Eternal Academy: The Lost Angel Princess

Chapter 3: Truth

*Kid's POV*

Dalawang linggo na ring hindi nagigising si ate. Nung masilayan ko yung mukha niya, I know na makakasundo ko siya. Malapit ako sa kanya kahit una pa lang kaming nagkita nung pauwi siya galing sa contest, pero ok ako sa kanya.

"Ate? Bakit ba di ka pa nagigising? Gumising ka na oh..." Malungkot kong sabi habang nakabird form.

Ginalaw niya yung daliri niya ng kaunti at may mga sparks na lumalabas sa kamay niya na ikinagulat ko.

"I-Isa siyang...Heavenlian?"

Gulat akong napatakbo palabas at tinawag ang mga parents niya, pero bago 'yon, nagtransform ako bilang bata ulit.

"Mam! Sir! Si ate po! G-Gising na!"

Dali-dali naman silang napatakbo sa kwarto ni ate at sila din ay nagulat ng makita ang mga spark sa kamay niya. Nagkatinginan ang mag-asawa at nag-aalalang tumingin kay ate.

Nilapitan nila siya at di inalintana kung makuryente man sila o hindi. Hinawakan ko ang kamay niya at ang sakit ng impact, pero di na ako magtataka kung bakit nakakaya ko ito.

"M-Mom? D-Dad?" Naluluhang sabi ni ate. Yinakap naman siya ng mahigpit at nakisali na din ako.

"Ate! Gising ka na!" Dali-dali akong tumakbo at dinamba siya ng yakap.

"I-Ikaw? Ikaw yung...batang tinulungan ko noon, d-di ba?"

"Opo, ate, ako nga po. Magpalakas muna po kayo..."

Ngumiti naman siya at tumango. Tumingin siya sa mga mata ko at hinaplos-haplos niya ang ulo ko kahit nanghihina pa siya.

"A-Ano nga p-pala yung p-pangalan mo, bata?"

Ngumiti ako at pinaglaruan yung buhok ko at sumagot.

"Heheheh! Wala po akong pangalan eh."

Halatang nagulat siya sa sinabi ko at ngumiti rin naman siya di kinalaunan.

"Ah, sige, Heaven..."

Napangiti naman ako sa sinabi niyang pangalan at nagtatatalon ako sa tuwa.

"Anak, anong nararamdama---"

Naputol ang gustong sabihin ng tatay niya ng may lumabas na lightning sa kamay ni ate. Lahat kami, kabilang na si ate, ay gulat na gulat.

"M-Mom! D-Dad! W-What's g-going on?" Hirap niyang sabi.

Nakatulala kaming lahat habang si ate ay gulat na gulat. Napaiyak siya sa takot sa pag-aakalang mamamatay na siya sa mga koryente.

"A-Anak!" Hagulgol ni tita Loren at halata ko ang takot at pag-aalala sa kanya. Hindi siya natatakot sa kidlat na lumalabas kay ate, pero nahahalata ko ang lungkot sa mata nito.

"A-Anak... Anak ko... Kailangan ka naming makausap ng papa mo." Sabi ni Mam Loren at tumango naman si ate.

Lumabas naman ako at nagpaalam para mabigyan sila ng privacy.

*Gale's POV*

"A-Anak... Anak ko... Kailangan ka naming makausap ng papa mo." My mom told me with her teary eyes. I nodded, nervous of what the topic would be.

"Princess, alam mo naman na mahal na mahal ka namin ng mama mo, di ba? H-Hindi naman kami n-nagkulang, d-di ba?" My father asked painfully.

"D-Dad, ano po bang sinasabi mo? Of course not! Hindi po kayo nagkulang. What's really going on?"

They both hugged and looked at each other before glancing back at me. I waited for their response and my mom spoke with her sad eyes.

"Promise na hindi ka magagalit saamin, please? Please, anak...kahit 'yon lang..."

"Opo, just tell me already..."

My heart is now pounding so fast and I can't steady my breathing. Even I have my oxygen with me, I still can't focus.

"H-Hindi kami ang real parents mo... H-hindi ako ang mommy mo... Hindi rin siya yung *sobs* daddy mo..."

I froze in shock at di ko kinaya yung mga narinig ko. I almost had a heart attack because of it.

Ilang minuto akong napatulala at naluha na lang ako sa mga nalaman ko. I'm not mad at them, pero ang sakit lang. All this time, hindi pala nila ako anak and I understand if why they are crying right now.

"B-But you l-love me, r-right? Y-You both d-do right?"

Yinakap nila ako ng mahigpit at sinagot ng "Oo" yung tanong ko. Oh to have such a loving parents...

Ilang oras din kaming nagdramahan at bigla ko na lang natanong kung ilang oras akong nakatulog at yung mga nangyari.

"Princess, 2 weeks ka nang tulog. Yung gumawa sayo lahat ng 'to? Ayon, nabalitaan naming nabaliw."

Gulat akong napatitig sa kanila at muntikan nang mapaupo sa kama ko kung di pa ako pinigilan.

"H-Huh? Si Macy? Nabaliw?"

"Oo, anak. Nabaliw siya kasi may nakita daw siyang ibon at ibinato siya sa lupa. Hindi lang 'yon, isa daw itong bata na nagtransform bilang isang bata."

Natunganga ako lalo at ako rin ay di makapaniwala sa sinabi ni mama at papa.

"Wait...are you even kidding me? Mom! Dad! I'm not a kid anymore..."

"Anak... Hindi kami nagbibiro, and yes, I believe that girl. Iniligtas ka ng isang Heavenlian at isa ako, kami ng papa mo, at ikaw doon."

"A-Ako? Heavenlian? Kayo? Magic?"

"No joke, princess, you're one of us. Isa yan sa katotohanang dapat mo nang malaman dahil sa kidlat na lumabas sa kamay mo." Sagot ni papa.

I'm speachless! Who would ever imagine na isa akong may kapangyarihan? Like, what the hell?

Tinry ko namang magpalabas ng lightning at nagawa ko naman ito. Sakto namang pumasok yung batang si Heaven at tunganga siyang napalapit sa akin.

"A-Ate! Isa kang Heavenlian! Woohoooooooooooo!!!!!" Sigaw niya at napangiti ako kahit na di pa rin makapagsink in saakin ang lahat.

Nagulat ako ng bigla siyang magtransform bilang isang ibon at dumapo sa balikat ko.

Gulat na gulat ako at natakot, pero kumalma din naman ng ipagaspas niya yung cute niyang wings saakin.

"H-Heaven? Don't tell me na ikaw yung nagligtas saakin?"

"Ako nga, ate! Hihiiiiiiiii! Hayaan mo na, nakaganti ka na rin sa kanya kasi baliw na si Macy ngayon. Baliw na hahahahahahah!" Natatawa niyang sabi.

I could sense the familiarity with this kid, I don't know how, and I don't know why, but I feel so good when I'm with her.

"Princess... You'll be transferring in your new school. Magpapahinga ka lang ng kaunti at ililipat ka na namin doon ng mama mo.

Napatango naman ako at kahit nag-aalinlangan, sumunod na lang din ako. Maybe this is destined to happen, after all...

*A/N* o yan, yeheeeeey! Ang saya saya saya saya! Sobrang madrama, no? Hihi! Thanks for reading!