KOKUNUN İZİ (TAMAMLANDI)

26

26

Yol boyunca sessiz kaldık. Abim soru sormadı ben de hiçbir şey söylemedim. Onun yüzüne dahi bakamıyordum. Önce hastaneye varıp darp raporunu verdim ve bunun peşine yıllık iznimi ekledim. Kabul etmeleri düşük bir ihtimaldi, bu yüzden istifa dilekçemi de sundum önlerine. Sorumlu hemşirem beni elden çıkarmayı göze alamadığı için yıllık iznimi verdi.

"Annemler bilmesin," dedim saatler sonra. Abim bana baktı. Saçlarımı okşadı şefkatle.

"Sen isteyene kadar kimse hiçbir şeyi bilmeyecek." Başımı salladım. Cama yaslanıp dışarı seyrettim.

Eve geldiğimizde abim ustaca park etti arabasını. Akşam olmuştu. Abim valizlerimi alırken ben öylece durdum. Etrafa bakındım. Buralarda sevdiğim adamla el ele defalarca dolaşmıştım. Senelerim geçmişti.

"Abim, hadi!"

Başımı iki yana salladım. Titreyen bacaklarımla abimi takip ettim. Yengem kapıyı açtığında kucağında yeğenim Kartal vardı. Eğer bebeğim düşmeseydi arasında birkaç ay olacaktı. Gözlerim sızladı. İçim oyuluyor gibi hissettim.

"Leyla'm!" dedi Lale, çocuğu babasına verip bana sıkıca sarıldı. "Güzelim benim!"

Kendimi geri çektim.

"Duş alabilir miyim?"

Yengem şaşırsa da bozuntuya vermedi.

"Tabi!"

Abim kalacağım odaya götürdü beni. Biz bu odada onunla kalmıştık. Sarılmıştık, öpüşmüştük. Gözlerimi kapattığımda birer damla yaş süzüldü.

Sırtımda abimi elini hissettiğimde derin bir nefes aldım. Dik durmaya çalışsam da beceremedim. Üzgünüm abi, bugün numara yapamayacağım.

"Ben buradayım, her zaman yanındayım," dedi abim. Ona dönmeden başımı salladım.

Kapı kapandığında valizimden kıyafetlerimi çıkardım. Kendimi banyoya attım. Suyun altında öylece durdum. Ellerim aylar sonra boş rahmime gitti. Onun iyi ki olmamış dediği şey bizim kaybettiğimiz ama bilmediği bebeğimizdi. Duşakabinde dizlerimin üstüne çöktüm. Hıçkıra hıçkıra ağladım.

Pişmanmış. Her şey için pişmanmış. Hayatına beni aldığı için pişmanmış. Ben her şeye rağmen ona 'iyi ki' demişken o bana 'keşke' cümleleri kurmuştu. Benim zorlamamla bir yere kadar yürüyen ilişki sonunda tamamen patlamıştı. Kendimi zorla içine soktuğum dünyadan beni tükürmüştü.

Olan bana olmuştu. Olan çocuğuma olmuştu. Keşke onunla ben de ölseydim. En azından bu acılara maruz kalmazdım. Ama çocuğum bile benimle kalmadı. Ben mutlu bir aile hayatı sürdürmeyi becerememiştim.

Ağlama krizim geçtikten sonra banyodan çıktım. Üstümü giydim, saçlarıma havlu sarıp uzandım. Cihangir'in yattığı yastığı kucağıma çekip sarıldım. Temiz çarşaf kokuyordu. Gözlerimi kapattım.

Kapı tıklatılıp açıldı. Lale içeri girip yatağa tırmandı, bana sarıldı.

"Seni çok seviyorum," dedi. Ona sokuldum. Hiçbir şey söylemedim. Sessizce ağladım. O ise sımsıkı sarıldı sadece.

***

Kartal'ı uyuttuktan sonra onu seyrettim bir süre. Abime benziyordu. Çok güzeldi.

"Kahve yaptım," diye fısıldadı Lale. Kartal'ın saçlarından öpüp salona geçtim.

"Eline sağlık," dedim. Sesim gitmişti. Ne söylesem mırıltı şeklinde çıkıyordu.

"Cihangir, Kadir'i aramış," dediğinde ellerim titremeye başladı. Nefesim kesildi. "Kadir bir şey söylememiş. Büyük ihtimalle gelecek."