KOKUNUN İZİ (TAMAMLANDI)

30- final

Son kez merhaba! Umarım hikaye boyunca keyifli vakit geçirmişsinizdir. Hepinize minnettarım. Bölüm sonunda görüşmek üzere. 

30- Final

"Ne demek barıştık?" diye bağırdı İrem. Telefonu kulağımdan uzak tuttum.

"Serum setlemem lazım sesini dışarı veriyorum. Usturuplu konuş."

Serumu setlerken bana hakaret etmeden hakaret etmeye devam etti.

"Kızım ben senin yengenim aynı zamanda. Boşanmamız sana yarar sağlamayacaktı!"

"Boşansan sadece bana kalacaktın!" dediğinde kahkaha attım. "Ayrıca boşanmasan bile süründürmen lazımdı. Çok çabuk affettin! Olmaz böyle Leyla. Kadınlığın şanındandır süründürmek!"

Ruh hastası manyak!

"Niye yapayım?"

"Ağzına sıçtığı için olabilir mi?"

"Bana gerekçelerini anlattı ve makul geldi. Ben de abini affettim."

"He yani makul gerekçelerle isteyen istediğinin ağzına istediği şekil sıçabilir öyle mi?"

Başımı iki yana salladım.

"Lafı çarpıtmakta üstüne yok."

"Hiçte bile! Sen kaçıyorsun! Abimi nasıl affedebilirsin?"

"Ne yapacağız İroş? Sen az süründün deyip sahte boşanma tebligatı mı yollayacağız herife?"

İrem sustu. Ben bu susuşu çok iyi biliyordum.

"İrem-"

"Çok mantıklı! Hemen yapıyorum!"

"Saçmalama!"

"N'olur! Kısa tutarız ama anlık bir kalp krizi geçirir. Kıymetini bilsin kocan. Lütfen lütfen!"

"Kafayı mı yedin sen? Abin asker farkında mısın?"

"Göreve gitmeyeceği bir zaman yaparız. Hem sen de o sırada bir günlüğüne kaçarsın. Hemen peşine düşer zaten. İki oynaşmaya tav olur abim. Ama bir korksun. Lütfen!"

"Tamam," dedim. İrem'in ısrarıyla başa çıkamazdım.

"Oley!" diye bağırıp telefonu suratıma kapattı. Onun bu haline güldüm. Tam bir ruh hastasıydı ama seviyordum onu.

***

Dediğini gerçekten yapmıştı. Benim iki günlük boşluğumda hazırlanıp Verda'ya gitmiştim. O gün Cihangir görevden dönecekti. Verda çekirdek çitleyerek olacakları beklerken ben tırnaklarımı yiyordum.

"Aman kız boş ver! Hak etti o davar!" dediğinde sinirlerim boşaldı, gülmeye başladım. "Hem haklı, erken affettin. Süründürmen lazımdı!"

"Sen de başlama Verda!" Yüzünü buruşturup beni taklit etti manyak.

"Senin kocana zaafın yüzünden bizim ömrümüz çürüdü be!"

Yine zorbalanıyordum.

"Tamam, cidden boşanayım o zaman." Etimi büktü.

"Boşan diyen mi var? Çabuk affettin!"

"Sen sanki affetmezdin rahmetliyi. Kapıdan adını söyleyerek gelse üstüne atlıyordun."

"Bir kere Faruk akıllı bir adamdı. Senin kocan gibi mal değneği değildi." Haklıydı şimdi. Faruk akıllıydı.

"Haklısın Faruk başkaydı." Sustuk. İkimiz de onun olduğu anılara daldık kendi dünyamızda. Verda'nın telefonu çalmaya başladığında irkildim. Cihangir arıyordu. Benim telefonum kapalı olduğu için benden sonra arayacağı ilk insanı aramıştı.