Being the same one? with Viktor Fischer and Joël Veltman (VOLTOOID)

Hoofdstuk 30

'Ik heb denk ik wel het een en ander uit te leggen.' Begint Joël. Ik knik. 'Waar is Luke?' 'Naar bed.' Ik knik. 'Vertel maar, ik ben wel benieuwd waarom je me wekenlang belachelijk maak en dan opeens de beste vriend van Luke van vroeger blijkt te zijn.' Joël knikt schuld bewust. 'Ik wil dat hoe je straks ook over me denk, je weet dat ik daar enorm veel spijt van heb. Ik had het nooit mogen doen, maar het gebeurde..' Ik knik. 'Vertel maar, want hier heb ik ook niet veel aan.' Joël haalt een keer diep adem en begint dan te vertellen. 'Ongeveer twee weken voordat jij aan je stage bij ons begon, vertelde James al dat er een stagier zou komen, een vrouw notabene.' Ik kijk Joël met grote ogen aan. 'Ik had via via gehoord dat je tegenwoordig ook in Amsterdam woonde en dat je bezig was aan je laatste jaar studie psychologie. En je je ging specialiseren in sport.' Ik knik. 'Ergens had ik de hoop dat jij dan ook degene zou zijn die stage kwam lopen. Na de training heb ik Vik en Jasper over je verteld en dat ik wilde weten of jij stage bij ons kwam lopen. Jasper stelde voor om in James' kantoor te zoeken naar antwoorden. We stemden alle drie en zo wist ik aan het eind van de middag dag het inderdaad om jou ging. En gek genoeg had ik dat gevoel vanaf het begin af aan al gehad.'

Ik kijk Joël nog steeds met grote ogen aan. 'Dus je kende me nog steeds?' Joël knikt. 'Ik ben je nooit vergeten. Niet dat ik dat überhaupt zou kunnen.' Ik glimlach zwak, en voel mijn wangen alweer langzaam rood kleuren. 'Maar waarom deed je dan zo?' Joël staart een paar seconde stil voor zich uit, haalt diep adem en gaat dan weer veder met zijn verhaal. 'De jongens besloten dat we die avond maar weer eens met het team op stap moesten gaan. Zo gezegd, zo gedaan. Alleen kon ik mijn gedachten er voor geen meter bij houden. Telkens moest ik aan jou denken, hoe zou het nu met je gaan, zou je me nog herkennen? Viktor, Jasper en nog een paar jongens merkte dat er iets was. Viktor is toen met me mee naar huis gegaan, Jasper wilde ook wel mee gaan. Maar dan zou het opgaan vallen dat er echt iets was, en dat wilde ik absoluut niet. Later die avond zaten ik en Vik buiten op mijn balkon met een biertje en tussen ons in een laptop met jou Facebook pagina die open stond. We hebben nog een hele tijd zitten praten, over hoe ik je vroeger had leren kenen en dat soort dingen. En toen, het liep al tegen drieën, kwam Vik met een idee. Wat nou als ik me de eerste paar weken een beetje afzijdig zou houden en hij jou in die tijd een beetje zou uithoren over van alles en nog wat.'

'Maar toen een kleine twee weken later was het zo ver, jij zou voor het eerste naar de Toekomst komen. Ik was die ochtend bloednerveus en volgens mij is een training nog nooit zo slecht gegaan als die ochtend. Na een half uurtje zag ik je aan de rand van het veld verschijnen. Op dat moment wist ik niet wat ik moest doen, een paar minuten later riep frank ons bij elkaar. Ik wist intussen wel hoe laat het was. Viktor kwam op mij af rennen. En gaf me een bemoedig klopje, terwijl hij me nog snel aan ons plan herinnerde. Maar toen ik voor je stond en je niets zei, werd ik ineens boos. Boos dat je me niet herkende, boos op mezelf, ik wist nu al dat ons plan nooit ging werken. Ik liep boos weg en hoorde hoe Viktor je lief geruststelde, dat je niet op me moest letten enzo.' Ik zie Joël slikken en zelf voel ik ook een brok in me keel zitten. 'Na de training is Viktor heel boos op me geworden en ik op hem. We waren immers beide de fout in gegaan. Op dat moment besloot ik dat het beter was als ik de boze en chagrijnige jongen bleef. Dat wad voor Viktor de reden om volledig voor jou te gaan. Ik schreeuwde dat je zoiets niet doet als je vrienden bent, maar hij luisterde niet en zij alleen dat hij mijn eigen fout was. Viktor stormde de kleedkamer uit en even later kwam Jasper binnen en zag meteen wat er was. Dat is ook het fijne van Jasper als vriend. Nadat ik Jas alles had uitgelegd zei hij me dat ik er voor moest gaan, niet mocht opgeven. Nadat ik mezelf voldoende moed in had gepraat ging ik drie dagen later vol goede moed naar de club. Alles ging goed tot dat ik jou en Vik samen zag, er was iets in mij dat brak. Ik was je kwijt en wist dat het mijn eigen schuld was.' Intussen heeft Joël tranen in zijn ogen, langzaam leg ik mijn hand op zijn been en geef hem een bemoedigende glimlach. Hoe ik aan Vik ging vertellen dat ik hier vanaf wist was voor latere zorg, nu moest ik eerst zorgen dat Joël zijn verhaal kon doen. 'Wat wil je nu echt vertellen?' Joël haalt nog een keer diep adem en kijkt me dan recht aan.

EN, WAT DENKEN JULLIE? WAT IS ZIJN ECHTE GEHEIM OF ZIJN ER MEER GEHEIMEN?