Being the same one? with Viktor Fischer and Joël Veltman (VOLTOOID)

Hoofdstuk 28

                  

 

 

'Kom hier kleintje.' Luke opent zijn armen en ik nestel me er dankbaar in. 'Je doet het super goed en je mag best huilen.' Ik begin nog harder te huilen en druk mijn hoofd tegen Luke's borst aan. 'Het is alleen... ik mis ze zo erg.' Luke aait zachtjes met zijn hand over mijn rug. 'Dat weet ik, en daar kan ik helaas ook niets aan veranderen.' Ik kijk hem aan en glimlach. 'Maar ik zal er altijd voor je zijn!' ik kijk hem nog een keer aan en zie dat Luke nu ook tranen in zijn ogen heeft. 'Ik zal er ook altijd voor jou zijn.' 'Kom hier gekkie.' Luke opent zijn armen en geeft me een knuffel. 'Ik hou van je.' 'En ik van jou'

'Kom binnen.' Ik houd de deur open en Joël stapt naar binnen. Ik zie dat hij het ook ongemakkelijk vind, maar toch geeft hij mij een knuffel. Luke en ik waren al weer een paar uur terug van de begraafplaats, het was net als elke keer vreselijk zwaar, maar ook mooi. We halen altijd herinneringen op, en praten en praten. het voelt altijd fijn om er te zijn. En nu stond Joël hier dus in onze gang. Luke wilde met hem bijpraten, zijn beste vriend van de basisschool, en hij wilde dat ik er ook bij was. Vroeger was ik altijd stiekem verliefd op Joël geweest, en de paar keren dat ik met hem en Luke mee mocht voetballen of buiten spelen, ik voelde me altijd zo stoer en groot. We maakte met zijn drieën de grootste avonturen mee, soms had ik zelfs het gevoel dat Joël ook mijn broer was, zo vaak hij bij ons over de vloer kwam.

Tot dat moment; Luke en Joël zaten net in groep 8 en ik in groep 2. De twee jongens voetbalde al zo lang ik het me kon herinneren bij de plaatselijke club. Tot die ene dag, het schooljaar was net begonnen, het was vrijdag avond en Luke en Joël hadden net een training gehad. Joël zou die avond bij ons blijven slapen vandaar dat even naar acht de jongens vrolijk de tuin in kwamen rennen. Joël had een envelop vast en Luke keek hem alleen maar met grote ogen aan. Verbaasd stond ik op van mijn schommel en liep naar de twee toe die intussen bij mijn vader waren gaan zitten. 'Wat is dat?' Ik wees naar de envelop, die nu midden op tafel lag. 'Die heeft Joël van zijn trainer gekregen.' Ik haalde mijn schouder en stond op om weer terug naar de schommel te lopen. 'OMG gozer, dit is echt vet!' Joël staarde alleen maar voor zich uit. 'Je word gewoon een prof.' 'Het is alleen een uitnodiging voor een training he?' Joël keek Luke aan. 'Maar het is wel Ajax, en met jou talent blijft het vast niet bij een training.' Mengde mijn vader zich nu ook in het gesprek.

In de jaren die volgde was het leven van de twee vrienden volledig veranderd. Joël verhuisde samen met zijn ouders aan het eind van groep 8 naar Amsterdam om daar naar de middelbare school te gaan en zich volledig te concentreren op Ajax. Terwijl Luke hier achterbleef en naar de middelbare school ging.In de jaren die volgde deed Joël het steeds beter en doorliep hij de hele jeugd van Ajax. Luke ging vaak naar Amsterdam, alleen ik zag Joël bijna nooit meer. Iets wat ik best jammer vond. Hij kwam soms nog wel eens terug voor verjaardagen ofzo, maar veel vrije tijd had hij niet meer. En daarbij voor mij had hij helemaal geen tijd meer. Een van de laatste keren dat hij terug kwam, was 7 jaar geleden. De begrafenis. Hij was gekomen om Luke en mij ook te steunen op deze dag. Maar sinds die hadden we elkaar eigenlijk bijna nooit meer gezien. Zeker de laatste paar jaar. Hij had nu immers een voetbalcarrière waar hij zich op moest focussen. Ik was Joël eindelijk bijna vergeten, toen ik hem weer tegen kwam. Het is ineens allemaal zo raar.

'Wil je wat drinken?' Luke kijkt Joël, die inmiddels op de bank is gaan zitten, vragend aan. 'Doe maar wat fris.' Luke knikt. 'En jij?' nu kijkt hij mij aan. Ik schud mijn hoofd. 'Ik haal wel, jullie hebben volgens mij wel wat te bespreken.' 'Dankje lieverd.' Ik glimlach en loop naar de keuken.

WOW, HET BOEK IS KLAAR :0, DIT IS NIET HET EINDE HOOR. :) JULLIE SCHOKKEN HE? ER KOMEN NOG 10 HOOFDSTUKKEN, EN DAN IS DIT BOEK UIT. MAAR GEEN ZORGEN, IK GA EEN VERVOLG MAKEN, XXX