RUS MAFYASI(TEXTİNG)

47

Selam askeslettolar. Özledim sizi. Şu son günlerde Emare okuyorum,çarpılmış hissediyorum. Ha birde şu konu hakkında bahsetmek istiyorum hemen. Lütfen ne yapmam gerektiğinde bana yardımcı olursanız çok sevinirim.

Yeni bir kurguya başlamayı düşünüyorum. Ama şahsen araftayım. Tam şu an wattpadin kapatıldığı,kullanıcıların az girdiği dönemdeyiz. Cesaret edemiyorum pek. Ama riskte almak istiyorum. İnanılmaz arada kaldım. Yazarsam,sonra emeklerim boşa giderse diye korkuyorum. Kitap,olar örgüsü,karakterler her şey hazır. Yardımcı olursanız bana sevinirim. Pinterestten yazabilirsiniz.

Pinterest:sadecesudeyim
İnstagram:kafamdakirenklerr

Lütfen yazın.

Neyse daha da uzatmadan bölüme geçiyorum.

Keyifli okumalar...
🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎
21 YIL ÖNCE...
Türkiye/İstanbul

Bugün Türkiye'de hava oldukça güneşliydi. Yağmurlar Haziran Dericinin göz yaşlarıysa, bu güneşte Su Dericinin onu yakan acılarıydı.

Derici Malikanesi yine sessizdi. Su Derici yine yoktu. Yine ve yine.

Polat ve Haziran bir odada beraber yan yana oturmuşlardır. Polat, her şeyin farkındaydı. Polat demek yanlış olurdu. O Urastı. Polat olacak kadar karanlığa batmamıştı.

Polat,bir kaç gün sonra ailesi tarafından kapı dışarı edileceğini biliyordu. Hazirana sıkıca sarılmıştı. Haziranı bu bataklıkta tek başına bırakmak istemiyordu. Onuda yanında götürmek istiyordu ama babası Ali Derici buna asla izin vermezdi.

Gözden çıkarılan ilk çocuk hep Polat Uras Derici olmuştu. Diğeri ise Haziran Derici. Su Derici ise hiç.

Polat küçük kardeşine bakıp şefkatle gülümsedi.

"Güzel kardeşim benim,keşke sende gelsen benimle."

Haziran abisinin suratına göz kırpıştırarak baktı.

"Nereye gidiyorsun ki abi?" Dedi o paytak sesiyle. O da abisini çok severdi. Her şeyde ona sığınırdı. Ama Yıldız ve Ali Polat'ı hep Hazirandan uzak tutarlardı. Polat ise yere çöküp camdan bakıp yapılan her şeyi düşünürdü.

Polat şefkatle baktı minik kardeşine.

"Ben yokken sakın ağlama tamam mı? Asla. Yakarlar canını küçüğüm. Yapma." Polat'ın gözleri dolmak üzereydi ama kardeşine bunun bir elveda olduğunu belli etmek istemiyordu. Uras, burayı bir daha geri dönmemek üzere terk ediyordu. Ama Polat intikam ateşi ile geri dönen o insandı.

"Söz ağlamam abim!" Dedi  Haziran hemen ve elini çırptı. Polat daha çok üzüldü. Kalbi paramparça oldu gibi hissediyordu. Hiç istemiyordu kardeşini bırakmak.

"Kurban olurum sana." Haziranın kafasını öptü. Polatta her ne kadar küçük olsa onu her zaman bütün gücüyle koruyup kollardı.

Fakat nerden bilebilirdi ki çok sevdiği kardeşi Haziranın onu unutacağını? İsmini bile hatırlamayacağını.

"Abi.." dedi Haziran yine paytak sesiyle.

"Söyle abim." Dedi Polat anında.

"Hiç bırakmazsın değil mi beni abim?" dedi masum çıkan sesiyle. Haziranında en büyük korkusu kaybetmekti.

"Bırakmam." Dedi direkt.

Polat hiç bir zaman küçük kardeşini sevmeyi bırakmazdı. Hemde hiç bir zaman. Asla ve asla.