RUS MAFYASI(TEXTİNG)

41

Hellü askemler. Bu bölümde Su Dericiyi okuyacağız. Bir bölüm onun anlatımından olacak. Sonra devam edeceğiz. Uzatmadan bölüme geçeyim.

Keyifli Okumalar...
🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎
SU DERİCİ.
(Suyun anlatımından.)

"Bunu yapmak istemiyorum!" Dedim kararsız bir sesle.

Karşımdaki Olezka bana boş gözlerle baktı ve koltukta arkasına rahatça yaslandı.

"Yapmak istiyorsun." Diyerek mırıldandı. "Sen ablana nefret besliyorsun,küçük şelale."

Kısa bir süre düşündüm. Ben sadece yüzünü gördüğüm,hiç tanımadığım ablam Haziran Dericiye nefret besliyor muydum?

Besliyordum. En büyük nefreti ona besliyordum.

Konuşmama izin vermeden Olezka tekrar konuştu.

"Tek nefret beslemen gereken kişi ablan değil,küçük şelale." Dedi alayla. "Başka birileride vardır elbet."

Yutkundum ve gözlerimi beyaz duvara çevirdim. Ardından yumruklarımı sıktım.

"Sen mi? Asıl nefreti sana mı beslemem gerek ha!" Dedim ve gözlerimi sıkıca kapattım.

Olezka buna güldü ve ardından yavaşça ayağını salladı.

"Cık cık cık." Dedi onaylamaz bir sesle. "Bendende nefret edebilirsin. Ama senin ilk nefret etmen gereken öz abin ve öz ablan,küçük." Dedi Olezka acımasız bir sesle.

Abim. Polat Uras Derici.

"Abim ne yaptı bana sanki?" Dedim boş vermişlikle. "Tek suçlu ablam."

Tek suçlu ablam. Haziran Derici.

"Hiç bir şey bilmiyorsun,Su." Dedi Olezka derin bir nefes vererek. "Abin seni ablandan saklıyor. Gerçeklerden saklıyor. Farkında değil misin?"

Ona boş gözlerle baktım. Abim beni mi saklıyordu? Sadece güldüm.

"Dalga falan mı geçiyorsun sen benimle?" Dedim acı dolu bir sesle.

"Ben hiç şaka yapar mıyım,Su Derici?" Başını hafifçe yana eğdi. "Yapmam."

"Yalan söylüyorsu-" Olezka sözümü sertçe kesti.

"Ve biri daha var seni ablandan saklayan. Oğlum,Orrel Aleyev." Yüksek sesli bir kahkaha attı.

Daha çok kalbim acıdı sanki.

"Orrel,Ablan,Abin. Hepsine nefret besle. Bana değil. Ben seni gerçeklerden hiç saklamadım,küçük." Dedi ve beni süzdü.

"Kes!" Dedim bağırarak. "Sen hayatımı mahvettin!" Gözümden bir yaş süzüldü. Ağlamak istemiyordum ama yaşlar durmuyordu.

Olezka beni hiç duymuyordu. Beni kimse hiç bir zaman duymamıştı.

"22 yaşındayım ama hiç bir yaşımda yaşamadım ben! Hepsi senin yüzünden. Ben hiç bir zaman yaşamadım! Beni okuttun,acı çekmem için okuttun sen beni! Mesleğim var ama yapamıyorum! Lanet olsun,hayatımı mahvettin!" Artık ağlıyordum.

Acı çekmem için beni okutmuştu,mesleğim vardı. Ama asla yapamıyordum. Dört duvar arasında hapistim.

"Kapat çeneni yeter!" Dedi öfkeyle Olezka. "Haddini aşma."

Sadece sustum. Eğer tekrar konuşsam. Bu son sözüm olabilirdi. Ben daha ölmek istemiyordum. Gerçeğimi,kendimi ve hayatımı bulmadan ölmeyede hiç niyetim yoktu.
🤎🤎🤎🤎🤎🤎
HAZİRAN DERİCİ.