මිරිඟු සිත්තම - Sinhala BL

04

"ඕයි, පොඩී!!..."

කාමරය දෙසින් ආවේ අයියා ගේ හඬයි.

පසුගිය සති අන්තයේ මෙහි ආ ඔහු, තවත් දින දෙකකින් ඔහුගේ විවේකය දිගු කරගන්නට තීරණය කලේ, ඔහු වැඩ කරන ආයතනයේ කලමණාකරු ගේ උපදෙස් මතය. නව සීලන්තයේ සිට මෙරටට ආ සමාගමෙ ආයෝජකයෙකු දින දෙකකට අපට යාබද නගරයකට එන බැවින්, ඔහු සමග තවත් ආයතන කිහිපයකට යාම අයියාට බාර කෙරිණි. දවස තිසේ ඒ කර්තව්‍යයට ඔට්ටු වූ ඔහු, ගෙදර ආවේ හෝරාවකට පමණ පෙර ය.

"ඕ කියන්ඩ." මම දොර රෙද්ද මෑත්කොට ඔහුගේ කාමරයට එබුණෙමි.

ඇඳේ වැතිරගෙන ජංගම දුරකථනය ඔබමින් සිටි අයියා, අයාචනාත්මක දෙසින් මදෙස බැලීය. "උඹ මට ආදරෙයි නේද?'

මොකක් හෝ උදව්වක් ඉල්ලනට එන බව දන්නා මම සිත යටින් සිනාසුණෙමි.

"නෑ."

"හා, මමත් ආදරෙයි." ඔහු මගේ පිලිතුර නොසලකා හරිමින් කියන්නට විය. "හොඳ කොල්ලා වගේ කඩේට දුවල ෆෝන් කාඩ් එකක් අරං වරෙන්කො. අර රට ඉඳන් ආපු පොරගෙ ෆෝන් එක වැඩ නෑ මෙහෙ සිම් එකක් නැතුව, මගෙ එකෙන් තමා අද දවසම කෝල් ගත්තෙ ආගියතේ. අන්තිම බිංදුවෙ තියෙන්නෙ මේකෙ සල්ලි."

මම මදක් මැලි වීමි. "අපෝ, දැන් කලුවරත් වැටිල. කඩේ ට යන්නත් ඇවිදින්න එපැයි මීටර දෙසීයක් විතර."

"අපෝ මොනාද ඕයි" අයියා කියයි. "මට පුලුවන් වුනා නම් මම යනව, කකුල් දෙක නෑ වගේ අද දවසෙම අරූ එක්ක ඇවිදල ටවුම වටේ."

මම සුසුමක් හෙලීමි. මා ඉදිරියේ ආයාචනාත්මක වන මගේ සහෝදරයා ගැන මට දැණුනේ අනුකම්පාවකි. ඉඳ හිට ගෙදර එන ඔහු වෙනුවෙන්, මෙවන් සුලු උදව්වක් වත් කරන්නට බැරි නම් අපගේ සහෝදරකමෙනුත් වැඩක් ඇත්දැයි මම සිතුවෙමි. ඇරත් පාඩම් පොතක් පෙරලනු හෝ රූපවාහිනිය බලනු ඇර මට කරන්නට තවත් විශේෂ වැඩක් ද නැත.

"හ්ම්ම්... කීයක ද?"

ඔහු සතුටින් ඇඳ විට්ටමට හේත්තු වී හිඳගත්තේය.

"හොඳ කොල්ල! සීයක එකක්. පර්ස් එක අර ලාච්චුව උඩ."

ඔහුගේ අලසකම ගැන මවාගත් නොමනාපයකින් මම කාමරය හරහා ගොස් ඔහුගේ මුදල් පසුම්බිය අතට ගතිමි. ඕනෑම බාල සහෝදරයෙකු කරන්නාක් මෙන් මම පසුම්බියේ ඇත්තේ මොනවාදැයි පිපරම් කලෙමි. බැංකු කාඩ්පතට අමතරව එහි ඇත්තේ සියයේ නෝට්ටු හතරක් සහ පනහේ නෝට්ටු දෙකකි. සියයේ නෝට්ටුවක් ඇද අතට ගුලි කරගත් මම කාමරයෙන් පිටවුණෙමි.