Being the same one? with Viktor Fischer and Joël Veltman (VOLTOOID)

Hoofdstuk 33

De afgelopen twee uur ben ik druk bezig geweest met spelers analyseren en bestanden aan vullen. James was intussen ook naast me gaan zitten. Hij geeft me altijd zo veel zelfvertrouwen, zo dat ik bijna het gevoel krijg dat ik dit echt kan. 'Heei, hoe gaat het?' Frank is van het veld gekomen en staan tegenover ons. Ik knik. 'Goed, ik ben bijna alles bij gewerkt alleen de wedstrijd verslagen nog.' 'En ik moet gaan,' James staat op en loopt weg richting zijn kantoor. 'Super meid. Het tempo waarin jij werk, fantastisch! Binnen een paar jaar zit jij bij Barcelona. Let maar op!' Ik grinnik zenuwachtig. 'Ik doe mijn best.' 'Als je ooit een aanbeveling nodig hebt, je weet me te vinden.' Ik glimlach. 'Dankje.' 'Succes nog,' hij geeft me een bemoedig klopje op mijn schouder en loopt dan weer terug naar het veld, waar de jongens aan het uitlopen zijn. Het was eind april, en de zon scheen heerlijk boven de velden van de toekomst. Nog een klein maandje en dan zit mijn stage er hier ook al weer op. Mijn diploma is nu ineens dichter bij dan ooit. Ik zie de jongens het veld af lopen, en besluit om nog even door te werken. Het moet immers toch af, en ik heb eigenlijk ook niet echt zin om ze te zien. Het was vanochtend ook wel duidelijk dat Viktor wist waar ik het over had.

Het is inmiddels al weer een paar uur later. Ik heb net samen met James en Frank een gesprek gehad. Over hoe we de laatste drie weken aan gaan pakken enzo en wat ik straks wil na mijn studie. Ik was dan ook best wel verbaasd toen Frank zei dat er wel degelijk clubs uit de eredivisie interesse in mij hadden. Ik had gezegd dat ik er nog even over na moest denken. En het gesprek was veder gegaan met hoe we er voor konden zorgen dat Ajax de tweede plek zou behouden. Het was inmiddels wel zeker dat PSV landskampioen zou worden, dus zouden we dit jaar genoeg moeten nemen met een tweede plek. Nu zat ik hier weer langs het veld, waar dit keer was het niet het eerste die aan het trainen waren, maar was jong Ajax aan het trainen. Het was nu het eind van het seizoen, en veel spelers kregen last van kleine blessures. Mede door het feit dat Ajax veel wedstrijden had gespeeld. Frank wilde daarom nu een paar jongens van jong Ajax de kans geven om zich te bewijzen in het eerste.

Ik sta op en loop richting Jaap Stam (trainer Jong Ajax) en Frank om hun de papieren te geven. Ik had anderhalf uur lang in de zon gezeten en aan tekeningen lopen maken. 'Alsjeblieft. Ik heb mijn best gedaan.' Ik geef Frank het stapeltje met aantekeningen. 'Top meid, ik ga er straks meteen naar kijken.' Ik glimlach verlegen. 'Ik heb ze alleen nog niet gekopieerd.' Jaap schud zijn hoofd en glimlacht. 'Maakt niet uit joh, dat regelen wij wel.' 'Ja, ga lekker naar huis. We zien je morgen wel weer.' Vult Frank hem aan. Ik glimlach. 'Dankjewel, en tot morgen!' ik neem afscheid van Jaap en Frank en loop dan terug naar het hoofdgebouw waar mijn fiets staat. De jongens van het eerste waren intussen al lang naar huis, dus ik hoefde niet bang te zijn om Viktor en Joël tegen te komen. 'Tot morgen!' James komt net langs lopen, we nemen nog snel afscheid en dan loop ik echt terug naar mijn fiets.

Het is intussen al kwart voor vier als ik thuis kom. Ik gooi mijn tas in de hoek van de gang neer, en loop door naar boven. Ik trek snel een ander setje keren aan en dan hoor ik beneden al de bel gaan. Waarschijnlijk zal het Viktor zijn. Snel check ik nog een keer mijn make up in de spiegel, en dan loop ik de trap weer af naar beneden. Aan de schrim achter de deur te zien is het inderdaad Viktor. Ik doe de deur open en zie Viktor staan. 'Heei kom binnen.' Ik zie aan zijn houding dat hij ook zenuwachtig is. stel dat alles gewoon nep was, dan is alles straks voorbij. Ik slik en loop dan voor Vik uit de woonkamer in. 'Wil je wat drinken?' 'Ja, doe maar water.' Zegt hij terwijl hij op de bank gaat zitten. Ik schenk twee glazen vol met water en dan loop ik terug naar de woonkamer. Ik zet de glazen op tafel neer en ga naast Vik zitten. Er volgt een lange stilte, we kijken allebei stil voor ons uit, de spanning is om te snijden. 'Joël heeft het je dus verteld.' Begint Viktor zacht. Ik knik. 'Maar ik wil ook graag jou kant Van het verhaal horen. Viktor kijkt me aan. 'Je gelooft Joël toch niet?' Ik haal mijn schouders op. 'Ik weet het niet, maar wat ik wel weet is dat ik hem al bijna mijn hele leven ken.' Viktor knikt. 'Dus je gelooft mij?' 'Ik weet niet wie ik moet geloven? Maar het zou fijn zijn als je nu gewoon jouw verhaal wilt vertellen.'

WOW 5K READS! IK WIL IEDEREEN DIE MIJN BOEK LEEST ONTETTEND BEDANKEN. ZONDER JULLIE WAS HET NAMELIJK NOOIT GELUKT. LOVE