— p r o l o g u e h i g h l i g h t s—
TALA EUGENE
“Based on our examination findings‚ Mr. De Roma has been diagnosed with transient amnesia. This is a of amnesia characterized by temporary memory loss. This phenomenon is commonly observed in individuals who have sustained head injuries‚ including concussion or traumatic accident like Mr. De Roma ” Explinasyon ng doctor habang naka harap sa medyo may katandaang babae at isang lalaking nasa early 30.
“Fetal status is stable‚ but miscarriage risk remains high. To ensure a safe pregnancy‚ we recommend reduced stress levels and complete bed rest”
My eyes widened, tears flowing down my cheeks. Hindi ko alam kong anong pinaghuhugotan ng aking luha, nang marinig ko ang sunod na sinabi ng doctor ay tila nakaramdam ako ng kakaibang sakit. It feels like someone stabbing me in my heart.
Sinubokan kong alalahanin ang pinanggalingan ko ngunit ni isang detalyi ng aking nakaraan ay wala akong maalala.
Dumapo sakin ang tingin ng lalaking animo’y may galit sa mundo kong makatingin. Nang lumabas ang doctor ay may mahinang sinabi ang medyo may katandaang babae sa lalaki saka humakbang palabas.
He was coming in my direction with the same deadly look “How’re you feeling?” He asked with a cold tone
“You’ve asked me that nth times already” inis kong untag automatikong umikot ang kaniyang mata sa kawalan
Matalim man ang kaniyang mga tingin ngunit sa hindi ko malaman laman na dahilan ay ayaw bumitaw ng tingin ang mata ko sakaniyang mata.
He’s breathtaking handsom‚ like a god. Dumapo ang tingin ko sa mapupulang labi niya ma animo’y nang-aakit. His face is incredibly smooth‚ poreless. His massive biceps are toned‚ at tila ginugugol lamang ang buong araw sa pagbubuhat ng dumbbell. I’m not sure—but I think he’s around 6 feet 3 inches tall
“Done checking?” He asked using his cold tone.
“Ang gwapo mo kasi” I said. There’s no trace of emotion on his face
“Tss” He hissed‚ saka humakbang paalis
BAHAGYA kaming napalingon sa pinto as someone knocked‚ and within seconds. Bumukas ang pinto at iniluwa dalawang lalaking medyo may katandaan na‚ dalawang babae na kong hindi ako nagkakamali ay kaedad lang ni Mr. Gorgeous. Napaawang ang labi ko ng humakbang sila papasok.
Silang lahat ay may mga ngiti sa labi maliban na lamang sa lalaking medyo may katandaan at tulad ni Mr. Gorgeous‚ hunky din iyon. At tiyak na maraming na l-link na babae nong kabataan nito.
Inilapag nila ang kanilang mga dala sa hospital bedside table. Nakangiting lumapit sa kinahihigaan ko ang isang babae.
“Kumosta ang pakiramdam mo?” naluluha luha pa niyang tanong‚ kunot noo ko siyang tinignan—as I have no ideo who she is.
“S-sino kayo? H-hindi ko kayo kilala” nauutal kong sabi.
Wala talagang ideyang pumasok sa utak ko kung sino sino ang mga taong kaharap ko ngayon. Bagaman hindi ko napigilan ang patak ng aking mga luha.
“Gene‚ I’m so sorry for not being by your side when you needed me. Hindi kita nadamayan sa sakit nararamdaman mo sa mga gabing iyon. Hindi sana mangyayare ’to” Umiiyak niyang sabi—my heart is beating so fast.
Wala akong maalala pero pakiramdam ko ay kilala sila ng puso ko.
Hindi ko alam san ibabaling ang tingin ko‚ sinubokan kong alalahin ang mga mukha nila pero habang pinipilit ko ay siya ding pasakit ng pasakit ang ulo ko.
