මිරිඟු සිත්තම - Sinhala BL

29

අප නවාතැන් ගන්නට බලාපොරොත්තු වූ බංගලාව වෙත අප ආවේ හවස් යාමයේ ය.

දවස තිස්සේ කෑකෝ ගසා සෙල්ලම් කර වෙහෙස මහන්සි වී සිටි සැමදෙනාටම, ඒ ගොඩනැඟිල්ල දුටු විට ඇතිවූයේ අලුත්ම ප්‍රමෝදයකි. 

මදක් උස් බිමක පිහිටා තිබූ වික්ටෝරියානු ශෛලියට නිමැවූ ඒ ගොඩනැඟිල්ල, මදක් පරණ එකක් වුවද, මෑතකදී ප්‍රතිසංස්කරණය කොට කළඑළි කොට ඇති බව පැහැදිලිව දක්නට හැකි විය.

බස් රථය නතර වීමත් සමඟම ඉදිරියට ආවේ හොඳින් හැඳ පැළඳගත් තලතුනා යුවළකි.

කෘෂිකර්මය ගුරුවරයා බසයෙන් බැස ඔවුන් වෙත වේගයෙන් ඇවිද ගොස් වැලඳගත් ආකාරයෙන්, මේ සිටින්නේ බංගලාව අයිති ඔහුගේ සහෝදරයා හා භාර්‍යාව බවට මම නිගමනය කළෙමි.

බඩු බෑග් අඩුම කුඩුම කර පින්නාගෙන අපි හැම දෙනාමටම බංගලාව ඉදිරියේ පෙළ ගැසෙන්නට පැය කාලක් පමණ ගත විය.

"....ආයුබෝවන් අපේ ළමයි හැමෝටම!"

කළමණාකාරවරයෙකුගේ ඇඳුමකින් සැරසී සිටි කෘෂිකර්මය ගුරුවරයාගේ සහෝදරයා, අප වෙත හෙලුවේ විනීත සිනහවකි.

"අයියා මට කිව්වම අපේ ළමයින්ට නවාතැන් ගන්න ඕනෙ කියල ඔන්න මම නොමිලේම රෑ දෙකකට ඔයාලට මේ විශාල බංගලාවෙ එක පැත්තක් වෙන් කළා."

ඔහු උගුර පාදමින්, හැරී හෝටලය දෙස බැලුවේ ආඩම්බරයෙන් මෙනි.

"අද වෙනකොට හෝටලයක් විදියට වෙනස් කරලා තිබුණට, මේක එක්දහස් අටසිය ගණන්වල හිටපු තේ වතුඅයිතිකාර සුදු ජාතික ආණ්ඩුකාරයෙකුගෙ බංගලාවක්. මමයි මගේ නෝනයි මේක අයිති කරගත්තේ දැන් අවුරුදු අටකට කලින්. මේ ගොඩනැඟිල්ල මේ පැත්තට එන විදේශිකයින් අතර ගොඩාක් ප්‍රසිද්ධයි. මේ වෙනකොටත් අපේ කාමර දහයටකටත් වඩා නැවතිලා ඉන්නේ ලංකාව බලන්න එක එක රටවල් ඉඳන් ආපු සංචාරකයො. මේ දරුවො මට වෙන්න ඕනෙ එකම පොරොන්දුව තමයි නැවතිලා ඉන්න මේ සංචාරකයොන්ට කරදරයක් නොවන විදියට හැසිරෙන එක."

ඔහු එවර ඔහුගේ සහෝදරයා වූ කෘෂිකර්මය ගුරුවරයා දෙස බැලුවේ ඒ ගැන සැකයෙන් මෙනි. ඒ බැල්ම වටහාගත්තාක් මෙන්, අප ගුරුවරයා මදක් උගුර පාදා, කටහඬ අවදි කළේය.