RAKİP ÇETE // 2pm

22. Bölüm (Korkmuyorum)

Nichkun'un agzından;

Fazla boş, fazla karanlık. Tarif edemedigim derecede bosluktayım. Yanımda ne sevdiklerim ne de arkadaslarım var. Neredeyim, burada ne yapıyorum hicbir fikrim yok.

"-Geldin mi?"

Yankılı gelen sesle arkamı döndüm.

"-Anne?"

Annem bu sözümle gülümseyip kollarını actı. Şaşkınlıktan agzimla gozlerim açılmış, karsımda dikilen anneme bakıyordum. Sanki bu karanlık, kasvetli yer, o gelince aydınlanmıstı. Annemin yuzunu daha net görebiliyordum simdi. O muhtesem gülümsemesi yüzünden hic eksik olmuyordu simdi oldugu gibi.
Hala kollarının açık oldugunu farkettigimde agır adımlarla ona dogru yürüdüm. Bir yanım gitme diye çıglık atarken, diger yanım yumusak bir tonda git diyordu. İkilemde kalmıs beynim zonklarken, ayaklarım hala annem oldugunu sandıgım kisiye gidiyordu. Sonunda tam karsısında dikilip onu süzdüm. Beni bekliyor gibiydi. Ani hareketle kolları, bedenimi sarınca irkildim. Buz gibiydi. Ondan ayrılınca gözlerindeki boşlugu gördüm. Kafam hala karısıktı. Ne yapmalıyım, nasıl yapmalıyım, hatta neyi yapmalıyım bilmiyordum. Su an bu karmasa yuzunden çocuk gibi aglayabilirdim. Aklım cidden çorba gibi olmustu. Bir bosluktaydım ve kafamda bir ton soru isareti vardı.

"-Yanıma gelmeyeceksin. Sadece sana son kez sarılmak istedim oglum."

Annemin bu sözlerinden sonra gözlerimi kırpıstırdım. Beynimi delercesine yerlesen soruyu sordum anneme bos gözlerle.

"-Öldüm mü?"

Mantıksız bir o kadar da karmasık, aklimin almadigi soruyu sormustum. Güldü.

"-Ölmeyeceksin. Seni seven o kadar kisiye bunu yapamazsın."

İste simdi çıldıracagım. Beynimi bulandıran sorular cevabini buluyordu. Su an resmen iki dünya arasındaydım. Bu bana o kadar mantıksız geliyordu ki kafayı yiyecektim. Karsımda 5 yıl önce ölen annem bana bakıyordu ve ben iki dünya arasında bir secim yapmak icin buradaydım. Secimi ben mi yapacaktım? Bu bir rüya olabilir mi peki? Bilmiyordum lanet olsun ki hicbir sey bilmiyordum. Sadece uyanmak, evet uyanmak istiyordum.

"-İstemiyorum. Ölmek..ölmek istemiyorum."

Yutkunarak anneme baktım. Su an aglamamak icin dislerimi sıkıyorum ve nefesim titrek cıkıyor. Neden bilmiyorum ama bedenim titremeye baslamıstı. Korkudan mı yoksa baska bir sey mi bilmiyorum ama diyorum ya. Bunlar bana cok mantıksız geliyor.

"-Ölmeyeceksin."

Anneme bos gözlerle bakmaya devam ediyordum. O ise gülümseyerek bana bakmaya devam ediyordu. Onu cok ozlesem de, sanki ona bir adım atınca bosluga düsecektim.

"-Git."

Annem uyarıcı sesiyle konusunca istemsizce kafa salladım. Arkamı ona dönüp boslukta yürümeye basladım. Ne yapmam gerektigini bilmeden yürüyorum. Sonu nereye cıkacak bilmiyorum.