RUS MAFYASI(TEXTİNG)

39

Selam askemlerrr. Bölüm yazasım gerçekten aslında hiç yok. Çünkü bölümler okunmuyor,ve ben hiç müsait olamıyorum. Cuma çarşamba voleybol antremanlarım var, maç sezonu başlıyor. Ve ödevler falan. Sizin bölüm beklediğinizi bildiğim için yazacağım sadece. Karakterleri özlemişim ama şaşwşwşw.

Keyifli okumalar...
🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎

Orrel arabayı sakince sürüyordu ama yüzü hiç sakin değildi. Ben ise kendimi suçlu hissetmeye başlamıştım.

Benim yüzümden masum bir kız,o pislik adama verilmişti. Bu işi kesinlikle halletmeliydim. Orrel sanki bu gergin havayı bozmak ister gibi hemen sırıtarak bana döndü. Bakışları karnıma kaydı.

"Bebeğimiz iyi mi,yavrum?" Dedi şakayla ama sesi bunun gerçek olmasını diler gibiydi.

"Saçmalama ya." Dedim gülerek göz devirip.

Bakışları hemen gülüşüm kaydı.

"Gülüşünü yerim."

"Ye." Dedim alık alık.

Arabayı sağa çekti. Ardından beni ani bir hareketle kucağına çekti. Ellerini belime sıkıca sardı ve dudağıma küçük bir öpücük kondurup hafifçe ağzımı ısırınca kısıkça inledim.

"Yavaş be." Dedim tüm romantikliği bozarak.

"Sana karşı her zaman,hızlıyım." Boynumu öptü.

Ardından bakışları memnuniyetsizce bileklerime indi ve bileklerimi okşadı.

"O Viktorun ecdadını sikeceğim." Sesi sertti ama bileğimi öpüşü yumuşaktı.

Orrel derin bir nefes alıp karnıma baktı ama hemen bakışlarını kaçırdı ve beni göğsüne yatırdı.

"Doktora gidelim mi,yavrum? Bir yerin acıyor mu? Yaptı mı size bir şey-" Bir anda size kelimesini söylemesi ile sustu ve düzeltti. "Yaptı mı sana bir şey?"

Tam anlayamadım ama Orrel galiba bebek istiyor ya.

"Doktora gerek yok,sadece bileklerim böyle. Bir şey yok." Ellerinin üzerindeki damarlarına dokunuyordum.

Kafamın üzerinden öptü. Ardından konuşmaya başlayacaktı ama hemen sustu. Eğer yine benden bir şeyler saklanıyorsa gerçekten kafayı yiyebilirdim.

"Ece için endişelenme. Ama sakın." Dedi ciddi bir sesle. "Sakın,onu kurtarmaya çalışma. Ben halledeceğim. Seni üzmelerine daha çok izin vermeyeceğim."

Düşünülmek. İlk defa biri tarafından düşünülüyordum. Biri beni önemsiyordu. Değer veriyordu. Böyle bir şey miydi bu? Beni annem bile düşünmemişti.

Sevmek. Sevmek neydi? Sadece önemsemek ve korumak mıydı? Hayır. Sadece bu değildi. Hiç değildi.

"Ben senin neyinim?" Dedim nazlı bir ses tonuyla. Şımarmıştım. Sanki bir kaç saat önce kaçırılmamış gibi.

Orrel hemen sırıttı ve gözleri yumuşadı. Yanağımı öptü ve mest edici bir sesle konuştu.

"Sen benim her şeyimsin."

Hafifçe gülerek dudağımı ısırdım.

"Hı,öyle mi?"

Gözlerimden öptü.

"Öyle. Her şeyimsin,sadece benim Ayışığı'm."

Her an ayağa kalkıp mutluluktan tepinecek gibiydim.