Najmłodsza Klątwa

Rozdział 24: Ciche Zbliżenie

Perspektywa Valentiny

Pojawienie się Benicia, niezwykle utalentowanego wojownika i dziedzica rodu Sol, zmieniło wszystko w życiu Valentiny. Od pierwszego treningu z nim wiedziała, że to nie będzie tylko kolejne szkolenie. Benicio wyróżniał się nie tylko siłą i precyzją, lecz także spokojem, który zdawał się wypełniać każdą przestrzeń wokół niego. To nie była zwykła opanowana pewność siebie, którą Valentina spotykała u innych. Benicio miał coś znacznie głębszego – wewnętrzny spokój, który świadczył o trudnych przejściach i bolesnych lekcjach.

Na początku ich treningów Valentina skupiała się wyłącznie na technice i precyzji ciosów, pragnąc prześcignąć samego Benicia. Jednak stopniowo zaczynała dostrzegać w nim coś więcej. Każdy ruch, każde spojrzenie, nawet milczenie Benicia miały dla niej głębszy sens. W chwilach, gdy odpoczywali między kolejnymi sparingami, zauważała, że jego obecność działała na nią kojąco. Czuła, jak jej wieczny niepokój, pragnienie walki i ambicja łagodnieją w jego obecności. To wyzwalało w niej coś nowego – potrzebę bycia rozumianą i akceptowaną w sposób, który dotychczas wydawał jej się nieosiągalny.

Ich codzienne treningi wypełnione były cichym napięciem, które coraz trudniej było ignorować. Valentina zaczęła zauważać, że jej spojrzenia wędrują ku Beniciowi dłużej, niżby chciała. Obserwowała, jak walczy – z niewymuszoną elegancją i doskonałą kontrolą. Był uosobieniem dyscypliny, do której ona sama aspirowała. W jego obecności czuła, że odnajduje w sobie nową siłę – nie tylko do walki z przeciwnikami, lecz także do zmierzenia się z własnymi demonami.

W pewnym momencie ich interakcje nabrały nowego charakteru. Przestali być tylko sparingpartnerami; między nimi zrodziło się coś więcej, co każdy z nich starał się ukryć. Valentina była wojowniczką, która zazwyczaj kontrolowała swoje emocje, ale w obecności Benicia poczuła, jak jej maska zaczyna pękać. Każdy trening stawał się dla niej nie tylko fizycznym wyzwaniem, lecz także emocjonalnym testem.

Podczas jednego z treningów, gdy słońce zaczynało chylić się ku zachodowi, Valentina i Benicio sparowali w cieniu drzew, których liście rzucały na nich rozproszone światło. Z każdym ciosem, który wymieniali, czuli wzrastające napięcie. Kiedy Benicio zablokował jej atak, a Valentina z impetem zetknęła się z jego ręką, przez chwilę stali naprzeciw siebie, zupełnie nieruchomi, jakby czas stanął w miejscu.

Ich spojrzenia spotkały się, a milczenie, które zapadło, było bardziej wymowne niż jakiekolwiek słowa. Valentina poczuła, jak serce bije jej szybciej, a oddech staje się nierówny. Dotyk jego dłoni był krótki, przelotny, lecz wywołał w niej burzę emocji. Po raz pierwszy od bardzo dawna czuła, że może zaufać komuś bez konieczności ukrywania swojego prawdziwego ja.

Benicio, choć wyglądał na opanowanego, miał w oczach coś, co zdradzało jego wewnętrzne rozterki. W końcu przemówił, jego głos był cichy, jakby obawiał się, że każde słowo może rozbić delikatny moment między nimi.

– Valentina... może lepiej, jeśli będziemy ostrożni. Ten świat nie jest dla nas łatwy. Moje miejsce jest tutaj, a twoje... gdziekolwiek wybierzesz, by być.

Słowa te były szczere, pełne troski, a zarazem wyrażające lęk przed nieznanym. Benicio bał się, że ich uczucia mogą zakłócić jego misję i zasady, którymi kierował się jako wojownik.

Valentina, mimo lekkiego ukłucia żalu, zrozumiała obawy Benicia. Jednak w jego słowach dostrzegła także możliwość, by wyznać coś, co dotąd trzymała tylko dla siebie. Wzięła głęboki oddech i, patrząc mu w oczy, odpowiedziała:

– Moje miejsce jest tam, gdzie znajduję siłę i zrozumienie. A tutaj, w Aldarionie, odnalazłam coś więcej. – Jej głos był pełen emocji, które wcześniej starała się ukryć.

Oniemiały Benicio wpatrywał się w nią, jakby po raz pierwszy widział ją naprawdę. Valentina dodała, ściszając głos:

– Całe życie walczyłam. Z przeciwnikami, ze światem, z samą sobą. A teraz... teraz widzę, że można walczyć inaczej. Nie tylko w bitwach. Walczyć o coś, co naprawdę ma znaczenie.

Benicio milczał przez dłuższą chwilę, ale jego spojrzenie zdradzało, że jej słowa wywarły na nim ogromne wrażenie. Ujął jej dłoń, nie przerywając kontaktu wzrokowego, jakby chciał, by zapamiętała tę chwilę na zawsze. Poczuła ciepło jego dotyku, które rozchodziło się po całym jej ciele, budząc w niej uczucie, jakiego dotąd nie znała.

Chwilę później przerwał im donośny dźwięk dzwonu wzywającego na spotkanie w głównej sali pałacu. Powrócili do rzeczywistości, do codziennych obowiązków, ale oboje wiedzieli, że coś między nimi się zmieniło. Nie mogli już udawać, że to tylko przyjaźń. Każde spojrzenie, każdy gest podczas kolejnych treningów pełen był niewypowiedzianych emocji.

Następnego dnia Benicio otrzymał rozkaz wyruszenia na misję z grupą strażników na obrzeża Aldarionu. Wiedziano o narastającym zagrożeniu i potrzebie wzmożonej ochrony granic. Choć Valentina zdawała sobie sprawę, że to jego obowiązek, czuła obawę, której nie potrafiła ukryć. Przed jego wyjazdem znalazła chwilę, by go zobaczyć i przekazać mu coś, co miało dla niej ogromne znaczenie.

Spotkali się o świcie, gdy świat był jeszcze cichy, a chłodny powiew poranka zwiastował nadejście dnia. Valentina spojrzała mu głęboko w oczy, a jej dłoń delikatnie powędrowała ku jego twarzy. Nie musiała mówić wiele; w jej spojrzeniu Benicio dostrzegł wszystko – tęsknotę, niepokój i głębokie uczucie.

– Wróć cały, Benicio, bo tu czeka na ciebie ktoś, kto potrzebuje cię bardziej, niż chciałby to przyznać – wyszeptała, a w jej głosie było coś, co przenikało jego serce.

Benicio ujął jej dłoń i, patrząc jej w oczy, obiecał:

– Wrócę. Dla ciebie, Valentino.

Valentina patrzyła, jak Benicio odjeżdża na czele oddziału, aż zniknął na horyzoncie. Została sama, lecz jej serce było przepełnione nadzieją. Wiedziała, że ich uczucie, które dotąd było tylko subtelnym napięciem, teraz stało się czymś namacalnym, czymś, co dawało jej siłę i pozwalało wierzyć, że przyszłość może przynieść coś więcej.

Od tamtego momentu każdy dzień spędzała na intensywnych treningach i przygotowaniach do tego, co czekało ją w Aldarionie. Mimo że dzieliła ich odległość, w jej sercu tkwiła pewność, że to dopiero początek ich wspólnej historii.