18

211 37 2
                                    

"ළමයි ඔක්කොම අද ඇවිල්ල ඉන්නව නේද?"

උදෑසනම කෘෂිකර්මය ගුරුවරයා අප පන්තියට විත් කතා කරන්නට පටන් ගත් විට, සිදුවන්නේ කුමක්දැයි වටහාගන්නට නොහැකිව, පන්තියේ සියලු දෙනා දෑස් දල්වාගෙන එදෙස බලා සිටින්නට වූහ. පන්තියේ කෘෂිකර්මය හදාරන සිසුන් සිටින්නේ අතළොස්සකි. ඇරත් ඒ විෂය සඳහා අපි පන්තියෙන් බැහැරව විද්‍යාගාරයට යනු විනා, මේ ගුරුවරයා පන්තියට ආවඩින්නේ නැත.

නිද්‍රාසහගත පෙනුමක් තිබුණූ වයස්ගත කෘෂිකර්මය ගුරුවරයාගේ හඬ, පන්තියේ අනිත් සිසුන් ඇසූ ප්‍රථම වතාව ද එය විය යුතුය.

"මම මේ ආවෙ ලොකු වැදගත් කාරණාවක් කතා කරන්ඩ."

"මොකක්ද සර්?"  පසුපෙළක හුන් අප්සරාගේ හඬ ඇසිණී.

"මේක අහල කලබල වෙන්ඩ කාරි නෑ.  කලබල කරන් හාස් හූස් ගාන්ඩ ගත්තොත් මුලු වැඩේම නවත්තල දාන්ඩය කියලයි ලොකු සර් කිව්වෙ ඕං."

උපැස් යුවළට යටින් සැකමුසු බැල්මක් හෙළැමින් ගුරුවරයා කියන්නට විය.

"ඔය ළමයින්ගේ අවසාන අවුරුද්ද නිසා, ඉස්කෝලේ අන්තිම චාරිකාව එක්ක යන්ඩයි අපි-"

ගුරුවරයා 'එපා' යැයි කියූ දෙයම කරන්නට කතා කරගත්තාක් මෙන්, 'හාස් හූස්' 'හූ' 'යස්!' යන හඬවල් වලින් පන්‍ති කාමරය පිරී යන්නට විය. පාසල් ජීවිතයේ අවසාන චාරිකාව යන්නට අවස්ථාවක් ලැබුණ විටදී, සිසුන්ට ඒ ගැන ජයගොස දීම ට අකුල් හෙළීම එතරම් ප්‍රායෝගික ක්‍රියාවක් නොවන බව ගුරුවරුන් වටහාගත යුතුය.

සිසුන්ගේ කෑ මොරසන් හඬ දෙස අප්‍රසාදය පිරි බැල්මක් හෙළමින්, ගුරුවරයා පන්තියෙන් නික්ම යන්නට සූදානම් වූ බවක් පෙනුණී. නමුත් ඒ ගැන කලබල වූ සිසුන්, එකහෙළාම නිහඬ වූහ.

"කිව්වානෙ මම." ගුරුවරයා තර්ජනාත්මක හඬකින් කීවේය. "අරහෙ පන්තිවල උගන්නනව... බොරුවට විලාප දෙන්ඩ එපා... මම දැන් විස්තර කියනව, නිහඬව අහන් ඉන්නවලා. ඊටපස්සෙ විවේක කාලෙ ආවාම ඇති තරම් කෑ ගහගත්තට කාරි නෑ."

සිසුන් තවමත් පොපියන මුහුණුවලින්, නොයිවසිල්ලෙන් ඔහු දෙස බලා සිටිනු පෙනුණී.

මිරිඟු සිත්තම - Sinhala BLOù les histoires vivent. Découvrez maintenant