E̶x̶c̶i̶t̶a̶t̶i̶o̶

28

Osimhenin enfes golüne karşı içinden gelerek oy sınırı siktir edilmiştir.

"Lütfen..."
Diye mırıldandı genç kız. Diz çöktüğü toprağa tırnaklarını geçirmiş onu geriye cekiştirenlere izin vermedi.

"Kurtarın onları,yalvarırım!"
Kıvırcık saçlı kıza karşı içlerindeki acıma ile eliyle ağzını örten birkaç kadın onu tehlikeden korumaya çalışan birkaç kişi ise kollarından tutmuşlardı.

"Hermione..Kızım,gel biraz."
Kıvırcık saçlı kız ona seslenen kadına dönerken soğuk havayla ürperdi. Yaşlı kadın dolu gözleriyle ona ellerini uzatırken Hermione dudaklarının titremesine izin verdi.

"Büyükanne,babam..annem.."
Kıvırcık saçlı kız işaret parmağını alevleri bir an olsun  bile dinmeyen evine dikti. Gözyaşları yanaklarıni ıslatmış artık kıpkırmızı olan yüzüyle derin soluklar alıyordu.

"Çıkardılar,canım onları."
Yaşlı kadın ağlamaktan incelmiş sesiyle kıza kollarını dolarken genç kız bu sefer hevesle söz aldı.

"O vakit götür beni onlara! Orada değillerse neredeler?!"
Genç kızı bağrına alırken yanindakilerden kibar bir şekilde uzaklaşmalarını istedi. Onların yanında olan ve başsağlığı dileyen kalabalığa başını sallarken kızın beline doğru hareketlendiğini gördü. Beklediği gibi kızın elindeki asayı görünce hızla ondan kaptı.

"Yapmadım mı sanıyorsun? Olmadı,Hermione. Ne kimse içeri girebildi ne de söndürebildi.."
Acılı kadın yutkunurken başını dik tutarak ona yaslanmış torunun saçlarını öptü.

"Nasıl çıktılar o zaman?''
Inkar aşamasındaydı yaşlı kadının biricik torunu. Farkındaydı çünkü kendisi de birkaç dakika önce atlatmıştı.

"...Tavan arasındaki pencereyi-kullandılar"
Hermione'nin gözü evlerinin en yüksek kısmına dikilirken kadın devam etti.
"Birkaç parça üzerlerine düşmüş. Can havliyle kendilerini atmışlar."

"O kadar yüksekten..?"
Basini onaylarcasına salladı. Torunu zekiydi. Kız sonlarını elbet biliyordu ama inanmak istemiyordu. Yaşlı kadın titreyen göğsüne sığınan çocuğa kollarını doladı.

"Hermione!"
Arkasından duydukları peş peşe seslerle kadın arkasına döndü. Onunla birlikte dönen genç kız arkasında Harry'i, Remusu ve Weasley ailesinin tümünü gördü. Her birinin yüzünden okunan ifade belliydi. Acıyorlar diye düşündü genç kız.

Önce Ron koşarak geldi sonra Molly daha sonra ise Arthur geldi yanına..Yaşlı kadının sarıldığı kıza teker teker sarıldılar. Kimisi saçlarını okşuyordu kimisi omzunu sıvazlıyordu. Onunla beraber dolan gözlerin hepsi üzerindeydi. Hermione her birinin kendi üzüntüsü nedeniyle duyulan uzuntunun farkındaydı.

"Üzgünüm,Hermione."
Diye fisıldamıştı kızıl çocuk ona sarılırken. Ikizlerin ağızları düğümlenmiş gibi sadece sarılmakla yetindiler. Molly herkesin gizlediği yaşları korkmadan kızın yanında döktü. Karşısındaki kıza sarılıp onunla beraber hüngür hüngür ağladı. Weasley ailesi yakından tanırdı,kızın ailesini.

Arthur,Remus ve Sirius beraber bir küme oluşturarak konuşmadan önce kıza etraftaki herkesin yaptığı gibi sıkı sıkıya sarılmış,başsağlığı dilemiş yaninda olduklarını söylediler.

Weasleyler,Hermione'yi bir köşeye çekmiş kızı sakinleştirmeye anne babasını kaybettiği yerden onu götürmeye ikna etmeye çalışıyordular. Bu az da olsa yaşlı kadının omuzlarındaki yükü almış birkaç dakika soluklanmasını saglamisti. Yaşlı kadın sıkı topuzu dağılmış,üzerindeki gomlekteki duman lekeleriyle beraber birkaç adım atmıştı ki onlardan fazla uzakta olmayan birini gördü.