Being the same one? with Viktor Fischer and Joël Veltman (VOLTOOID)

Hoofdstuk 13

Ik sla de autodeur achter me dicht en loop dan de toekomst op. Vandaag is al weer de derde dag van mijn stage. En het was de eerste rustige dag. Ik hoefde pas rond 11 uur te beginnen en zou waarschijnlijk rond een uur of drie alweer klaar zijn. Alles wat ik hoefde te doen, was de training analyseren. Hoe reageren de jongens op nieuwe opdrachten, hoe reageren ze op aanmerkingen en andere aanwijzingen? Zo zou mijn dag er uit zien. Ik kijk omhoog, tussen de wolken door zie ik een waterig zonnetje tevoorschijn komen. ook al was het nog maar eind februari, het was al best lekker weer. Zeker voor de tijd van het jaar. Ik zie een paar spelers ook het complex op lopen. ik begroet een paar jongens vrolijk en loop dan door naar de rand van het veld, waar ik in de dug out ga zitten. Ik haal mijn schrijfblok uit mijn tas en kijk het veld op. Intussen zijn er al een paar spelers het veld opgekomen en niet veel later begint de training ook.

'Volgens mij hebben de spelers wel een klik met je he?' Frank is naast me komen zitten en samen kijken we nu naar het veld, waar de jongens een wedstrijdje aan het afwerken zijn. Ik knik zacht. 'Ik denk het. Ik doe mijn best.' Frank kijkt me aan. 'Ze vinden je geweldig!' ik voel dat ik begin te blozen. 'En om eerlijk te zijn, ik snap de jongens best. Ik had het wel geweten als wij vroeger zo stagiair hadden.' Ik heb nu echt het gevoel dat mijn wangen helemaal rood zijn. En eigenlijk weet ik ook niet wat ik moet zeggen, dus kijk ik maar stil voor mij uit. 'He, niet zo verlegen. Je bent een fantastische meid. En dat vinden we allemaal.' Ik glimlach. 'Ik ben zo blij dat ik hier mijn eindstage kan lopen.' Nu is het Frank die glimlacht, dan staat hij op. 'Sorry, ik vindt het heel gezellig. Maar de plicht roept.' Ik grinnik en zie Frank weer het veld op lopen. ik kijk naar mijn schrijfblok. Ik zat hier nu ruim twee uur, en had al een stuk of vijf blaadjes vol geschreven. Met allerlei dingen die me opgevallen waren. Ik moest het nog wel echt uit gaan werken, maar als ik dat gedaan heb, heb ik toch mijn eerste artikel van mijn eind stage verslag

'How is life?' James kijkt me vragend aan als ik zijn kantoor binnen kom lopen. 'Goed denk ik.' 'Denk je?' James is nu opgestaan en kijkt me nog steeds vragend aan. 'Ik heb je de hele training gezocht, waar was je?' James kijkt me nu meelevend aan. 'Ik zat in de kantine. Ik dacht misschien vindt je het wel fijn om even alleen te zijn. En alleen uit te vogelen enzo.' ik knik langzaam. Ik vond het dood eng, maar ergens ook wel fijn dat ik het nu alleen moest doen. Ik zou er toch een keer aan moeten wennen, dus dan maar zo vroeg mogelijk.

'Meid je gaat echt nog eens bij de top van de wereld horen. Dit is fantastisch! Dit is van wereldniveau!' Ik voel dat ik begin te blozen. Ik had James net mijn aantekeningen en opmerkingen van de training laten zien en volgens hem zag het er dus wel goed uit. 'Als je het uit gewerkt hebt, moet je het maar een keer aan Frank laten zien. Ik denk zomaar dat hij hier wel eens iets mee kan.' Ik kijk hem dankbaar aan. 'Ik ga er vanavond of morgen aan beginnen. ' James glimlacht. 'Je moet gaan he?' ik knik schuldbewust. 'Ik heb met Vik afgesproken.' 'Maar meid, dat is super. Ik hoor het wel he?' ik knik. 'Natuurlijk. Je hoort het morgen.' dan sta ik op en loop richting het hoofdveld, waar ik met Viktor heb afgesproken. Ik kijk ondertussen snel op mijn telefoon. Tien voor drie. Perfecte timing dus. Als ik aankom lopen, zie ik Vik ook net aankomen. Hij zwaait vrolijk als hij me aan ziet komen lopen. en ik zwaai terug.