24

253 41 9
                                    

වෙනදාට හත හමාර පමණ වන විට පාසල් බිමට පැමිණෙන අප, එදින පාන්දර පහට පසු වද්දීම පාසල කරා ඇඳී ආවේ, අප චාරිකාවට වේලාසනින් පිටත් වන අරමුණිනි.

අන්ධකාරයේ ගිලී තිබුණු පාසල් භූමිය එළිය කලේ, තැනින් තැන දල්වා තිබුණි මලානික විදුලි බුබුළු  කිහිපයකි.

හිරු එළිය තවමත් නොවැටී ඇති අලුයම පාසලට පැමිණීම, චාරිකාවේ ගමන් ගන්නවාටත් වඩා අමුතුම උද්‍යෝගයකින් අප සිත් පුරවාලන්නට සමත් විය. අප ගමන් ගන්නට යන පෞද්ගලික බස් රථය, කලා පන්ති අසළ වූ බිම් තීරුවෙහි නවතා තිබිණී. බස් රථයේ රියදුරු යැයි සිතිය හැකි මැදිවියේ මිනිසෙක්,  බස් රථයට පිට දී, දේශ්පාලන විද්‍යා ගුරුවරිය ගේ යම් උපදෙස් මාලාවකට සවන් දිගෙන සිටියේය.

මා ඇරලවීමට ආ අම්මා, පසෙක හුන් දුලංජන ගේ මෑණියන් සමඟ කතාවකට මුල පුරන්නට වූවාය.

අන්ධකාරයෙන් වෙළී ඇති  මුහුණු හඳුනාගන්නට අසීරුවෙන්, මම සිසුන් අතරින් ඉදිරියට ඇදුණූ මම, යමෙකුගේ ඇඟේ ගැටුණේ නොසිතූ ලෙසිනි.

'අහ්!'

"සමාවෙන්න!" මගේ මුවින් නික්මුණේ නිතැතිණි.

"...ඒකට කමක් නෑ."

ඒ හඬ ඇසුණු සැණෙකින්ම, මගේ ගත කිළිපොළා ගියේය. 

තිවංක.

පිළිතුර දුන් පසු, ඔහුගේ ඇඟේ ගැටුණේ මා බැව් දුටු නිසාදෝ ඔහුගේ මුහුණ එකවර වෙනස් වනු මට පෙණිනි. උගුර පාදා බිම බැලූ ඔහු, සැණෙකින් ඔහුගේ මිතුරන් කාණ්ඩයක් වෙත ඇදී ගියේය.

"යාලුවා!" පසෙකින් ආ දුලංජනගේ හඬ මගේ කණ වැකුණි. "මං හිතුව එන්නෙ නැතුව යයිද මංද කියල, පරක්කු නිසා!"

"එහෙම එන්නෙ නැතුව ඉන්නවද?" මම සිනහවක් පෑවෙමි. "අපේ ඉස්කෝල ජීවිතේ අන්තිම චාරිකාව නේ."

අන්ධකාරයේ වුවද, දුලංජනගේ මුහුණේ යම් ශෝකයක් ඇදී යනු මට පෙණුනි.

"එහෙම කියන්න එපා අරවින්දයෝ...දුකයි."

"ඔව් ඉතින්..." මම ඔහුගේ කරට අතක් දමාගතිමි. "ඒ වුණාට ඒකනේ යථාර්ථය නේද?"

ඔහු වේදනාවෙන් මෙන් මදක් සිනහසුණේය.

"යථාර්ථය කෙසේ වෙතත් අර ඩ්‍රයිවර් කාරයා නම් දැනටමත් ආපහු බස් එක හරෝගෙන යන්ඩ වගේ බලන් ඉන්නෙ- දේශපාලන මිස්ගේ කුටු කුටුව අහං ඉඳල ඇති වෙලා!"

මිරිඟු සිත්තම - Sinhala BLWo Geschichten leben. Entdecke jetzt