişlerdi. Ama biz anlaştığımız gibi sadece haftada bir sahne alıyorduk ve başka hiçbir mekanda da çıkmayı kabul etmiyorduk. 

Tüm bu kargaşa , yoğunluk, stresli günler üç ayın sonunda bitti derken bu sefer de başka bir işle karşı karşıya kalıyorduk ve aynı döngüyü başa sarıp duruyorduk. Şimdi de okulların açılmasından dolayı öğrencilerin artmasıyla ve kafede yapılan birkaç etkinlik sayesinde müşterilerimizde fazlasıyla artış olmuştu ve maalesef ki kafemiz artık küçük kalıyordu. Bunun hakkında bir toplantı yapmak üzere şuanda kafeye doğru gidiyordum. 

Kafeye varınca içerdekilere selam vermiş ve direk yönetici ofisine geçmiştim. 

"Herkese merhaba. Çok beklettim mi?"

Tuğberk; "Hayır, bizde az önce toplandık zaten. Hadi geç otur."

"Eeee neler planladınız? Var mı aklınızda bir fikir?"

Burak; "Açıkçası ben her şeyden önce acil olarak personel alınması gerektiğini düşünüyorum. Şu aralar çok fazla beklemek ve yer bulamamak müşterilerin şikayetleri arasında en fazla kulağıma gelenler." 

"Personel alsak bile şuanda en büyük problemimiz yerimizin kısıtlı olması."

Tuğberk; "Ben diyorum ki kafeyi genişletelim. Kafenin bulunduğu arsa zaten bizim, e zaten yerimiz de var. Gerekli izinleri alalım, sonra bizim şirketle iletişime geçelim ve kafeyi genişletelim. Hem giriş katını hem de üst teras katını genişletelim."

"Bende yeni bir şube mi açsak acaba diyordum? Hem Tuğçe de eşiyle beraber temelli İstanbul'a yerleşeceğini söylüyordu. Yeni şubenin yönetimini de ona verirdik ve böylece müşterileri de bölmüş olurduk. Çünkü başka illerden bile kafeye gelen var. Belki en azından bu probleme bir çözüm bulmuş oluruz. Ne dersiniz?"