Being the same one? with Viktor Fischer and Joël Veltman (VOLTOOID)

Hoofdstuk 27

'Goeiemorgen.' Het is inmiddels de volgende dag en ik heb vannacht amper kunnen slapen. Telkens werd ik weer wakker, telkens dacht ik weer aan gisteren. Ik was nu al bang voor maandag, hoe kon ik Joël ooit eer normaal onder ogen gaan komen? Hoe kan ik hem ooit gaan helpen met problemen? 'Goeiemorgen.' Ik kijk naar de deuropening, waar Luke me lief aankijkt. 'Zal ik het eten vast klaar maken?' Ik knik. 'Ja lekker.' Dan loopt Luke mijn oude kamer in en komt op mijn bedrand zitten. 'Kom eens bij je grote broer.' Hij opent zijn armen. Ik kijk hem dankbaar aan en kruip in zijn armen. Luke drukt een kus op mijn voorhoofd en dat is voor mij het teken om mijn tranen de vrije loop te laten.

Ik stap onder de douche vandaan en zie dat ik appje van Vik heb. Ik kleed me snel aan en loop dan terug naar mijn kamer. Ik ga op mijn bed zitten en open whatsapp. Snel scrol ik door de groepsgesprekken heen om vervolgens het berichtje van Viktor te lezen.

Heei lieverd,

Heel veel sterkte vandaag!

Ik denk aan je <3

Xx

Ik glimlach, maar tegelijk voel ik de tranen al weer achter mijn ogen branden. Ik zucht een deer diep en druk dan op beantwoorden.

Dankje, ik mis je!

Zie ik je maandag weer?

Xx

Ik druk op verzenden en zie dat Viktor bijna meteen online komt en begint te typen.

Ik mis je ook, maar in gedachten ben ik bij je.

En natuurlijk zie je me maandag weer. Xx mij

Ik glimlach en loop dan naar beneden. Ik zie Luke al beneden aan de tafel zitten, ik begroet hem met een kus en ga dan tegenover hem zitten. 'Broodje?' Luke rijkt me de broodmand aan. Ik pak er dankbaar een broodje uit en leg hem op mijn bord neer. Snel smeer ik hem en begin te eten.

'Weet je wie er gister had gebeld?' Ik haal mijn schouders op. 'Nee, vertel.' 'Joël. Ik had hem echt al jaren niet meer gesproken.' Ik knik alleen maar. 'Hij vertelde dat hij nu bij Ajax in het eerste speelt. Heb je hem niet herkend?' Ik schud mijn hoofd. 'Nee, gisteren pas.' Nu is het Luke die knikt. 'Hij komt vanavond even langs om bij te kletsen enzo.' Ik kijk Luke aan. 'Maar dit is toch altijd onze dag?' Luke staat op, komt naast me zitten en slaat een arm om me heen. 'Dat weet ik lieverd, maar hij komt maar eventjes. En daarbij voor Joël voelde ze a''ls tweede ouders.' Ik knik. Ik weet dat ik Luke niet op andere gedachten kan brengen, en daarbij ik weet dat hij gelijk heeft. Luke drukt een kus op mijn slaap en geeft me daarna een knuffel. Zo blijven we een tijdje zitten, broer en zus samen zonder andere mensen. 'Jij zal voor altijd het belangrijkste van mijn leven zijn, onthoud dat goed.' Er verschijnt een verlegen glimlach op mijn gezicht. 'Ik houd van je.'

'Zullen we dan maar?' het is intussen al een paar uur later. En de afgelopen uren hebben we alleen maar samen op de bank gezeten, gepraat, gehuild en samen herinneringen opgehaald. Ik druk mijn hoofd tegen Luke's schouder aan. Ik haal diep adem en knik dan. 'Samen kunnen we dit.' Elk jaar gingen we op deze dag, eind april, naar het graf van onze ouders. Het was nu zeven jaar geleden dat ze plotseling waren overleden. Ik kan me de dag nog zo goed herinneren, het was een warme lente dag alles was leuk aan die dag. Tot het begin van de avond. Het moment dat ik mijn tante en oom in de deur opening zag staan met het nieuws. Ik zal dat moment nooit, nooit meer vergeten. 'Alsjeblieft' Luke geeft me mijn jas. Dankbaar pak ik hem aan en samen lopen we naar de bij keuken, waar de bloemen stonden. Ik pakte ze allebei terwijl Luke al naar de auto liep. Ik haal nog een keer diep adem en loop dan achter Luke aan naar buiten.