RUS MAFYASI(TEXTİNG)

44

Selaam. Bölüm için heyecanlı olduğumu söyleyebilirim,ama bir o kadar da kafam karışık. Sakı günüde voleybol maçım var,onun içinde fazla stresliyim. Neyse çok uzatmak istemiyorum hemen bölüme geçelim.

NOT:BÖLÜMÜN SONUNDA 4 KARAKTERİN MODELİ VAR BAKMADAN GEÇMEYİN:)

Keyifli okunmalar...
🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎🤎
Herkese tek tek bakmıştım. Yüzlerine,gözlerine. Bunca zaman hepsi Su Dericiyi aslında biliyordu,bir tek ben mi bilmiyordum? Yoksa sadece bir kaç kişi mi biliyordu?

Kalbim son derece hızlı atıyordu,ellerim terlemişti. Pür dikkat o kıza kesilmiştim. Ardından birinin koluma dokunduğunu hissettim. Bu Duruydu.

"Bana bak,Haziran. Lütfen bak." Dedi yalvarır bir ses tonuyla. "Bak bana. Haziran!"

Hiç bir şey duymuyordum sanki,herkes gözümde bana ihanet etmişti. Şu anda sonuç buydu.

Gözümden bir damla yaş aktı, bununda farkında değildim. Ellerimi sıkıca yumruk yaptım,çığlık atmak istedim. Bağırıp kaçmak istedim. Durunun kolumda ki elini tutup sertçe ittirdim.

"Bana dokunmaya kalkışmayın bile." Sesim beklemediğim kadar duygusuz çıkmıştı. Hiç bir duygu yoktu ses tonumda.

Gerçeklere sırt dönmemiştim,dönmeyecektim. Hiç bir zaman korkak biri olmamıştım. Kimin karşısında olacağım beni hiçte korkutmuyordu.

Duygusuzluk büyük bir silahtı. Ve benim artık takındığım silahta buydu.

Bir el yanağıma dokundu,bu elde şefkat hissettim. Polattı bu. Bana baktı,ama gözlerinden hiç bir duyguyu anlayamadım.

"Bana dokunmayın dedim!" Sertçe onun elinide iteklediğimde Polat kırıklıkla bana baktı.

Ellerim daha çok titredi,terledi. Yumruklarımı daha çok sıktım.

"Hepiniz.." dedim sesim titriyordu. "Hepiniz mi sakladınız ya benden?" Hepsine tek tek baktım. Hiç biri konuşmadı ya da konuşamadı.

"Arda?" Dedim çaresizce. "Sende mi?" Susunca öfkeyle bağırdım. "SUSMAYIN YETER!"

Çileden çıkmıştım, susmasınlardı. Konuşsunlardı.

Nataliaya baktığımda her şeyden habersiz duruyordu. Yavaş adımlarla bana yaklaşacaktı ki durdu ve ben dışında herkese tek tek iğrenç bir varlıkmış gibi baktı.

Arda ise öfke dolu gözlerle Polat ve Orrel'e bakıyordu. Lev ise kaşlarını yukarıya kaldırmış rahatça olayı izliyordu. Ama gözleri bana döndüğünde beni süzdü. Halime acımış mıydı?

Duru ise gözlerini yere eğdi ve yutkundu. Sustu. Polat'a baktım o da sadece susuyordu ama bana bakıyordu. Orrel ise gözlerinde pişmanlık yokmuşcasına dikmişti bana gözlerini.

Orrel önüme geçti ve sertçe yutkunup gözlerime baktı.

"Bu bir ihanet değil." Dedi boğukça. "Seni kurtarış Haziran. Kurtarış."

"Kes be!" Dedim öfkeyle. "Sikerim kurtuluşu! Besbelli ihanet bu! Ben kardeşimi bulmak için yırtınırken,siz bana.." nefesim kesiliyor gibi olmuştu. Tutunacak yer aradım. Gözlerim kararıyordu. "Siz bana.. Mahvettiniz siz beni..." Orrelin göğsünden ittirdim ve ağlayarak yumrukladım.

"Mahvettiniz beni! Ben kardeşimi bulmak için kendi canımı ortaya koyarken siz onu sakladınız mı benden!?" Daha çok ağladım. Nefesim gerçekten kesiliyor gibiydi.