Blame it on the Rain - [BL]✓

CHAPTER 14

CHAPTER 14

Ice’s Point Of View

“Ang simple lang ng bahay pero halatang mamahalin ang mga nandito.” Napapatango pa si Levi habang sinusuri ang bahay. Isa lang itong kubo na may dalawang palapag. Hindi ko alam kungkubo pa ba ang tawag dito. Halatang bahay bakasyunan lang. Makikita lang din ang dagat.

Tatlo na lang kaming naiwan dito dahil ang bilin ni Alyssa ay ngayong gabi lang daw kami nandito kaya ang iba ay nagsigala na. Tss! Hindi naman ang gala ang pinunta naming dito.                          

“T-This vase—”

“Ano namang mayro’n sa vase na ’yan?” Narinig kong tanong ni Levi kay Kotaru.

Nanatili lang akong nakatingin sa kanila. Hindi ba sila napagod sa byahe?

 Kotaru lean a little to stare the designs of the vase. Sinuri niya itong mabuti at kaunting nagulat. “It is worth twenty thousand—”

Napakunot ang noo ni Kotaru nang sumabat naman si Levi.

“Sus! Iyon lang at manghang-mangha ka na?” natatawang saad ni Levi aabay tapik sa likod  ni Kotaru.

“Dollars,” Kotaru blankly replied.

Halos lumuwa ang mga mata ni Levi sa narinig. “The fuck?! Seryoso?”

Kotaru nodded, but he freezes “I saw this at . . .”

“Benta natin ’to para makabili tayo ng ref,” Levi suggested as he touches t he vase.

Napapailing na lang ako sa sinabi niya. “Enough with those thoughts, Levi.”

Walang pag-aalinlangang tinampal ni Kotaru ang kamay ni Levi. “Don’t touch it. Your life isn’t enough to pay for it if it breaks.”

“Oho! You mean I'm worth lower than $20,000?” Levi snickers. Tumaas-baba pa ang kaniyang mga kilay.

“Yes.”

“What the?!” Umuusok na sa inis si Levi.

Patuloy lang sila sa pagbabangayan. Sa rami ng sinasabi ni Levi ay kabaliktaran naman ito kay Kotaru. Isa o dalawang                                               salita lang ang sinasagot. Napatingin ako sa wall clock. Alas otso na ng umaga. Naspatayo na lamang ako. Karindi ang dalawang ito kung magbangayan. I sighed. It’s been a while since he became loud like that. And to think na si Kotaru ang nakatapat niya. Napailing ako sabay naglayo papalayo sa kanila. They have been awfully close these past few days.

“Saan ka pupunta, Ice?” nakakunot ang noong tanong ni Levi habang hawak ang tainga ni Kotaru na ngayon ay napapangiwi na. Namumula na ito.

“I need to do my morning routine or else I’ll become old like you.” I wave my hand. Bahala na sila sa buhay nila.

“You!”

Hindi ko na nilingon si Levi at lumabas na lang sa bahay.

Hindi naman masyadong mainit dahil halos puno lang naman ang nasa paligid ng bahay. I just stretched my arms as I walk. Masarap ang simoy ng hangin at sobrang tahimik ng paligid. It’s a good decision to get out of the house. When I felt that my body warmed up already, I started to jog.