Immunitet

Rozdział 24

Przymknęłam powieki, a następnie przyłożyłam palce do skroni, chcąc złagodzić ból głowy, który nie dawał mi ani chwili wytchnienia. Hałas, panujący w klasie jeszcze bardziej potęgował moje złe samopoczucie. Każdy głośniejszy dźwięk sprawiał, że miałam ochotę wybuchnąć. Pociągnęłam nosem, czując, jak katar spływa w dół moich zatok, utrudniając mi oddychanie. Było mi strasznie zimno, mimo że miałam na sobie trzy warstwy ubrań.

Odetchnęłam głęboko, a potem otworzyłam oczy i spróbowałam skupić się na słowach nauczyciela, jednak mgła przysłaniająca mój umysł, skutecznie mi to utrudniała.

- Laro?

Spojrzałam na Olivię, która przyglądała mi się z troską.

- Tak?

- Nie wyglądasz najlepiej- mruknęła, a następnie przyłożyła mi rękę do czoła.- Jezu! Jesteś rozpalona. To na pewno dlatego, że siedziałaś na dworze w cienkim płaszczu. Mówiłam ci, że...

Odtrąciłam jej dłoń.

- Nic mi nie jest.

- Oczywiście, że jest. Jesteś chora.

- Nie jestem.

- Jesteś. Wróć do domu.

- Nie.

Naturalnie Olivia nie przyjęła odmowy. Zanim dążyłam zareagować, podniosła rękę, zwracając tym samym uwagę nauczyciela.

- Co się stało?- zapytał dziewczyny.

- Lara źle się czuje, czy mogę pójść z nią do pielęgniarki?

- To nie prawda. Czuję się dobrze- zaprotestowałam od razu.

Mężczyzna przeskanował mnie widokiem.

- Faktycznie nie wygląda najlepiej- powiedział pod nosem.- Masz rację, lepiej z nią pójdź- zwrócił się do Olivii.

15 minut później siedziała już w gabinecie pielęgniarki i słuchałam wykładu na temat przychodzenia chorym do szkoły. Liv wróciła już na lekcje. Całe wieki zabrało mi przekonanie jej, że poradzę sobie sama.

- To się więcej nie powtórzy- wymamrotałam, gdy kobieta skończyła swoje kazanie.

- Dobrze. A teraz wracaj do domu.

Chciałam się sprzeciwić, jednak wystarczyło jedno jej spojrzenie, bym zmieniła zdanie.

Po prostu przytaknęłam, nie mając siły się z nią kłócić.

Wyszłam z gabinetu, pociągając nosem. Ten katar zaczynał mnie już porządnie denerwować. Wyciągnęłam telefon i zamarłam z palcami nad ekranem. Aaron miał wrócić do domu dopiero wieczorem, więc nie mogłam do niego teraz napisać.

Westchnęłam ciężko, wciskając ikonkę wiadomości.

Ja: Masz jakaś ważną lekcję?

Odpowiedź nadeszła po chwili.

Nicholas: To zależy.

Ja: Od czego?

Nicholas: Od tego, czego ode mnie chcesz.

Wywróciłam oczami.

Ja: Pielęgniarka wysłała mnie do domu, ale nie mam jak się tam dostać. Mógłbyś mnie podwieźć?

Czekałam przez parę minut, jednak nie dostałam już żadnej wiadomości.

Zmrużyłam oczy.

Nie odpisał.